Η πρόγνωση του καιρού ήταν γνωστή από το προηγούμενο βράδυ: «συννεφιά με πιθανότητα βροχόπτωσης» και όλοι στο Roskilde ήμαστε ψυχολογικά έτοιμοι να έρθουμε αντιμέτωποι με τον απρόβλεπτο δανέζικο καιρό, ο οποίος δεν άργησε να δείξει τα δόντια του.
Νωρίς το πρωί βγαίνοντας από τη σκηνή με καλημέρισαν πυκνά μαύρα σύννεφα που σύντομα άρχισαν να ρίχνουν τις πρώτες τους ψιχάλες, δημιουργώντας μια ειδυλλιακή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα (sic). Απτόητος και φορτωμένος με το αδιάβροχο πόντσο μου (στη φιλική τιμή των 2.60€ παρακαλώ από το επίσημο merchandise του Roskilde), έφτανα στο –ευτυχώς καλυμμένο– σημείο όπου θα εμφανιζόταν ένα από τα πρώτα acts της ημέρας, η Sharon Van Etten.
Η Αμερικανίδα τραγουδοποιός, διάσημη για τα μελαγχολικά με folk αέρα κομμάτια της, θα παρουσίαζε επί σκηνής υλικό από τον καινούριο δίσκο της με τίτλο «Remind Me Tomorrow». Το ετερόκλητο άλμπουμ που βάζει την Etten σε μια νέα δημιουργική φάση, έλαχε χλιαρής υποδοχής, χωρίς όμως να στερείται την έμπνευση και την ποιητική ευκολία με τις λέξεις που διακατέχει. «Ήξερα από την πρώτη στιγμή πως αρκετοί θα φρικάρουν με αυτόν το δίσκο» θα μου ομολογήσει λίγες ώρες μετά στα παρασκήνια, για μια συνέντευξη που θα δημοσιευθεί σύντομα στο «α». Προηγουμένως όμως είχε δώσει μια παθιασμένη περφόρμανς η οποία δικαίωσε την ανανεωμένη ηχητική της κατεύθυνση.
Αρχικά χωρίς την κιθάρα της η Etten ερμηνεύσε τα «Jupiter 4» και «Comeback Kid» από το νέο δίσκο, προτού «φορέσει» την κατακόκκινη Gibson ES κιθάρα για τη συνέχεια και να μας αποδείξει πως μπορεί «ακόμα να παίζει κιθάρα» όπως δήλωσε χαρακτηριστικά. Πράγματι δείχνει μεγαλύτερη άνεση με παρά χωρίς τις έξι χορδές κάτω από τα δάχτυλά της, ενώ φιλοδωρούσε το πολυπληθές κοινό με παλαιότερες μπαλάντες της και κάνοντας τα πρώτα δάκρυα να τρέξουν στα μάγουλα αρκετών θεατών.
«Ευχαριστώ πολύ που ήρθατε σήμερα με τέτοιο καιρό, είστε στρατιωτάκια!» είπε στο μικρόφωνο η Etten στη μέση του set, προτού μείνει άναυδη μαθαίνοντας πως όχι μόνο ήρθαμε αλλά και κατασκηνώνουμε στο Roskilde, για να αναφωνήσει «that’s hardcore»! Ομολογώ πως προσωπικά ένιωθα περισσότερο ευάλωτος παρά «hardcore», αναλογιζόμενος πως η σκηνή μου μπορεί να ‘χει μετατραπεί σε λιμνούλα, όμως είναι το κλίμα των ανθρώπων του φεστιβάλ τέτοιο που δεν αφήνει τη διάθεση να μειωθεί ούτε στιγμή.
