Στο πρώτο best of για το νέο έτος την παράσταση κλέβουν δύο νέες μπάντες και ένας (ηλιοκαμμένος) γνώριμος από τα παλιά.
Στο τέλος της λίστας θα βρείτε το mixtape που ετοιμάσαμε με τα αγαπημένα μας τραγούδια των δίσκων που ακολουθούν. Ακολουθήστε τη σελίδα του «α» στο mixcloud για να ακούσετε όλα τα mixtape μας.
5. Mother - Xylouris White
Οι πειραματισμοί στα ριζίτικα και συνολικά στην κρητική μουσική παράδοση από τον Ψαρογιώργη και το θρυλικό Αυστραλό ντράμερ των Dirty Three Jim White συνεχίζονται για τρίτο συνεχόμενο δίσκο, με εγγυημένη καλλιτεχνική επιτυχία για όποιον τους ακολουθεί από το «Goats» (2014). Στο «Mother» δίνεται περισσότερος χώρος στη φωνή του Ψαρογιώργη, χωρίς να αποδυναμώνονται οι αυτοσχεδιασμοί πάνω στις παραδοσιακές κλίμακες, δημιουργώντας ένα μυσταγωγικό κλίμα που εκμοντερνίζει με σεβασμό μία μουσική που μετρά αιώνες ζωής.
4. Gumboot Soup - King Gizzard And The Lizard Wizard
Το είχαμε προβλέψει πως οι τρελαμένοι Αμερικάνοι θα έβγαζαν και πέμπτο (!) δίσκο προτού κλείσει το 2017 και έτσι έγινε. Το «Gumboot Soup» βρίσκει την μπάντα να πειραματίζεται περισσότερο με την ψυχεδελική ατμόσφαιρα, ακόμα και το stoner! Φανταστικός από την πρώτη ως την τελευταία νότα, ο πιο πρόσφατος δίσκος στο σερί κυκλοφοριών της μπάντας είναι πιθανότατα και ο καλύτερος. Το κρίμα στο λαιμό όποιου χάσει το συγκρότημα στην πρώτη τους συναυλία επί ελληνικού εδάφους.
3. Songs Of Praise - Shame
Ήταν η μπάντα γεγονός όλο τον Ιανουάριο μονοπωλώντας κάθε συζήτηση μουσικόφιλων, τουλάχιστον όσων -ακόμη- ασχολούνται με την κιθαριστική μουσική. Αφορμή για την ξαφνική «έκρηξη» μερικών πρωτοεμφανιζόμενων εικοσάρηδων υπήρξε η πεντάστερη κριτική του ιστορικού NME που χαρακτήριζε το ντεμπούτο «τρομερά αναζωογονητικό» και το άρθρο - αφιέρωμα του «Guardian» για την μπάντα, όπου παρουσιάζεται ως «η πιο φανταστική νέα μπάντα της Μεγάλης Βρετανίας». Είναι όμως όλα αυτά οι Shame;
Η μπάντα που τον πρώτο καιρό της ύπαρξης της έπαιζε στο προβάδικο των -λατρεμένων- The Fat White Family, αφομοιώνει στην εικόνα και τον ήχο της όλα όσα διαχρονικά έχουν μάθει να λατρεύουν οι κάτοικοι της Γηραιάς Αλβιόνας: προέρχονται από την εργατική τάξη του Νότιου Λονδίνου και φέρνουν τον αέρα του δρόμου στο «δε-δίνω-δεκάρα-για-αυτά-που-λες» attitude τους, ενώ η κοψιά τους μόνο ροκσταριλίκι δεν πουλάει. Η μουσική τους από την άλλη τικάρει όλα τα κουτάκια της βρετανικής μουσικής κουλτούρας των τελευταίων σαράντα χρόνων. Άλλοτε «βουτάνε» στους βυθούς του post punk («Dust on Trial»), αμέσως μετά κολυμπούν στο κιθαριστικό indie («Concrete») για να συνεχίσουν με έναν μοντέρνο britpop ύμνο («One Rizla»). Όλα αυτά στα τρία πρώτα τραγούδια του δίσκου, ο οποίος άθελά του (;) δανείζεται τον τίτλο του κλασικού άλμπουμ των Adicts κλείνοντας έτσι το μάτι και στους punkοθρεμμένους ακροατές.
