Ξαναγυρνά στις συναυλίες με μια εμφάνιση στον καινούργιο χώρο «Χορδές», που φιλοδοξεί να αφήσει το στίγμα του στην αθηναϊκή ψυχαγωγία (Σάββατο 13/11), αποκαλύπτει ότι έρχονται δύο νέοι δίσκοι, μιλάει για τον Μίκη Θεοδωράκη και τα ψηλά ρεβέρ, σχολιάζει όμως και την επιστροφή των Abba, καθώς και την πρόσφατη κόντρα μεταξύ Paul McCartney και Rolling Stones.
Για έναν τόσο δημιουργικό άνθρωπο όπως εσείς, πώς πέρασε η καραντίνα;
Έχω ξεχάσει να μιλάω με τους ανθρώπους. Βέβαια, πέρασα το χειμώνα κοντά στη θάλασσα, με καταπληκτική θέα. Αλλά εδώ τα σπίτια είναι απομακρυσμένα. Δεν μπορούσα να πάω να δω έναν φίλο – έστω στα κρυφά. Υπήρχαν δυνατότητες για άθληση, όμως η δική μου διάθεση τραβούσε το κολύμπι. Οπότε έγινα χειμερινός κολυμβητής! Και πια το προτιμώ από το καλοκαιρινό. Η καλύτερή μου, μάλιστα, είναι με καιρό έτοιμο να ρίξει βροχή, να έχει δηλαδή και κύματα. Έτσι τα πέρασα. Κολυμπώντας και γράφοντας τραγούδια.
Έρχεται δηλαδή καινούργιος δίσκος;
Ναι, θα κυκλοφορήσει από το Όγδοο, το σχέδιο είναι για τις αρχές του 2022. Έγραψα κι ένα καινούργιο τραγούδι για τον Λευτέρη Πανταζή. Θα βγει σύντομα, θα έχει μάλιστα και βιντεοκλίπ.
Έμαθα πάντως ότι σύντομα έρχεται και το «ΠαντεΛΑΚΗΣ», το άλμπουμ που φτιάξατε μαζί με τον Παντελή Αμπαζή...
Έχω χαρεί πολύ. Για μένα ο Παντελής είναι κάτι σαν δεύτερος Λάκης, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την τέχνη. Δεν κολλάει στις ταμπέλες, όπως δεν κόλλαγα κι εγώ. Δίπλα π.χ. στο «Για να σ’ εκδικηθώ», στον ίδιο δίσκο, είχα το «Έλα γοριλάκι». Ποτέ δεν μου άρεσε η ομοιογένεια κάποιων δίσκων από σοβαρούς συνθέτες. Με βαρύγδουπα έργα, ασπρόμαυρα εξώφυλλα, με δηλώσεις περί ποίησης.
Για τους φίλους που θα έρθουν να σας δουν στις «Χορδές», ύστερα από μεγάλο διάστημα δίχως συναυλίες, τι ετοιμάζετε;
Τα παιδιά στις «Χορδές» θέλουν να κάνουν πράγματα και να κρατήσουν και μια ποιότητα. Είναι σημαντικό. Η δική μου βραδιά, τώρα, θα βασίζεται σε τραγούδια μου. Θα έχω μαζί την Ευδοκία Ράπτη, μια εξαιρετική φωνή. Θα συμμετάσχει και ο πιανίστας Ανδρέας Μπουτσικάκης, ενώ έπειτα από πολλά χρόνια ξαναέβαλα στο σχήμα σαξόφωνο, που το είχα και στην αρχή αρχή, μα ύστερα το ξέχασα. Θα παίξει ο Άγγελος Καλαβρυτινός. Θα είναι επίσης ο Γρηγόρης Γιαρέλης (κιθάρα), ο Παναγιώτης Δανίκας (μπάσο) και ο Αλέξανδρος Αλεξίου (ντραμς).
Στην αφίσα είδα να αναγράφεται ξανά και το «με τα ψηλά ρεβέρ». Ένα ισχυρό σήμα κατατεθέν σας, που όμως δεν χρησιμοποιούσατε πάντα. Νιώσατε κάποτε ότι σας κούρασε;
Μπήκε για να πιάσουμε όλους τους πελάτες, κατάλαβες; Αστειεύομαι! Όχι, δεν με κούρασε. Απλώς μου φάνηκε σε κάποιο σημείο ότι με έδειχνε κάπως σοβαρό. Και δεν το ήθελα.
