Η πρώτη φορά που είδα τον Nick Cave ήταν το 2011 όταν έπαιξε στη Μαλακάσα με τους Grinderman, το εκρηκτικό garage side-project που γεννήθηκε σε ένα studio της Γαλλίας και διήρκεσε για δύο φοβερά άλμπουμ. Ήμουν στο κάγκελο, και ο διπλανός μου στο τέλος ενός κομματιού φωνάζει προς τη σκηνή: «Το “Tupelo” παίξτε!» Ήταν μάταιο σκέφτηκα, δε φανταζόμουν όμως ότι έξι χρόνια μετά θα το άκουγα ζωντανά μαζί με ένα κατάμεστο γήπεδο και ατόφια την ανατριχιαστική του αύρα.
Η ανακοίνωση της επιστροφής των Bad Seeds στην Αθήνα (16/11) έπειτα από ένα κενό πολλών ετών, έφερε το αναπόφευκτο sold out του γηπέδου Tae Kwon Do. Η μουσική τους, αλλά κυρίως οι ζωντανές εμφανίσεις τους επί αθηναϊκού εδάφους από τις αρχές των ‘80s ακόμα με τους Birthday Party, έχουν αφήσει ένα αναλλοίωτο αποτύπωμα στη συλλογική μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς η οποία ήρθε χθες να συναντηθεί με τα «παιδιά» της. Έτσι ναι, μπορεί να μην έμαθαν όλοι τον Cave ως King Ink αλλά ως τον άντρα με το Red Right Hand, όλοι όμως λύγισαν μετά από το δυομισάωρο σχεδόν set της μπάντας.
Το οποίο ξεκίνησε με τρία κομμάτια του περσινού δίσκου «Skeleton Tree». Αργόσυρτα, σιωπηλά, δημιούργησαν μία μυσταγωγική ατμόσφαιρα με ενορχηστρωτή τον Cave και εκτελεστές τους συμπαίκτες του και διαχρονικούς συνεργάτες του επί σκηνής: Warren Ellis, Martyn Casey, Thomas Wydler, Jim Sclavunos, George Vjestica και Larry Mullins, όλοι τους μαυροντυμένοι και απόλυτα προσηλωμένοι στο παίξιμό τους, ακολουθούσαν τις οδηγίες του Cave ο οποίος δεν άργησε να πλησιάσει το κοινό στις πρώτες σειρές και να κάνει τις πρώτες «συστάσεις».
Τότε ήρθε και η πρώτη σπουδαία στιγμή της βραδιάς, με το οκτάλεπτο «Higgs Boson Blues» από το δίσκο «Push the Sky Away». Ο Cave σχεδόν στην αγκαλιά του κόσμου να τραγουδά «can you feel my heart beat?» και στη σκηνή μεθοδικά ο Warren Ellis να παίζει το βασικό riff με κλειστά μάτια ως το ψιθυριστό τέλος του, ώσπου ακούμε ξαφνικά «I’m gonna tell you about a girl» και το γρονθοκόπημα του «From Her To Eternity» να ξεκινά. Το τραγούδι – ύμνος που επέστρεψε μετά από καιρό στο set της μπάντας κορυφώθηκε με το γήπεδο να φωνάζει το οργισμένο ρεφρέν και τον Cave να κλωτσάει το αναλόγιο με τις παρτιτούρες.
Ενώ η καταιγίδα μαινόταν έξω από το γήπεδο, μία κοπέλα φώναξε προς το μέρος του Cave πως είναι βρεγμένη (από τη βροχή), για να ακούσει την πονηρή ερώτηση από τον Αυστραλό «Wet… wet?», και κάπως έτσι να αφιερώσει στην καταρρακτώδη βροχή μια ανεπανάληπτη εκτέλεση του «Tupelo» που θύμιζε Bad Seeds άλλων εποχών. Όταν εκείνη… κόπασε, «κατεβήκαμε» στην «Jubilee Street» μέχρι το ανατριχιαστικό κρεσέντο του τραγουδιού στα τελευταία λεπτά με το στίχο «I’m transforming, I’m vibrating, I’m glowing, look at me now!» να παίρνει σάρκα και οστά, θυμίζοντας την ονειρική τελική σεκάνς του ντοκιμαντέρ «20.000 Days on Earth».
