Στα πλαίσια του προγράμματος "Λέξεις & Σκέψεις" της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, διοργανώθηκε το διήμερο "The Death Of Recorded Music" (11-12/3) στην AMP Gallery, με θέμα τη νέα υπόσταση της μουσικής και το μέλλον της. Στη γκαλερί βρέθηκαν προσωπικότητες όπως ο Ντάνιελ Μίλερ της θρυλικής δισκογραφικής εταιρίας Mute, ο σπουδαίος Τζέημς Λέιλαντ Κίρμπυ και φυσικά ο άνθρωπος του σαββατοκύριακου, Μπιλ Ντράμοντ. Η με ελεύθερη είσοδο εκδήλωση ήταν φυσικά "γεμάτη", με την ηλεκτρονική προκράτηση θέσεων να έχει λήξει μέρες πριν. Είναι γεγονός βέβαια πως το Σάββατο, στην προβολή αλλά και στη "performance διάλεξη" του Ντράμοντ υπήρχαν πλείστες άδειες καρέκλες.
Ο Μπιλ Ντράμοντ είναι από τους ανθρώπους που κλόνισαν το αψεγάδιαστο προσωπείο της μουσικής βιομηχανίας. Μαζί με τον Τζίμι Κόουτι τη δεκαετία του '80 σχημάτισαν τους KLF, σχήμα που έθεσε με τον ήχο του τα θεμέλια του rave, κάνοντας παγκόσμια επιτυχία. Το συγκρότημα όμως, δε στόχευε στην εμπορική καταξίωση, έτσι φρόντισε να αποχωρήσει απ' τη βιομηχανία "πυροβολώντας" το κοινό των Brit Awards 1992, στο τέλος μιας μοναδικής επί σκηνής σύμπραξη με τους Extreme Noise Terror. Αποκορύφωμα όμως, ήταν η καύση ενός εκατομμυρίων λιρών σε νησί της Σκωτίας, μια ύστατη απαξίωση του κατεστημένου που πλέον τους εξόρισε δια παντός.
Έκτοτε ο Ντράμοντ δε σταμάτησε να γράφει μουσική, και κυρίως, να αναζητεί το νόημά της. Όχι τόσο ως προς την αποστολή της, όσο ως προς την ύπαρξή της. Αφορμή ήταν η αγορά του πρώτου του i-pod. Πλέον όλη η μουσική του κόσμου ήταν διαθέσιμη σε μια συσκευή όχι μεγαλύτερη από την παλάμη του. "Δε χρειαζόταν πια προσπάθεια να βρω ένα κομμάτι μουσικής, το πρώτο πράμα που σκέφτηκα ήταν τι θα ακούσω μετά", θα μας πει με μια υπόνοια μελαγχολίας.
Έτσι του γεννήθηκε η απορία: "Τι θα συμβεί αν ένα πρωί όλη η καταγεγραμμένη μουσική εξαφανιστεί; Πώς θα αντιδράσει ο κόσμος;" Η απάντηση ήρθε με τη χορωδία The17 που κινηματογραφεί ο Ελβετός ντοκιμαντερίστας Στέφαν Σβίετερ στην ταινία "Imagine Waking Up Tomorrow and All Music Has Disappeared".
Η χορωδία με μαέστρο τον Ντράμοντ και μέλη της ανθρώπους από όλο τον κόσμο, υπάρχει μόνο τη στιγμή που βρίσκονται όλοι μαζί και για όσο τραγουδούν. Δεν ηχογραφείται, δεν αναπαράγεται ποτέ. Το ντοκιμαντέρ, αποτελεί ένα οδοιπορικό του Ντράμοντ στη Μεγάλη Βρετανία και την Ευρώπη, όπου εργάτες κάθε είδους και τυχαίοι άνθρωποι υπό τις οδηγίες του εκτελούν ένα φωνητικό μοτίβο που στη συνέχεια θα ενωθεί με των υπολοίπων για να μιξαριστεί και να αναπαραχθεί μία και μοναδική φορά.
