Από την αδιάκοπη βροχή στον καυτό ήλιο, ο καιρός της Δανίας κάνει τα δικά του μα οι συναυλίες στο Roskilde συνεχίζουν ακάθεκτες. Την τρίτη μέρα του φεστιβάλ μας περίμενε πρωινό με την CupcakKe, μιας και η ιδιοσυγκρασιακή ράπερ είχε προγραμματιστεί για τις 12.00 το μεσημέρι, έτσι αγουροξυπνημένος και παρέα με μπόλικους νυσταγμένους Δανούς μαζευτήκαμε να δούμε ζωντανά μια από τις πιο πολυσυζητημένες MCs στις ΗΠΑ.
Γνήσια προβοκατόρισσα, η CupcakKe έχει γίνει διάσημη για τα αισθησιακά και απολύτως ακατάλληλα βίντεο κλιπ της, με το YouTube μάλιστα να τα κατεβάζει συχνά – πυκνά, όπως επίσης για τους σεξουαλικά απελευθερωτικούς στίχους της. Στο μικρόφωνο η τραγουδίστρια μιλά ωμά και χωρίς αναστολές για το σεξ, χρησιμοποιώντας πανέξυπνους συνειρμούς και ανά περιπτώσεις ιδιοφυείς μεταφορές, με σήμα κατατεθέν το επιθετικό χιούμορ.
Παρά το πρωινό της ώρας η CupcakKe βγήκε στη σκηνή αποφασισμένη να μας προσφέρει «μερικούς οργασμούς» όπως είπε χαρακτηριστικά, κάτι που ενθουσίασε τους οπαδούς της στο κάγκελο. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα κρατούσαν στα χέρια τους μερικά αγγούρια, γεγονός που δε θα παραξενέψει όσους έχουν δει το βίντεο κλιπ του «Duck Duck Goose». Για τα επόμενα 40΄και ένα encore η CupcakKe αποδείχθηκε αντάξια του ντόρου που την περιτριγυρίζει, αφήνοντας αβίαστα να φανεί πόσο μάγκας είναι ερμηνεύοντας με ύφος προσγειωμένης ντίβας σχεδόν όλα τα κομμάτια της.
Έπειτα λοιπόν από ένα πρωινό για πρωταθλητές, επέλεξα κάτι τελείως διαφορετικό και περπάτησα μέχρι τη σκηνή όπου εμφανίστηκε η Aldous Harding. Η εκκεντρική folk τραγουδοποιός ήρθε στο Roskilde έχοντας τις βαλίτσες της το νέο της δίσκο «Designer», με τον οποίο σημείωσε την τρίτη σερί επιτυχημένη κυκλοφορία, η δεύτερη στη θρυλική 4AD. Η Νεοζηλανδέζα έχει στο παρελθόν παρατήσει στη μέση εμφανίσεις και ακυρώσει ολόκληρες περιοδείες εντελώς απροειδοποίητα, το δανέζικο κοινό όμως ήταν «τυχερό» και είδε την Harding να βγαίνει στη σκηνή με μια ολόσωμη καφέ φόρμα και την κιθάρα στα χέρια.
Η βαθιά συναισθηματική μουσική της απαιτεί ιδιαίτερη ατμόσφαιρα για να ακουστεί σωστά, έτσι δικαιολογώ τον καλό κύριο που ούρλιαξε στην πρώτη παύση του set της Harding: «Σκάσε Ροσκίλντε!» Κομματάκι υπερβολικός εάν με ρωτήσετε, παρόλα αυτά η μουσικός συνέχισε ανενόχλητη να παίζει με ανατριχιαστική πιστότητα τις μελαγχολικές μπαλάντες της, ενώ είναι αδύνατο να αποφύγει κανείς τους έντονους μορφασμούς της. Η Harding κατά τη διάρκεια των ερμηνειών δίνει μια εξωγήινη θα έλεγα παράσταση μόνο με το πρόσωπό της, που άλλοτε παίρνει μια όψη αστεία, άλλοτε διεστραμμένη αλλά σε κάθε περίπτωση περιέργως συναρπαστική. Το απόκοσμο set της ολοκληρώθηκε με ένα νέο τραγούδι στο οποίο η Harding χτύπαγε ρυθμικά... μια κούπα, αφήνοντας εκτός το σπουδαίο «Imagining My Man» και τον γράφοντα με ένα πικρό παράπονο.
Δεν κράτησε πολύ η δυσαρέσκειά μου καθώς έτρεχα να προλάβω την αρχή της εμφάνισης των Ιρλανδών Lankum. Μεγάλο προσωπικό συναυλιακό απωθημένο, το folk συγκρότημα αποτελεί το γνωστότερο σχήμα της αναγέννησης του είδους στο Σμαραγδένιο Νησί, το οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω πριν τη συναυλία τους. «Είσαι από την Ελλάδα;! Είχα παίξει με την hardcore μπάντα μου κάποτε στη Βίλα Αμαλίας» ήταν το πρώτο που μου είπε ο τραγουδιστής Ίαν Λιντς σε μια πολύ ζεστή κουβέντα που θα δημοσιευθεί σύντομα στο «α», ενώ με το κοινό του Ροσκίλντε ο Λιντς μοιράστηκε μια άλλη ανάμνηση.
