Ένα κλάσμα δευτερολέπτου διαρκεί το flashback από το εφηβικό μου δωμάτιο, όταν προσπαθούσα να παίξω το βασικό ριφ του «Εδώ», ως τη στιγμή που συναντάω από κοντά τον άνθρωπο που το σκαρφίστηκε. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος κρατά μια μοναδική μουσική πορεία στην οποία φυσικά ξεχωρίζει η συμμετοχή του στις Τρύπες, με το στίγμα του όμως να είναι κομβικό τόσο στη συνεργασία του με το Θανάση Παπακωνσταντίνου για τον αριστουργηματικό «Βραχνό Προφήτη», όσο και στις υπόλοιπες συνεργασίες του με σημαντικούς μουσικούς όπως ο Φλώρος Φλωρίδης και πιο πρόσφατα οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Στις σόλο δουλειές του έχει εξελίξει τον χαρακτηριστικό του ήχο τον οποίο και θα παρουσιάσει ζωντανά στο αθηναϊκό κοινό στα πλαίσια του SKG Fest στο Gagarin 205.
Από το ξεκίνημα της καριέρας σας ως σήμερα εμπλουτίζετε συνεχώς το χαρακτηριστικό μουσικό σας στιλ με άξονα τα βασικά ριφ που γράφετε…
Υπάρχει μία βάση, ένας προσωπικός τρόπος που προσεγγίζω το παίξιμό μου και σαφώς εξελίσσεται με τα χρόνια. Κάθε φορά είναι διαφορετική. Δε θα έλεγα ότι έχω ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο που γράφω μουσική, ακολουθώ κάποιες σταθερές που μένουν αναλλοίωτες και εκείνα που αλλάζουν περισσότερο είναι όσα συμβαίνουν μέσα μου και στη ζωή μου την εκάστοτε εποχή.
Με δεδομένο ότι η αγορά έχει αλλάξει, η δυναμική μιας μπάντας γίνεται εντονότερη από την ανταπόκριση του κόσμου σε μια συναυλία;
Δε νομίζω ότι είναι αλληλένδετη η δισκογραφία με τις συναυλίες, ότι δηλαδή αν μειωθεί το ένα, θα αυξηθεί το άλλο. Η αγορά των δίσκων είναι γνωστό ότι έχει πέσει, όμως και στις συναυλίες ο κόσμος πιστεύω πάει περισσότερο επιλεκτικά από παλαιότερα. Την ίδια στιγμή βέβαια, μεγάλες συναυλίες με ακριβά εισιτήρια είναι sold out. Ίσως κατευθύνονται περισσότερο στα πιο σίγουρα, πιο mainstream πράματα. Δεν μπορώ όμως να το κρίνω απόλυτα αυτό. Πάντως αυτήν τη στιγμή συμβαίνουν πολλά μικρά πράματα, κάτι κινείται.
Αυτή ήταν πάντα η εντύπωσή μου και για τη Θεσσαλονίκη, ότι δηλαδή δε σταματά να παράγει μουσικούς, μπάντες…
Υπάρχει μία παράδοση, μία συνέχεια μουσικών που τους διαδέχονται νέοι, αλλά η πόλη δεν μπορεί να τους συντηρεί για πολύ καιρό. Οι μουσικοί συνήθως φεύγουν και έρχονται στην Αθήνα, γιατί εκεί γίνονται όλα τα πράματα. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι και στην Αθήνα δεν υπάρχει ζωντανή μουσική σκηνή, δεν το συζητάμε. Υπάρχει ένα όριο μεταξύ μύθου και πραγματικότητας ως προ το τι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη. Το ότι είναι μια μικρότερη από την Αθήνα πόλη βοηθάει περισσότερο στην καθημερινή επαφή των ανθρώπων, οι συνθήκες ευνοούν ώστε να συναντηθούν οι μουσικοί και να δημιουργήσουν. Και τελικά σε αυτό υπάρχει η μεγαλύτερη διαφορά πιστεύω.
Πόσο έχει αλλάξει η μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες;
Δεν μπορώ να το ξέρω ακριβώς, γιατί παίζει μεγάλο ρόλο η δική μου διαφορά ηλικίας. Αλλιώς έβλεπα τα πράματα όταν ήμουν είκοσι, και αλλιώς τώρα που είμαι πενήντα. Νομίζω όμως ότι στην ουσία δεν αλλάζει τίποτα. Οι εικοσάρηδες του τώρα με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπίζουν τα πράματα, αλλάζουν τα μέσα απλώς. Πριν τριάντα χρόνια δεν υπήρχε το ίντερνετ για παράδειγμα, δεν είχαμε κινητά, ούτε μπορούσαμε να ηχογραφήσουμε ένα δίσκο στο σπίτι. Έχει ανοίξει πολύ το πράμα. Επειδή ακριβώς έχουν συμβεί όλες αυτές οι αλλαγές δίνονται περισσότερες ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους και να μάθουν καλύτερα τα όργανά τους και να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε ένα. Σε κάθε περίπτωση όμως δε νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω τη διαφορά. Αυτό που πάντα μένει ίδιο είναι οι ανάγκες των ανθρώπων, όλα τα άλλα αλλάζουν συνεχώς μέρα με τη μέρα.