Για αυτό και μετά την Etten η διαδρομή μου για το live του Denzel Curry ήταν μονόδρομος. Το γνήσιο τέκνο του Μαϊάμι με το τελευταίο του απολαυστικό άλμπουμ στις αποσκευές («Zuu») εφόρμησε στη σκηνή και παρέδωσε ένα γεμάτο ενέργεια set, την ώρα που το κοινό έδινε το δικό του σόου. Μισοκαμμένες σημαίες των ΗΠΑ, άνθρωποι σκαρφαλωμένοι σε κάθε πιθανό σημείο για να βλέπουν καλύτερα και mosh pit που άνοιγαν σε ανύποπτο χρόνο αποτελούν τα κύρια συστατικά του συναυλιακού ντεκόρ, με άπαντες στο τέλος να στέκουν αλαφιασμένοι μετά το πέρασμα του τυφώνα Curry.
Pits, stage dives, crowd surfing και λοιπές αθλοπαιδιές που ‘χαμε συνηθίσει σε πανκ και μέταλ συναυλίες πλέον ανήκουν για τα καλά στο μενού του χιπ χοπ, με τους ίδιους τους MCs να ενθαρρύνουν το κοινό να παραδοθεί στο ρυθμό και να χορέψει ανεξέλεγκτα. Αυτό ακριβώς συνέβη στη συναυλία των διαστημικών Brockhampton, του Τεξανού σχήματος που θέλει να επανακαθορίσει την έννοια του boy band και το κάνει εξαιρετικά. Ριπές από ρίμες, στήσιμο χορογραφημένο στην εντέλεια, ασταμάτητη ορμή και αδιάκοπα sing along έδωσαν τον τόνο σε ένα αποθεωτικό live που δικαιώνει τη φήμη της μπάντας.
Μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα και ο headliner Travis Scott έρχεται να κάνει το χατ τρικ των χιπ χοπ acts της ημέρας και να επιβεβαιώσει πως τα beats είναι η καθολική μουσική γλώσσα του σήμερα. Με μόνη επί σκηνής συντροφιά τον DJ του στο φόντο, ο Scott έστησε ένα μεγαλόπρεπο πάρτι με καλεσμένους δεκάδες χιλιάδες θεατές, κουμαντάροντας μαεστρικά τον καθένα κάτω από τη σκηνή. Είτε δίνοντας οδηγίες για το μεγαλύτερο mosh pit που ‘χουμε δει ως τώρα στο Roskilde, είτε προσκαλώντας τους πάντες να στρέψουν τα φώτα των κινητών τους στον ουρανό, ο Scott φαίνεται να απολαμβάνει στο έπακρο την επιτυχία του και να το ανταποδίδει γενναιόδωρα με ακόρεστη ενέργεια. Κερασάκι στην τούρτα, τα πρωτοποριακά εφέ που χρησιμοποιούσε η ομάδα του στις γιγαντοοθόνες και έδιναν μια φουτουριστική διάσταση στο σόου.
Η δεύτερη μέρα μου στο Roskilde έκλεισε με κάτι αμετανόητα παλιομοδίτικο, θορυβώδες και θρασύ. Ο λόγος για τους τρελαμένους Αυστραλούς Amyl And The Sniffers οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή Gloria, σε ένα χώρο που μοιάζει με συναυλιακό μπαρ των ‘70s, στις 2.30 το πρωί. Η ασταμάτητη frontwoman Έιμι Τέιλορ δεν άφησε περιθώρια για κούραση, νύστα, βροχές και λοιπές ασημαντότητες, ξεσηκώνοντας κυριολεκτικά όποιον έβρισκε μπροστά της. Η χωρίς περιστροφές νοοτροπία και η ρετρολαγνική αισθητική της μπάντας έκανε την εμφάνισή τους να μοιάζει με ταξίδι στο χρόνο. Κανείς όμως δε νοιάστηκε καθώς ακούγαμε τα κομμάτια των δύο τους άλμπουμ να παίζονται με αβυσσαλέα παραμόρφωση που ταρακουνούσε συθέμελα το Gloria. Πώς πας για ύπνο μετά από τέτοιο «πρίζωμα»;
Ευχαριστούμε την KLM για τη βοήθειά της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