Υπάρχει όμως και μια ιστορία με τον Μίκη Θεοδωράκη και τα ψηλά ρεβέρ, έτσι δεν είναι; Τότε που είχατε βγάλει το «Άκυρο» (1982);
Ναι, είχε πει δημόσια «τι να μας πουν κι αυτοί με τα ψηλά ρεβέρ»; Μάλιστα του απάντησα κι εγώ μέσω του Τύπου. Βέβαια, τότε ήμουν κάπως ψιλο-άτεχνος. Να σου πω ότι απορώ που αρέσει τόσο η «Φάλτσα μενεξεδιά»; Τελικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο κόσμος κοιτάζει το συναίσθημα, όχι την τεχνική.
Δεν του το κρατήσατε, πάντως. Αργότερα τραγουδήσατε και σε ένα αφιέρωμά του...
Βεβαίως! Τον παραδέχομαι τον Μίκη, ήταν μεγάλος. Όπως παραδέχομαι και τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Αττίκ, τον Μίμη Πλέσσα, τον Γιώργο Κατσαρό. Αν κάτι δεν μου αρέσει, είναι μια απαξίωση που παρατηρώ για το ελαφρό τραγούδι. Καταλαβαίνω ασφαλώς γιατί ο κόσμος πήγε περισσότερο προς τα λαϊκά. Να μην έχει όμως και το ελαφρό μια θέση στην καρδιά μας;
Μια που θίγετε την αντιμετώπιση κάποιων καλλιτεχνών, αυτές τις μέρες επέστρεψαν οι Abba, μέσα σε γενική αποδοχή. Κάποτε όμως που κάνατε ραδιόφωνο, σας γκρίνιαζαν όταν βάζατε τραγούδια τους.
Ναι. Τους κοροϊδεύανε τότε. Κι επειδή με θεωρούσαν ρόκερ, λέγανε «Ρε Λάκη, Abba βάζεις ρε γαμώτο;». Τα τραγούδια τους, όμως, είχαν χαρά. Κι εμένα μου αρέσει η χαρά. Επίσης, τι να λέμε, έγραψαν κάποια αριστουργήματα. Αναγνωρίστηκαν με τα χρόνια, γι’ αυτό και βρίσκουν τώρα τέτοια αποδοχή.
Μιλάτε συχνά και για το θαυμασμό σας προς τους Beatles. Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο τους τραγούδι που ακούσατε;
Ήταν το «Twist and Shout», το άκουσα στον ραδιοφωνικό σταθμό της αμερικάνικης βάσης στο Ελληνικό. Και η πρώτη φορά που τους αντίκρισα ήταν στο σινεμά. Στη μέση έβαζαν τότε ειδήσεις και επίκαιρα. Όταν λοιπόν τους είδα, τρελάθηκα. Ήταν τα κοστούμια, ήταν αυτά τα μαλλιά... Τι κάνουν οι άνθρωποι, έλεγα. Δεν θυμάμαι ποιο έργο είχα πάει να δω, ήταν κάτι ανούσιο. Αλλά έκατσα να το ξαναδώ, επίτηδες για εκείνα τα επίκαιρα. Μας μάγεψαν οι Beatles, μας κλόνισαν. Μας άλλαξαν το μυαλό.
Χωρίς τους Beatles, θα είχαν υπάρξει οι δικοί σας Dragons στη δεκαετία του 1960;
Ο μάνατζέρ μας, ο Γιώργος Καρατζαφέρης –ο γνωστός– ήθελε να μας λανσάρει ως τους Beatles της Ελλάδας. Αλλά είχαμε ξεκινήσει λίγο πριν τους μάθουμε. Παιδιά της γειτονιάς ήμασταν, δεν ξέραμε πολλά από μουσική, είχαμε όμως όρεξη και βλέπαμε ότι υπήρχε ανταπόκριση, χόρευε δηλαδή ο κόσμος όταν εμφανιζόμασταν σε πάρτι. Παίζαμε και τραγούδια σαν το «Besame Mucho», μα τα πρώτα ας πούμε ινδάλματα ήταν οι Shadows του Cliff Richard και μπάντες σαν τους Ventures.
Παρακολουθήσατε αλήθεια και τον πρόσφατο διαξιφισμό του Paul McCartney με τους Rolling Stones;
Είχε δίκιο ο McCartney. Ασφαλώς έγραψαν και οι Stones τραγούδια, έχουν είκοσι πολύ καλά. Και είχαν και τον εκπληκτικό Brian Jones: μαζί έκαναν το «Between The Buttons» (1967), το οποίο για μένα είναι το καλύτερό τους άλμπουμ. Αλλά ουσιαστικά ακούστηκαν με ένα κομμάτι των Beatles, το «I wanna be your man».
