Οι ATH Kids ήρθαν και άλλαξαν το hip hop παιχνίδι στην Ελλάδα. Το 2015, η ομάδα των Kareem Kalokoh, Valentin Rivera, Joseph Mouzakitis, Majin Cost, Complex Shadow, Dazedboi και Taj Jamal, συστήθηκαν ως μια καινοτόμα ραπ κολεκτίβα, που έκτοτε φέρνει στο προσκήνιο την πολυπολιτισμική Αθήνα σερβίροντας ταυτόχρονα υψηλής αισθητικής βίντεο κλιπ και σπουδαία tracks. Η στιγμή που θα κάνουν mainstream σουξέ δεν αργεί, καθώς η δυναμική τους αποτυπώνεται όχι μόνο δισκογραφικά, αλλά και συναυλιακά. Αυτό θα αποδείξουν την Κυριακή 24 Ιανουαρίου (21.00), όταν κάνει πρεμιέρα με ελεύθερη πρόσβαση στο κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση το νέο επεισόδιο του πρότζεκτ «Stages A/live». Λίγες μέρες πριν «εμφανιστούν» στη σκηνή του Gagarin 205, μιλήσαμε με τον Valentin Rivera, υπεύθυνο για το δημιουργικό και στιλιστικό κομμάτι της ομάδας, αλλά και τον άνθρωπο που έχει σκηνοθετήσει μερικά από τα χαρακτηριστικότερα βίντεο κλιπ των ATH Kids.
Το 2020 είχε ξεκινήσει δυναμικά για τους ATH Kids. Συμμετοχή στα «In Greece We Trap» και «Kompilation» του Moose, μετά η κυκλοφορία του Complex Shadow («Unharmed») και διαδοχικά singles των Kareem Kalokoh («Heaven») και Majin Cost («Ride or Die»). Η πανδημία σας έκοψε τη φόρα;
Στη μεγάλη εικόνα, απλώς ανέβαλε κάποια πράγματα που ετοιμάζαμε και προς στιγμήν συνεχίζουμε να δουλεύουμε. Το καινούριο άλμπουμ του Kareem για παράδειγμα, αλλά και ένα δίσκο ως ATH Kids που πρόκειται να κυκλοφορήσουμε. Αυτά, λόγω της κατάστασης, θα καθυστερήσουν κι άλλο. Έπειτα, προφανώς, ήταν αδύνατο να κάνουμε συναυλίες. Μας είχαν καλέσει να συμμετάσχουμε σε μια έκθεση στην Κωνσταντινούπολη όπου ήταν προγραμματισμένο να παίξουμε κιόλας, ωστόσο αναπόφευκτα δε συνέβη. Δε γνωρίζω τι άλλο θα μπορούσε να προκύψει αν δεν υπήρχε ο COVID-19, αλλά δεν πτοούμαστε. Βρίσκουμε νέους τρόπους να δουλεύουμε και να μη μένουμε στάσιμοι όλο αυτό τον καιρό, ώστε να προχωράμε.
Ήμουν στο TRES το Μάιο του '19 όταν παρουσιάσατε το «Dogpound» με τον Kareem, στήνοντας όλο το σόου γύρω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Τώρα στο «Stages A/live» πώς προσεγγίσατε την ετοιμασία της συναυλίας;
Συζητήσαμε με το σκηνοθέτη Χρήστο Σαρρή και μαζί κάναμε όλη την προ-παραγωγή. Ήθελα κάτι μίνιμαλ, όπως είναι και το στιλ μου, που να 'ναι ταυτόχρονα φρέσκο. Έπαιξε ρόλο και το ότι στην αρχική φάση δε γνώριζα πού θα γίνει η συναυλία, επομένως ήθελα να αποφύγω ιδέες που ίσως δεν εφαρμόζονταν εν τέλει. Όταν όμως έμαθα ότι θα είμαστε στο Gagarin 205 ήξερα ότι δε θα υπάρχει πρόβλημα. Εκείνο που επιδίωξα ήταν να μην είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε σε συναυλιακό χώρο, διατηρώντας παρόλα αυτά την αίσθηση του live. Σχεδίασα, λοιπόν, ένα τετράγωνο ολόλευκο stage με μια πλατφόρμα στρογγυλή και αρχαιοελληνικές κολώνες. Κάποια πράγματα δεν προλάβαμε να τα έχουμε, όμως το τελικό αποτέλεσμα πιστεύω βγήκε πάρα πολύ ωραίο. Όταν είδα και τα παιδιά πάνω στην κατασκευή μας, με το styling που θέλαμε περιτριγυρισμένους από το λευκό, ήρθαν όλα και ταίριαξαν.
Κι η συνεργασία με τη Μαρίνα Σάττι πώς προέκυψε;
Ήταν ιδέα του Χρήστου και του Kareem, σ' αυτό το κομμάτι συνεννοήθηκαν εκείνοι μεταξύ τους.