«Πριν από 15 χρόνια βρισκόμασταν εδώ, πηδώντας φράχτες για να μπούμε στο φεστιβάλ και να μαζέψουμε μπουκάλια να πουλήσουμε και να πιούμε μπύρες. Τώρα είμαστε ενθουσιασμένοι που παίζουμε για το Roskilde, αλλά θα μπορούσατε να μας πείτε και ξεπουλημένους» είπε στο μικρόφωνο χαριτολογώντας ο Λιντς, προτού παίξει με την μπάντα καταπληκτικό αντιφασιστικό τραγούδι «The Peat Bog Soldiers». Η ατόφια μαγεία που αναδύει το σχήμα θα μας είχε συνεπάρει ολοκληρωτικά, εάν στη μεγάλη σκηνή δεν έπαιζε ταυτόχρονα το ηλεκτρονικό σχήμα Ross From Friends, με προφανή την αναφορά στο χαρακτήρα από τα «Φιλαράκια» δυσκολεύοντας τους Lankum ακόμα και να ακούσουν τους εαυτούς τους.
«Θα πρέπει ο Ντέιβιντ Σουίμερ να τους κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση» ξεσπά ο έτερος τραγουδιστής Ντάραγκ Λιντς, επιδεικνύοντας το χιούμορ του αλλά και την άνεση να ξεπεράσει τη δυσκολία της κατάστασης. Με τις σπαρακτικές διαδοχικές μπαλάντες «Cold Old Fire» και «The Old Man Over The Sea», οι Lankum έκλεισαν μια υπέροχη εμφάνιση που τους κέρδισε πολλούς νέους οπαδούς, αν κρίνουμε από την ταχύτητα που ξεπούλησαν τα CD τους στο merchandise αμέσως μετά.
Λίγες ώρες αργότερα η μεγάλη σκηνή του Roskilde υποδεχόταν τους ζωντανούς θρύλους του χιπ χοπ Wu Tang Clan, οι οποίοι εφόρμησαν στη σκηνή με τον αέρα του headliner όπως τους αρμόζει. Οι συστάσεις είναι περιττές για μυθικές προσωπικότητες όπως ο RZA ή ο Method Man, την ώρα που το σχήμα από το ξεκίνημα άρχισε να παραδίδει μαθήματα old school μαεστρίας, με τα beats του να σαμπλάρει επί σκηνής από βινύλια ο DJ Mathematics. Σε ένα all killer no filler set, η ατμόσφαιρα των ‘90s αναβίωσε θριαμβευτικά χάρη στο πέρασμα από όλη τη δισκογραφία του σχήματος. «Wu Tang is for the People!» ανακηρύσσει ο RZA προτού ακουστεί το «Tearz», και να λικνιστούν δεκάδες χιλιάδες θεατές στους ρυθμούς του ανεπανάληπτου «After Laughter» της Wendy Rene που χρησιμοποιείται ως sample. Από το μενού του Clan δεν έλλειψαν και οι διασκευές, με χαρακτηριστική εκείνη στο «I Got 5 On It» των Luniz που απέκτησε νέα δημοφιλία χάρη στην υποβλητική ταινία τρόμου «Εμείς» του Τζόρνταν Πιλ. Λίγο πριν το τέλος μια τούρτα έκανε την εμφάνισή της και παραδόθηκε στον RZA ο οποίος γιόρταζε τα γενέθλιά του, και για να σκεφτώ πως το ζήσαμε κι αυτό...
Τίποτα όμως δε με είχε προετοιμάσει για τις δύο επόμενες εμφανίσεις που έμεναν στο πρόγραμμά (μου). Εκεί όπου νωρίτερα είχαν παίξει οι Lankum τώρα έστεκαν παρατεταγμένα δίπλα δίπλα τέσσερα σετ ντραμς, το οποίο σήμαινε πως ο σαξοφωνίστας Σαμπάκα Χάτσινγκς με τους Sons Of Kemet ήταν έτοιμοι να πάρουν τις θέσεις τους στη σκηνή. Το free jazz σχήμα κυκλοφόρησε ένα αριστούργημα πέρσι, το «Your Queen Is A Reptile» που τερμάτισε στην πρώτη θέση στη λίστα με τα καλύτερα του «α», ένα πολιτικοποιημένο πρωτοποριακό άλμπουμ που λάιβ παίρνει φωτιά. Σε ρόλο παίκτη – μαέστρου, ο λιπόσαρκος Χάτσινγκς που μοιάζει φτιαγμένος μόνο από μυς, έδινε τον τόνο στους συμπαίκτες του οι οποίοι έπαιζαν με όλη τους τη δύναμη. Το παλλόμενο κοινό είχε «κλειδώσει» στη φάση των Kemet, πάνω από τους οποίους κανείς δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του. Αν μπορεί κάτι να συνοψίσει την ορμητική εμφάνιση της μπάντας είναι μόνο η φράση του ποιητή – τραγουδιστή Τζος Ίντεχεν: «Εμείς δε θέλουμε να πάρουμε τη χώρα μας πίσω, αλλά να πάμε τη χώρα μας μπροστά».
Χωρίς να έχω χωνέψει την εμπειρία των Sons of Kemet, φτάνω στο κάγκελο μπροστά από τη σκηνή των Death Grips, όπου πολύ σύντομα μένω χωρίς λόγια. Το πειραματικό χιπ χοπ τρίο των MC Ride στο μικρόφωνο, Άντι Μορίν στην παραγωγή και Ζακ Χιλ στα ντραμς απασφαλίζει τα κύματα θορύβου που έκρυψε στα ηχεία του Roskilde τη στιγμή που πατάει το πόδι του στη σκηνή και μετά από μία ώρα διαπεραστικών ηχητικών παφλασμών, πατάει στοπ και μας αποχαιρετά ξεθεωμένους. Βαθιά υπόκλιση.
Ευχαριστούμε την KLM για τη βοήθειά της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
