Τι να πει κανείς όταν ζει μία μοναδική μουσική –και όχι μόνο- τριήμερη φάση, μακριά από τον αστικό κλοιό και την κουραστική καθημερινότητα; Μοιάζει σαν να άνοιξε μία πύλη προς μια καινούρια διάσταση (κάτι σαν το «Lost» φανταστείτε) και να μπήκα εκεί. Υπερβολές θα μπορούσε να πει κανείς… Αλλά, όποιος πήγαινε για πρώτη φορά για camping στο δάσος, συνδυάζοντας την εμπειρία με μία σειρά από κορυφαίες live εμφανίσεις, θα καταλάβαινε ότι θα άλλαζε γνώμη.
Από την Πέμπτη 2 Αυγούστου, μέχρι και το Σάββατο 4 Αυγούστου, η μοναδική φύση του δάσους Κουρί, δίπλα από τον Αλμυρό Μαγνησίας, συνδυάστηκε με την παρουσία χιλιάδων μουσικόφιλων που βρέθηκαν εκεί για το Los Almiros festival 2018. Προσωπικά, βρέθηκα εκεί μία ημέρα νωρίτερα, καθώς έπρεπε να διασφαλιστεί ο κατάλληλος χώρος για το στήσιμο της σκηνής. Γνωρίζαμε ότι με τέτοιο line-up θα ήταν σίγουρη η κοσμοσυρροή. Το γλέντι βέβαια είχε αρχίσει από το πρώτο κιόλας βράδυ, χωρίς να έχουν καν ξεκινήσει οι συναυλίες του φεστιβάλ.
Πολλές ήταν οι παρέες που είχαν την ίδια ιδέα με εμάς, να βρεθούν μια μέρα νωρίτερα στο Κουρί, για να βρουν την κατάλληλη θέση κατασκήνωσης και να κάνουν από την προηγούμενη μέρα τις απαραίτητες κοινωνικές επαφές. Δεν είμαι από τους τύπους που περνούν όλη την ημέρα τους στην σκηνή. Για μένα το Los Almiros 2018 ήταν μια ευκαιρία για να γνωρίσεις καινούρια άτομα, από όλη σχεδόν την Ελλάδα. Eκτός από το να κολλήσεις με νέες παρέες, είχες την δυνατότητα να ανακαλύψεις και το φοβερό τοπίο.
Έτσι το ξεκίνημά μου έγινε με μια βόλτα στο δάσος, για να θαυμάσω τη μαγεία της φύσης, να μυρίσω το βράδυ τη μυρωδιά του χορταριού και να αράξω στη μικρή λιμνούλα που υπάρχει μέσα στο δάσος. Από το πρώτο βράδυ όπου και να πήγαινες, όπου και να κοίταζες, έβλεπες παντού σκηνές με παρέες, ατελείωτες ομιλίες, γέλια, φωνές, μουσικές από φορητά ηχειάκια. Όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα αυτοσχέδιο πάρτι που είχε οργανωθεί σε μία από τις λίγες καντίνες που υπήρχαν στο δάσος, έφτιαξαν την ιδανική προθέρμανση για το τριήμερο φεστιβάλ που θα ακολουθούσε.
Το επόμενο πρωινό έδειξε πώς θα κυλούσε το πρόγραμμα στο Los Almiros. Ξύπνημα, το αργότερο στις 9… Όχι δεν βάραγε κανείς ταμπούρλο εκείνην την ώρα, αλλά «βάραγε» εξωφρενικά ο καυτός ήλιος. Μετά καφές, πίτσα από το κυλικείο και.. αραλίκι. Γνωριμίες με καινούριες, παρέες, χαρτιά, τάβλι. Και απλά περίμενες υπομονετικά να πάει 7 η ώρα το απόγευμα που θα ξεκινούσαν τα live. Στα μείον της κατασκήνωσης σημειώστε την κατάσταση στις χημικές τουαλέτες, τις λίγες ντουζιέρες και τα ελάχιστα πολύπριζα για να φορτίσεις κινητό. Φυσικά και είχε κανείς την δυνατότητα να πάει με ΚΤΕΛ στην παραλία του Αλμυρού ή στην πόλη, αλλά δύσκολο να τραβηχτεί κάποιος μακριά από τη φάση στο δάσος.
Το ρολόι έδειχνε 7.30 το απόγευμα της Πέμπτης 2 Αυγούστου, και ο πρώτος κόσμος αρχίζει να φεύγει από τις σκηνές του, και να κατευθύνεται προς το stage για να ακούσει την πρώτη μπάντα που ήταν οι Stray Alley. Ο κόσμος δεν άργησε να κουνιέται στο ρυθμό της μουσικής, να τραγουδάει κολλητά στα ηχεία, τα οποία έδιναν ζωή σε ολόκληρο το camp. Καταλάβαινες ότι με το που εμφανιστούν στη σκηνή τα πιο γνωστά ονόματα, θα γίνει χαμός. Και έτσι έγινε. Στις 9 το βράδυ βλέπω πάνω στο stage τον Θύτη αλλά και τον Κανών, δυο από τους καλύτερους ράπερς της undeground rap σκηνής. Πετάγομαι, χωρίς δεύτερη σκέψη, αφήνω την παρέα μου και τρέχω προς την σκηνή, θέλοντας να μην χάσω ούτε.. δευτερόλεπτο. Δυσκολεύομαι να περιγράψω την συνέχεια και το τι έγινε στα επόμενα σαράντα, καλύτερα για μένα προσωπικά, λεπτά του φεστιβάλ. Γι’ αυτό, το αφήνω εδώ. Απόλυτη έκσταση.
Στην συνέχεια, ακολούθησαν μπάντες της ροκ και πανκ σκηνής, με μπροστάρηδες τους αγέραστους Panx Romana αλλά και τους μοναδικούς Last drive. Ο κόσμος έδειξε την αγάπη του για τις ελληνικές μπάντες-θρύλους. Πήχτρα ο χώρος μπροστά στην σκηνή με τους σκληροπυρηνικούς fans να βρίσκονται μπροστά-μπροστά, τραγουδώντας και χοροπηδώντας ασταμάτητα. Η μυρωδιά των αμέτρητων καπνογόνων σου θύμιζε περισσότερο… γήπεδο και λιγότερο μουσικό event. Υπήρχαν, βέβαια και οι πιο ήρεμοι της υπόθεσης που προτίμησαν το πίσω, γαλήνιο μέρος του χώρου, απολαμβάνοντας τις συναυλίες με μια μπύρα στο χέρι.
Οι υπόλοιπες μέρες που ακολούθησαν, είχαν πάνω κάτω την ίδια ένταση, ορμή και ροή. Στο τριήμερο σίγουρα ξεχώρισαν οι εμφανίσεις των ΛΕΞ, Χατ Τρικ, Vodka Juniors, 12oυ Πίθηκου VIC, Wish Upon A Star και Breath After Coma.
Δεν υπήρχε, όμως καμία μπάντα που να μην τα έδωσε όλα στη σκηνή μπροστά από αυτό το απίστευτο crowd. O κόσμος έδειξε ότι δεν είχε πάει μόνον για να απολαύσει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες αλλά και για να «γνωρίσει» νέους. Και πράγματι, αυτό το τριήμερο, η rap συναντήθηκε με το punk, το post-rock, το garage και το stoner. Ένα event όπου όλοι έζησαν καινούριες εμπειρίες. Το ίδιο συνέβη και σε μένα. Και είναι σίγουρο ότι το Los Almiros 2018 δεν θα τo ξεχάσω ποτέ.