Έχετε παίξει στο παρελθόν στο Gagarin 205, όμως έχεις κάποια άλλα live να θυμάσαι από εκεί;
Πολλά, αν και εκείνο που μου 'ρχεται πρώτο στο μυαλό είναι η συναυλία της Princess Nokia το 2017. Ήταν στα γενέθλια της κοπέλας μου, ο χώρος ήταν γεμάτος από κόσμο και έγινε χαμός.
Ένα από τα πράγματα που σας ξεχωρίζει σε σχέση με αντίστοιχους μουσικά δημιουργούς, είναι ο τρόπος που διαχειρίζεστε την εικόνα σας. Θα σας δούμε συχνότερα σε περιοδικά σαν το Huck και site όπως το High Snobiety, παρά ένα ελληνικό μέσο. Δεν ξεχνάω, φυσικά, και την πρεμιέρα του βίντεο κλιπ για το «Rambo» από το Dazed.
Επειδή μέσω της μουσικής μας αναδεικνύουμε μια λιγότερο συνηθισμένη πτυχή της Αθήνας, με παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών σε πρώτο πλάνο και στοιχειοθετημένη αισθητική γύρω από αυτά, συνήθως μας προσεγγίζουν μόνα τους τα ξένα περιοδικά. Φυσικά δεν αποδεχόμαστε άκριτα όποια συνεργασία. Κοιτάζουμε το περιεχόμενό τους, τι ιστορικό έχουν, συζητάμε και αποφασίζουμε όλοι μαζί. Για το Dazed, μιας και το ανέφερες, ευθύνεται η σκηνοθέτις του βίντεο κλιπ Λιόν Γουόρντ. Η βάση της είναι το Λονδίνο, οπότε μπόρεσε να μας φέρει σε επαφή και να λανσάρουμε μέσω του καναλιού τους το κομμάτι.
Βρίσκεσαι πίσω από αρκετά βίντεο κλιπ ο ίδιος, ξεκινώντας από τα πρώτα των ATH Kids για να φτάσεις σήμερα να δουλεύεις με το Νέγρο του Μοριά («Είσαι Μία») και το Χρήστο Μάστορα («Δεν Έχω Ιδέα»). Η προσωπική υπογραφή είναι έντονη σε κάθε κλιπ, μοιάζει να έχει κατοχυρώσει την καλλιτεχνική ελευθερία του κάθε πρότζεκτ που αναλαμβάνεις.
Όταν έρχεται ένας καλλιτέχνης για να μου προτείνει συνεργασία, ζητάει ακριβώς τη δική μου πινελιά και με εμπιστεύεται. Συνήθως μάλιστα ό,τι προτείνω καταλήγει να γυρίζεται, με ελάχιστες παραλλαγές. Ας πούμε, όταν ετοιμαζόταν το «Είσαι Μία» δεν είχαν καταλάβει ακριβώς τι πρόκειται να γυριστεί και πώς θα δείχνει. Παρόλα αυτά δεν έφεραν αντίρρηση και στο τέλος ενθουσιάστηκαν με το αποτέλεσμα.
Το ύφος σου συνδυάζει μια late '90s-early '00s αισθητική με έντονα χρώματα, ενώ ξέρεις πως να χρησιμοποιείς τους δρόμους της πόλης εξίσου καλά με ένα σκηνικό που θα φτιάξεις από το μηδέν. Δείχνεις να προσαρμόζεσαι σε κάθε συνθήκη.
Κοίταξε, αυτό που θα δεις ξεκινάει από το κομμάτι και το vibe που μου δίνει. Το «Figgaz» ταιριάζει με αυτό που λες, γιατί το κάναμε συνειδητά να θυμίζει 2004-2005.
Δε λείπει, βέβαια, και η κινηματογραφική ματιά στα κλιπ. Δηλαδή, δε θα μου 'κανε εντύπωση εάν όπως εμφανίστηκε ο Weeknd στο «Uncut Gems», μια μέρα γυριστεί μια αντίστοιχη ταινία με τους ATH Kids μέσα.
'Ντάξει το «Uncut Gems» είναι ακριβώς το στιλ μου σαν ταινία, από τη σκηνοθεσία μέχρι τη φωτογραφία. Εάν έκανα ποτέ ταινία στην Ελλάδα θα τη γύριζα έτσι.
Είναι στα σχέδιά σου κάτι τέτοιο;
Το έχω σίγουρα στο μυαλό μου. Είναι κάτι που οπωσδήποτε θέλω να κάνω στο μέλλον.
Ως ATH Kids μπαίνετε στον έκτο χρόνο ύπαρξης. Τι στόχους θέτετε ως ομάδα για τα επόμενα χρόνια;
Να είμαστε γνωστοί παγκοσμίως. Να προσπαθήσουμε να φέρουμε το βλέμμα των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων στην Ελλάδα, παρά να κοιτάμε εμείς μονίμως προς τα έξω και να κάνουμε τα ίδια. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμάς. Ίσως, μετά από πέντε γεμάτα χρόνια δράσης, να έχουμε καθυστερήσει ως προς αυτό, αλλά το καλό πράγμα αργεί. Πιστεύω όμως ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.