O Iggy Pop είναι μια ζωντανή ροκ ιστορία

Τη δεύτερη ημέρα του Release Athens, το Σάββατο 8/6, κυριαρχεί η παρουσία ενός συμβόλου του ροκ, του μοναδικού Iggy Pop. Με μια αστείρευτη ενέργεια πάνω στη σκηνή, αυτός ο ανεξάντλητος performer δίνει εδώ και 50 χρόνια συγκλονιστικά live, τα οποία αποτελούν πραγματικές εμπειρίες που όλοι καλούμαστε να βιώσουμε.

«Ο Iggy πάντα αντιπροσώπευε για μένα μια μορφή επικίνδυνης, ατιθάσευτης και ακατέργαστης σεξουαλικότητας, που είναι το ουσιώδες συστατικό του αληθινού rock ’n’ roll. Αν ροκάρεις, πρέπει να κάνεις αυτά που κάνει ο Iggy». Με αυτόν τον τρόπο η Joan Jett τοποθετεί τον Iggy Pop σε εκείνο το επίπεδο όπου βρίσκονται όλα τα πραγματικά είδωλα του είδους: στη βιτρίνα που στέκονται ο Elvis των ’50s, η Janis, ο Jim και ο Jimi των ’60s, ο Iggy των ’70s, των ’80s και των ’90s… Βέβαια, ο Iggy στον 21ο αιώνα παραμένει τόσο ζωτικός όσο όταν ξεκινούσε με τους Stooges και κάθε εμφάνισή του επιβεβαιώνει το credo του Lou Reed: «Έπειτα από τόσα χρόνια μπορεί να υπάρχουν δύο Elvis, αλλά μόνο ένας Iggy!».

Ο αδιαμφισβήτητος «νονός του πανκ» παραμένει ένας άφθαρτος και ζωντανός ροκ θρύλος, με μια καλλιτεχνική νοοτροπία και μια στάση ζωής που διαπερνά το καθαρά μουσικό μέρος του ιδιώματος κι επηρεάζει βαθιά ένα μεγάλο τμήμα του ιστορικού σώματος που ξέρουμε ως πανκ, μετα-πανκ κ.ο.κ. Πέρασε μάλιστα από γενιά σε γενιά μια μουσική τάση και στάση που φαίνεται να γεννήθηκε από τον ίδιο και τους Stooges, άλλαξε ριζικά το πρόσωπο της popular ηλεκτρικής μουσικής με την τριπλέτα των άλμπουμ «The Stooges», «Fun house» και «Raw power» και διατηρεί την αξία του και σήμερα· τουλάχιστον αυτό φαίνεται καθαρά στο πιο πρόσφατο «Post pop depression» (2016), το οποίο δημιούργησε μαζί με τον Joshua Homme των Queens of the Stone Age.

Στο συγκεκριμένο άλμπουμ ο Iggy κάνει ειδική μνεία στο φίλο κι ευεργέτη του David Bowie, που μόλις είχε φύγει από τη ζωή. Η αναφορά δεν είναι προφανής, την υπογραμμίζει όμως η μουσική, που σχετίζεται με την πρώτη φάση της σόλο καριέρας του, η οποία ενδεχομένως να μην έβγαζε πουθενά χωρίς την καθοδήγηση του Bowie. Έτσι, το «Post pop depression» έρχεται να προστεθεί δίπλα στα κλασικά του άλμπουμ «The idiot» και «Lust for life», τα οποία τον καθόρισαν καλλιτεχνικά στα τέλη των ’70s.

Έχει όμως μια απόλυτα σημερινή αξία και το feeling του έρχεται να δέσει με κομμάτια όπως τα «Candy», «The passenger», «Nightclubbing», «China girl», «I’m bored», «Real wild child», «Lust for life», «Home», «Wild America», «Funtime», «Some weird sin», «Gardenia» και τα κλασικά hits των Stooges «I wanna be your dog», «Gimme danger», «Search and destroy», «T.V. eye», «No fun», «Down on the street», «Real cool time», «Sick of you», «Loose»...