Τελευταία παρατηρείται ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για την ελληνική μουσική underground σκηνή των ‘80s. Το βλέπετε σα μια τάση επιστροφής στο παρελθόν;
Νομίζω αυτό που συμβαίνει είναι πως οι νεότερες ηλικίες γυρνάνε πίσω, βλέπουν το παρελθόν που δε ζήσανε. Έχει μια γοητεία αυτό το πράμα, ίσως ψάχνουν και να πιαστούν από κάπου. Αντίστοιχα τα ίδια κάναμε και εμείς τη δεκαετία του ’80, γυρίζαμε σε αυτήν του ’60, του ’70… Νομίζω είναι μια πορεία προς τα πίσω που την κάνουν οι άνθρωποι σε κάποιες ηλικίες για να προχωρήσουν μπροστά.
Κάτι αντίστοιχο κάνατε και εσείς στο δίσκο «Απ’ τη Σπηλιά του Δράκου» όπου διασκευάσατε ρεμπέτικα τραγούδια με πειραματικό τρόπο κρατώντας όμως το συναίσθημά τους.
Το συναίσθημα έχει να κάνει με τους ανθρώπους που έγραφαν αυτήν τη μουσική οι οποίοι έζησαν προσφυγιά, βρίσκονταν στο περιθώριο, έπαιζαν απαγορευμένη μουσική. Ήταν μια εποχή που υπήρχε ακόμα πολύ έντονα η επίδραση της ανατολής και της ανατολικής μουσικής γενικά, λόγω του ότι η οθωμανική αυτοκρατορία βρισκόταν πολύ κοντά. Όταν αυτό μεταφέρθηκε σε ένα αστικό περιβάλλον όπου σιγά σιγά και με διαφορετικά όργανα άλλαξε μορφή, δημιουργήθηκε η ελληνική βερσιόν του είδους. Σήμερα βρισκόμαστε και αναπαράγουμε τα ρεμπέτικα με πολύ καλό τρόπο, απλά εμένα δε με ενδιαφέρει αυτή η προσέγγιση, παρόλο που τα έχω παίξει και κανονικά όπως γράφτηκαν. Για μένα προσωπικά έχει περισσότερο ενδιαφέρον να τα χρησιμοποιήσω όπως το έκανα στο δίσκο για να πάω παραπέρα.
Ετοιμάζετε κάποια καινούρια κυκλοφορία;
Αυτήν τη στιγμή είμαι στο στούντιο και γράφω τον επόμενο δίσκο ο οποίος θα είναι έτοιμος την άνοιξη. Παράλληλα έγραψα τη μουσική σε μια μικρού μήκους, θα ετοιμάσω τη μουσική για μια θεατρική ομάδα , μετά για μια παράσταση… Ευτυχώς γίνονται πράματα!
Μιας και αναφέρατε το soundtrack της μικρού μήκους, πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας με το Γιάννη Οικονομίδη στο «Μικρό Ψάρι»;
Η επαφή μας έκατσε πολύ καλά, ήταν αυτό που έπρεπε για την ταινία. Πάντα η σύνθεση ενός soundtrack, είτε για το σινεμά είτε για το θέατρο, είναι μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όλα κυλήσανε πάρα πολύ όμορφα.
Είχατε ετοιμάσει ήδη κάποια μουσικά θέματα προτού ξεκινήσετε τη συνεργασία;
Όχι, αυτό δεν το κάνω ποτέ. Πάντα ξεκινάω από το μηδέν για κάθε δουλειά, δεν έχω αυτό που λένε «πράματα στο συρτάρι».
Πέρα από τις μπάντες που θα εμφανιστούν μαζί σας στο SKG Fest, υπάρχουν άλλες που πρέπει να ανακαλύψουμε;
Μου αρέσουν πολύ οι Banksters και οι Dynamites που παίζουν κάτι μεταξύ surf και rock ‘n’ roll. Είναι δυναμικές και πολύ ωραίες μπάντες.
Ενέχει ρίσκα η σόλο εμφάνιση επί σκηνής;
Δε θα έλεγα ότι κρύβει ρίσκα, αλλά έχει ως διαδικασία μια μοναχικότητα. Πρέπει να δίνω μόνος λύσεις για τα πάντα και να μπορώ να διαχειριστώ ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε πάει στραβά. Από την άλλη όμως προσφέρει μία απέραντη ελευθερία. Και τα δύο με το πέρασμα των χρόνων και την εμπειρία σαφώς βελτιώνονται, η οποιαδήποτε ανασφάλεια αντιστρέφεται σε κάτι θετικό. Οι συνθήκες των ζωντανών εμφανίσεων μπορεί να έχουν αλλάξει, η διάθεσή μου όμως ως προς αυτές όχι.