Οι Shame είναι αναμφισβήτητα ταλαντούχοι, με μεγαλύτερα ατού τους την τρομερή άνεση που αναδύουν οι συνθέσεις, τους σαρκαστικά ευρηματικούς στίχους, και την πολυσυλλεκτικότητά τους. Το «Songs Of Praise» είναι ένας πραγματικά απολαυστικός δίσκος, που όμως πάσχει από έλλειψη ταυτότητας γι' αυτό και -ακόμη έστω- δεν μπορούν να είναι «η νέα φανταστική μπάντα της Μεγάλης Βρετανίας», αλλά σίγουρα μια πολλά υποσχόμενη για το μέλλον.
2. Freedom's Goblin - Ty Segall
Τριάντα χρόνια εν ζωή, δέκα χρόνια μουσικής καριέρας και σχεδόν είκοσι στούντιο δίσκοι είναι ο αριθμητικός απολογισμός ενός από τους πιο δραστήριους και επιδραστικούς μουσικούς αυτήν τη στιγμή στις Η.Π.Α. Ο Ty Segall από την πρώτη φορά που κυκλοφόρησε υλικό του δεν έχει αφήσει χρονιά χωρίς νέα μουσική, έτσι ήταν αυτονόητο πως θα ακούγαμε και φέτος κάτι καινούριο από εκείνον, μετά το περσινό άλμπουμ που τιτλοφόρησε με το όνομά του. Πολλοί είπαν τότε πως ήταν η πιο μέτρια κυκλοφορία του, σημείο στο οποίο διαφωνούμε, όμως φέτος το «Freedom's Goblin» κλείνει τα στόματα των περισσότερων εξ αυτών (αν όχι όλων). Με συνολική διάρκεια 74', ο νέος δίσκος σκιαγραφεί τις συνθετικές εμμονές του Ty Segall (μπουκωμένα fuzz-αριστά riffs, ψηλά δεύτερα φωνητικά και περίσσιο groove) στο πλαίσιο ενός φόρου τιμής στα μουσικά είδη που επηρέασαν τον ήχο του. Ο οποίος ακούγεται αισθητά διαφοροποιημένος και εμπλουτισμένος, γεγονός που αποδεικνύει πως ο Segall μπαίνοντας στην τρίτη δεκαετία της ζωής του δεν παύει ακόμα να μας εκπλήσσει.
1. Big Attraction & Giddy Up - Amyl And The Sniffers
Φανταστείτε έναν φανταστικό κόσμο όπου οι The Saints και οι AC/DC κάνουν παιδί. Αυτό πάει σχολείο με τεράστια αποτυχία, κάνει κοπάνες για τσιγάρα και μπύρες στα κλεφτά, και το μοναδικό αντικείμενο που ανοίγει για μελέτη είναι το inner sleeve του «Junkyard» των Birthday Party. Πιάνει πρώτη μια κιθάρα πριν από καλοκαιρινή δουλειά και σύντομα γεννιούνται οι Amyl And The Sniffers.
Το ντεμπούτο των φανταστικών Αυστραλών, που στην πραγματικότητα αποτελείται από τα τραγούδια των δύο πρώτων EP τους, ακούγεται σαν ένα χαμένο punk rock διαμάντι των '70s ενώ κυκλοφόρησε τις πρώτες μέρες του 2018. Οι ρυθμοί του τρέχουν σαν τρελαμένοι από τις ορμόνες παλμοί εφήβου, με τα μέλη της μπάντας να μοιάζουν σαν κομπάρσοι του «Napoleon Dynamite». Απόλυτη ενσάρκωση του αλήτικου τσαγανού που κουβαλά η μπάντα αποτελεί η καταπληκτική frontwoman Amyl Taylor, η οποία με μία συναυλία στο CBGB θα είχε γράψει ιστορία (απλά δείτε την εδώ). Εν ολίγοις, ο δίσκος των Amyl And The Sniffers είναι ό,τι πιο απενοχοποιημένα feelgood θα ακούσετε τελευταία (ξανά και ξανά).