Η θνησιμότητα αυτού του πρότζεκτ, το γεγονός ότι ο μόνος τρόπος ύπαρξής του είναι μέσω της μνήμης, επαναφέρει τη μουσική στις αρχέγονες καταγωγές της, όταν το νόημά της ήταν η συνεύρεση, και όχι η κατανάλωση. Τα αποτελέσματα εξάλλου είναι άμεσα, όλα τα μέλη της χορωδίας αποχωρούν με ένα μεγάλο χαμόγελο στα πρόσωπά τους.
Οι αβίαστα χιουμοριστικές στιγμές της ταινίας που παρακολουθήσαμε μετέδωσαν και σ' εμάς ένα μόνιμο χαμόγελο, που δεν έσβησε όταν μαζί με τους τίτλους τέλους εμφανίστηκε εμπρός μας ο αεικίνητος Ντράμοντ, φορώντας τα ίδια ρούχα που έχει στο φιλμ, δίνοντας την εντύπωση πως μόλις βγήκε από το πανί.
Η ενεργητικότητα που τον χαρακτηρίζει δεν επιτρέπει καθυστερήσεις, έτσι ξεκίνησε αμέσως να μιλά για τις ιδέες που οδήγησαν στο πρότζεκτ που μόλις παρακολουθήσαμε.
Δήλωσε απογοητευμένος από τη δουλειά του Σβίετερ γιατί επικεντρώνεται σε εκείνον και όχι σ' αυτό που επιδίωκε να φτιάξει. Πράγματι, η ταινία μοιάζει περισσότερο με πορτραίτο, παρά με έρευνα πάνω στους The17. Γι' αυτό κι εκείνος, αφού είδε τρεις φορές την ταινία, ετοιμάζει ένα... δραματοποιημένο ριμέηκ.
Στη συνέχεια, μας μετέφερε στην παιδική του ηλικία όταν ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική. Η αναδρομή του συμπεριέλαβε την παρθενική του επίσκεψη στην Ελλάδα, όταν παραλίγο να βρεθεί στο εμπορικό ναυτικό. Απορρίφθηκε όμως, γιατί δεν ήταν... Ασιάτης. Κατάφερε παρόλαυτα να φτάσει στην Κρήτη, όπου σε μια ταβέρνα βρήκε ένα τζούκμποξ με μόλις ένα ξένο τραγούδι κι αυτό από την Ολλανδία (σ.σ.: σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ήταν το "Venus" των Shocking Blue). "Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;" αναρωτήθηκε, μια απορία που κατατρέχει κάθε του σκέψη. Μ' αυτόν τον τρόπο οδηγήθηκε σε μία ακόμη ιστορία από την Ελλάδα, σύγχρονη αυτήν τη φορά, όταν μπήκε σε αθηναϊκό ταξί και άκουσε στο ραδιόφωνο το κλασσικό τραγούδι "That's The Way (I Like It)" των KC & The Sunshine Band. Μας αποκάλυψε πως τη δεκαετία του '70 είχε παρακολουθήσει συναυλία του συγκροτήματος, μία από τις καλύτερες της ζωής του. Ασυνείδητα το συγκεκριμένο τραγούδι είχε καρφωθεί στο μυαλό του, με αποτέλεσμα να το "κλέψει" μια δεκαετία αργότερα στο ρεφραίν του τραγουδιού "3 A.M. Eternal" των KLF. Αυτούς τους γρίφους της μουσικής προσπαθεί μονίμως να ανακαλύπτει και να ερμηνεύει.
Προτού μας αποχαιρετήσει, προέτρεψε το κοινό να τον συμβουλεύσει ως προς το μέρος γυρίσματών του ριμέηκ, αν και επικρατέστερος προορισμός μοιάζει η... Μαδαγασκάρη. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η ούτε performance, αλλά ούτε και διάλεξη του Ντράμοντ, ο οποίος απέδειξε πως από κοντά είναι όσο κουλ φαίνεται και επί σκηνής (ή οθόνης).