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Iggy μεγάλωσε σε μια πόλη πολύ κοντά στο Ντιτρόιτ με το όνομα «Ypsilanti» (προς τιμήν του δικού μας αγωνιστή της Επανάστασης του ’21 Δημητρίου Υψηλάντη) και, ως γνήσιος Αμερικανός, έχει καταγωγή πολυεθνική: αγγλική, γερμανική και ιρλανδική από την πλευρά του πατέρα του και δανέζικη/νορβηγική από την πλευρά της μητέρας του. Το πλήρες όνομά του είναι James Newell Osterberg Jr. – για τους φίλους του όμως είναι αρκετό το χαϊδευτικό «Jim». Έμαθε να παίζει πολύ καλά ντραμς, αλλά προτίμησε –ευτυχώς για εμάς– να γίνει τραγουδιστής κι εκπληκτικός performer. Το «Iggy» προέκυψε από τους Iguanas, ένα από τα πρώτα γκρουπ του, με τους οποίους έπαιζε εξαιρετικό garage στην ευρύτερη περιοχή του Μίσιγκαν. Με επιρροές από Sonics, MC5, Doors και Butterfield Blues Band, δημιουργήθηκαν στη συνέχεια οι Psychedelic Stooges.

Η stage persona του Iggy διαμορφώθηκε σχεδόν αποκλειστικά από την επίδραση του Jim Morrison, ο οποίος ήταν το 1967 ό,τι πιο hot είχε να παρουσιάσει η ραγδαία και πολυμορφικά αναπτυσσόμενη ροκ σκηνή. Η προκλητική και απροκάλυπτη σεξουαλικότητα του Morrison σε κάθε περφόρμανς του ταίριαζε στον Iggy –και στο συγκρότημά του–, στοιχείο που ενσωμάτωσε αμέσως στη δική του attitude, την οποία, φυσικά, εμπλούτισε στα live του με δικές του τεχνικές, όπως το να «βυθίζεται» μέσα στο κοινό.

Έτσι μπορεί οι Stooges να μπήκαν στη δισκογραφία βαδίζοντας στα χνάρια των Doors, δημιούργησαν όμως τη δική τους αυτόνομη ταυτότητα και πορεία μέσα στο χρόνο. Το 1971 ο Iggy γνωρίστηκε με τον David Bowie, γεγονός που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την περαιτέρω πορεία του. Η περίοδος των Stooges θεωρείται –και είναι– πολύ σημαντική για την ιστορία και τη φύση του ροκ, δίνοντας προδιαγραφές τόσο για το πανκ που ακολούθησε όσο και για το grunge αργότερα.

Ο Iggy Pop, με σοβαρό πρόβλημα τοξικοεξάρτησης σε όλη αυτήν τη φάση, βρήκε ένα πραγματικό στήριγμα στον Bowie, ο οποίος στη «βερολινέζικη» περίοδό του (1977-79) τον οδήγησε στο να γράψει τα πρώτα του σόλο άλμπουμ: πρώτα το «Idiot» (με αναφορά στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι) και κατόπιν, μέσα σε ένα χρόνο, το «Lust for life», στο οποίο ο Iggy περνάει από το dark ύφος στο σαφώς πιο «φωτεινό» και άγριο rock ’n’ roll. Αυτοί οι δύο δίσκοι σκιαγραφούν σε μέγιστο βαθμό τον καλλιτεχνικό χαρακτήρα του Iggy Pop σε μια δύσκολη γι’ αυτόν περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας περνάει, όπως και ο αγαπημένος του φίλος και μέντορας, το λούκι των σκληρών ναρκωτικών. Σε ό,τι αφορά δε τα live shows του, φροντίζει να είναι όσο πιο προκλητικός γίνεται και να τονίζει στο έπακρον την «πανκ» συμπεριφορά του.

«Ο Jim είναι πραγματικά ένα ζωντανό θαύμα, τρομακτικό και ταυτόχρονα αστείο, σπαρακτικό και συγκινητικό, που όμως δεν μένει στάσιμο στο χρόνο, διαχέεται πάντα μέσα από τις γενιές, με νεύρα τεντωμένα και σε επιθετική σχέση με το κοινό του», είχε πει κάποια στιγμή γι’ αυτόν ο David Bowie, που φρόντιζε να κάνει επιτυχίες τραγούδια του όπως το «China girl». Όμως ο Iggy εξελίχτηκε και μόνος του ως καλλιτέχνης· ακόμη και με μη τυπικές συνεργασίες, όπως με τον Goran Bergovic ή τους Medeski, Martin & Wood. Η δισκογραφία του στα ’90s και στις αρχές του νέου αιώνα μπορεί να έχει τα ups και τα downs της, ωστόσο το όλον που ονομάζεται «Iggy Pop» (συμπεριλαμβανόμενης και της κινηματογραφικής εικόνας του) τον τοποθετεί με διάρκεια στην κορυφή.