Μια ακόμα χαρακτηριστική στιγμή με τον κόσμο στις πρώτες σειρές ήρθε όταν κάποιος ζήτησε να πλησιάσει ο Warren Ellis, για να λάβει την αρνητική απάντηση του Cave ο οποίος όμως του πρόσφερε ως αντάλλαγμα μία… τρίχα από την –πλούσια- γενειάδα του Ellis. Η ατμόσφαιρα ελάφρυνε μόνο για λίγο, καθώς ακολούθησαν δύο από τις γνωστότερες μπαλάντες των Bad Seeds.
«Ship Song» και «Into my Arms» ακούστηκαν διαδοχικά και έγιναν με ευκολία οι πιο συγκινητικές στιγμές της συναυλίας, με το κοινό πια να ανήκει ολοκληρωτικά στις βουλές της μπάντας. Απόδειξη πως όλοι φώναζαν «Νίκο» τον Cave, με τον τελευταίο να ζητά να ακούσει καλύτερα το… ελληνικό όνομά του, που φυσικά αντήχησε στο κλειστό του Φαλήρου. Δύο ακόμα τραγούδια από το «Skeleton Tree» προτού ηχήσει η καμπάνα του «Red Right Hand» και το γήπεδο γεμίσει κατακόκκινα φώτα. Αμέσως μετά, ένα νεύμα στον κιθαρίστα George Vjestica ξεκινά τα ακόρντα του «The Mercy Seat» με τον Cave να λέει στο μικρόφωνο «this is for you» και ο κόσμος ξεσηκώνεται ακόμα και στις κερκίδες.
Τα φώτα σβήνουν, και στην οθόνη εμφανίζεται η σοπράνο Else Torp που «τραγουδά» μαζί με τον Cave το «Distant Sky» και μετά από λίγο η μπάντα αποσύρθηκε backstage. Η ανυπομονησία του κοινού για το encore εκφράστηκε με ποδοβολητά και το συγκρότημα δεν άργησε να επιστρέψει για να κλείσει με μεγαλειώδη τρόπο τη συναυλία.
Η εισαγωγή του «Weeping Song» ηλέκτρισε το γήπεδο με τον Cave να εγκαταλείπει τη σκηνή, να διασχίζει το μισό γήπεδο και τελικά να σκαρφαλώνει πάνω στα ψυγεία του μπαρ από όπου ολοκλήρωσε το τραγούδι, αφού πρώτα έβαλε τον κόσμο στο κόλπο που χειροκροτούσε στο ρυθμό του τραγουδιού. Η επάνοδός του στη σκηνή συνοδεύτηκε με την εφόρμηση του κόσμου πάνω της για τις ανάγκες του «Stagger Lee». Το κομμάτι διπλασιάστηκε σε διάρκεια και μετατράπηκε σε μια on stage αποθέωση των ίδιων των Bad Seeds με τον κόσμο να τραγουδά κάθε στίχο μαζί τους. Αφού τελείωσε, όλοι έμειναν στις θέσεις τους και κάθισαν κάτω μετά από προτροπή του Cave. Οι πρώτες νότες του «Push The Sky Away» τον βρήκαν να επιλέγει έναν - έναν από όσους τον περιτριγύριζαν και να τραγουδούν μαζί του. Στο τέλος, χάθηκε ανάμεσά τους και μας αποχαιρέτισε ολοκληρώνοντας μια εκπληκτική εμφάνιση και σίγουρα την καλύτερη που έχουμε δει φέτος.
Η μαγεία των Bad Seeds δεν οφείλεται μόνο στα τραγούδια τους, αλλά και στην ανάγκη που έχουν για επαφή με το κοινό. Ο Cave χθες βράδυ σκηνοθετούσε τον εαυτό του. Άγγιζε, κοίταζε στα μάτια, ζητούσε ησυχία, ανεβοκατέβαινε τη σκηνή, όλα αυτά ενώ δεν έχανε στιγμή την ένταση της φωνής του. Κι όταν μια μπάντα χαρίζει διαχρονικά αξέχαστες συναυλιακές εμπειρίες, ο κόσμος θα επιστρέφει σε αυτήν ξανά και ξανά.
Setlist:
1. Anthrocene
2. Jesus Alone
3. Magneto
4. Higgs Boson Blues
5. From Her to Eternity
6. Tupelo
7. Jubilee Street
8. The Ship Song
9. Into My Arms
10. Girl in Amber
11. I Need You
12. Red Right Hand
13. The Mercy Seat
14. Distant Sky
15. Skeleton Tree
Encore:
16. The Weeping Song
17. Stagger Lee
18. Push the Sky Away