Iggy takes Cannes

Μπορεί να μην ταξίδεψε φέτος στο Φεστιβάλ Κανών, όμως ο Iggy Pop ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του, αφού δήλωνε «παρών» σε δύο από τις ταινίες του φετινού προγράμματος. Στην ξεκαρδιστική zombie movie του Τζιμ Τζάρμους «The Dead Don’t Die», η οποία άνοιξε τη μεγάλη κινηματογραφική γιορτή, ήταν ο πρώτος νεκροζώντανος που ξεπήδησε από τον τάφο κι επιτέθηκε στους ανύποπτους κατοίκους του Σέντερβιλ, τρώγοντας ζωντανή σάρκα και ψελλίζοντας διαρκώς «coffee!», «coffee!»· μια αναφορά στον διασκεδαστικότατο ρόλο του στο «Καφές και Τσιγάρα» του ίδιου σκηνοθέτη.

Αλλά ακόμη και μουσικά ο ex-Stooges έκανε την εμφάνισή του στο Διαγωνιστικό Τμήμα, καθώς το γυρισμένο στην Ισπανία «The Whistlers» του Κορνέλιου Πορουμπόιου ξεκινάει δυναμικά με το δικό του «The passenger», λαϊτμοτίφ που δίνει ρυθμό σε όλη την ταινία.

Οι headliners του Release Athens 2019

Damian «Junior Gong» Marley: 7/6

O νεότερος και πιο διάσημος γιος του μεγάλου Bob Marley δίνει νέες διαστάσεις στη μουσική που ο πατέρας του εισήγαγε στη δυτική ποπ κουλτούρα, φέρνοντας τη reggae στη σφαίρα του mainstream.

Manowar: 14/6

Δίνουν εδώ μία από τις επικές μουσικές μάχες της περιοδείας τους, που έχει τον εύγλωττο τίτλο The Final Battle World Tour 2019! Μια ολοκληρωμένη multimedia παραγωγή, η οποία περιέχει κάθε κλασική στιγμή του γκρουπ.

New Order: 16/6

Συνώνυμο του new rock, pop και dance ήχου –και ιστορική συνέχεια των Joy Division–, το γκρουπ ορίζει τα μήκη και τα πλάτη της σύγχρονης pop: από το ατόφιο new wave στο ιδιαίτερο dark και στην εμβληματική dance electronica.

Clutch: 19/6

Το συγκρότημα από το Μέριλαντ έρχεται φορτσάτο για να μεταδώσει το «Electric worry» του στους πολυάριθμους Έλληνες φαν, σε μια oper-air εμφάνιση που φιλοδοξεί να γράψει συναυλιακή ιστορία.

Cypress Hill: 21/6

Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επιδραστικά ονόματα στην ιστορία του hip hop, με τους B-Real, Sen Dog και DJ Muggs στο δικό τους ταξίδι, το οποίο άλλαξε οριστικά το πρόσωπο της σύγχρονης pop και urban κουλτούρας.

Hozier: 23/6

Εντυπωσιακή περίπτωση λευκής νέο-soul από έναν Ιρλανδό συνθέτη/τραγουδιστή που έχει ξεχωρίσει την τελευταία πενταετία με το πρώτο του ομώνυμο άλμπουμ και το κομμάτι «Take me to church».

Alice in Chains: 24/6

Από το Σιάτλ, χωρίς να σχετίζονται μόνον με το grunge των ’90s, καθώς έχουν γερές ρίζες στο σκληρό ροκ και το heavy metal. Δίνουν πανίσχυρο «παρών» με ηγέτη τον Jerry Cantrell – μετά το θάνατο του Layne Staley.

Disturbed: 30/6

Ένα από τα πιο επιτυχημένα γκρουπ του σύγχρονου metal, όλοι οι δίσκοι του οποίου πηγαίνουν πολύ ψηλά στα τσαρτ. Ύστερα από μια σύντομη διακοπή, επέστρεψαν με τα άλμπουμ «Immortalized» και «Evolution».