Ποιητική και εκλεπτυσμένη μελαγχολία, πολυχρωματική dark αίσθηση του ήχου και του ρυθμού, ταξιδιάρικη διάθεση του νου για περιπλάνηση σε εσώτερους μαιάνδρους, φωνή υπόκωφη και εντάσεις που κλιμακώνονται, soulful κραυγές και ψίθυροι. Οι Tindersticks έρχονται στις 25-26 Μαΐου στη Στέγη με νέο δίσκο και δυο συναυλίες.
Στο άκουσμα του «The Waiting Room», του ενδέκατου στούντιο άλμπουμ των Tindersticks, που κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς, νιώθεις κάθε κομμάτι του να σου δίνει το έναυσμα για ένα διαφορετικό ταξίδι (του νου) και να σε πηγαίνει ξανά στη αρχή. Όχι κάποια γενική και απροσδιόριστη «αρχή», αλλά την αρχή του δίσκου, που είναι το κομμάτι «Follow Me» (το ερωτικό θέμα της μουσικής στην ταινία «Ανταρσία του Μπάουντι» του 1962 με τον Μάρλον Μπράντο), δημιουργία του Πολωνού συνθέτη κινηματογραφικής/θεατρικής Μπρονίσλαβ Κάπερ. Αυτό το instrumental κομμάτι είναι που δίνει τόνο στο άλμπουμ αλλά και το έναυσμα σε μια σειρά σκηνοθετών, φίλων του γκρουπ, όπως η Γαλλίδα Κλερ Ντενί, να φτιάξουν, με βάση κάθε τραγούδι, από μία ταινία μικρού, μικρότατου μήκους, διερμηνεύοντας έτσι κινηματογραφικά το περιεχόμενό του – αυτά τα short films συνοδεύουν κάποιες ειδικές εκδόσεις του άλμπουμ.
Ακούγοντάς το συνολικά όμως, μέσα από την ποιητικά, μινιμαλιστικά και soulfully δομημένη/ενορχηστρωμένη μουσική του γκρουπ και τη χαρακτηριστική φωνή του Στιούαρτ Σταπλς, συνειδητοποιείς ότι η κινηματική του ήχου και της εικόνας είναι εγγενής και χαρακτηριστική σε ό,τι αφορά τους Tindersticks. Το γκρουπ από το Νότινγχαμ, οι πρώην Asphalt Ribbons, εδώ και 25 χρόνια μας δίνουν μόνο καλά –έως πολύ καλά– άλμπουμ, κινούμενοι στον εναλλακτικό rock χώρο διατηρώντας τη δική τους καλλιτεχνική ταυτότητα, χωρίς να μοιάζουν με κανέναν άλλο.
Μέσα από μια dark ατμόσφαιρα –που όμως πάντα φροντίζει ν’ αλλάζει τόνους και αποχρώσεις– οι Tindersticks κινούνται σε ένα δρόμο, την αισθητική ποικιλία του οποίου αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό το καινούργιο τους άλμπουμ. Περιέχει ωραία τραγούδια («Second chance man», «Help yourself», «Hey Lucinda» –με τη Lhasa de Sela, την Καναδή τραγουδίστρια, φίλη του γκρουπ, που πέθανε το 2010–, «We are dreamers» με την Τζένι Μπεθ των Savages κ.ά.) που μπορεί μεν να μη διαφοροποιούν την ερμηνευτική απόδοση του Στιούαρτ Σταπλς, κρατούν όμως ανοιχτούς και δημιουργικούς τους μουσικούς ορίζοντες του γκρουπ, δίνοντας όλο το κατάλληλο υλικό που χρειάζεται μια δραματική, ποιητική θεατροποιημένη παράσταση/συναυλία των Tindersticks.
Τα δύο τελευταία κομμάτια από το «The Waiting Room» –το «We are dreamers» και το «Like only lovers can»– δίνουν τη λύση στο «δράμα» που, σ’ αυτή την περίπτωση και λόγω των φιλμ, είναι και οπτικά καταληπτό μέσα από κινηματογραφικές εικόνες που υπογραμμίζουν την απόσταση και την κενότητα, το ασπρόμαυρο παρελθόν, τα εγκαταλελειμμένα φυσικά τοπία και όλα αυτά που ο ήχος της μουσικής έρχεται να τονίσει και να γεμίσει με ζωή. Πολλές οι αποχρώσεις του γκρίζου –ακόμα και χρωματιστές!– που έρχονται να μας ξεσηκώσουν αισθητικά.
Οι Tindersticks φτιάχτηκαν το 1991 ως «πακέτο» από τους Asphalt Ribbons, ένα αγγλικό γκρουπ που ισορροπούσε ανάμεσα στο indie και το mainstream. Ήταν ο Στιούαρτ Σταπλς (τραγούδι), ο Ντέιβιντ Μπόουλτερ (πλήκτρα) και ο Νιλ Φρέιζερ (κιθάρα) στον βασικό πυρήνα (που παραμένουν και σήμερα), και το όνομα κατοχυρώθηκε σαν έμπνευση του Σταπλς όταν βρήκε ένα… κουτί σπίρτα σε μια παραλία εδώ, στην Ελλάδα. Με το που έβγαλαν τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, με τίτλο απλώς το όνομα του συγκροτήματος, έγιναν γνωστοί καθόσον εντυπωσίασαν τους πάντες με την ποιότητα και τη βαθύτητα του ήχου τους. Ειδικά το πρώτο, ως διπλό άλμπουμ με ιδιαίτερα εικαστικά bonus, με πραγματικά αριστουργηματική pop δωματίου ως περιεχόμενο, έδειχνε ξεκάθαρα πως το γκρουπ είχε πολλά να δώσει.
Το δεύτερο –επίσης εκτενές και μουσικά/ορχηστρικά πλούσιο– άλμπουμ ραφινάριζε περισσότερο τη μουσική προσέγγιση των Tindersticks. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα άλλαξαν, έγιναν κάπως πιο απλά και ιδιαίτερα φιλικά προς το ευρύτερο rock/pop κοινό, με ωραία και επιδέξια ανοίγματα στη soul και την jazz, πράγμα που επίσης αποτελεί χαρακτηριστικό της μουσικής του γκρουπ. Το 2005, με την απόφαση του Στιούαρτ Σταπλς να ακολουθήσει σόλο καριέρα, δόθηκε η εντύπωση πως ήρθε το τέλος των Tindersticks. Όμως, δυο χρόνια μετά, η επανασύνδεση των βασικών του μελών έδειξε ότι το μέλλον ήταν ανοιχτό δημιουργικά στο χώρο της popular μουσικής προσέγγισης – που συμπληρώνεται από την υπέροχη κινηματογραφική μουσική που έχουν γράψει.
Έτσι, μετά τη ρετροσπεκτίστικη διάθεση του «Across Sixleap Years» που κυκλοφόρησε το 2013, το φετινό «Waiting Room» έρχεται να δώσει την προοπτική ενός γκρουπ που έχει καλή σχέση με την πρώτη γραμμή της σύγχρονης μουσικής. Στην περιοδεία των Tindersticks, που περιλαμβάνει εμβληματικούς θεατρικούς χώρους της Ευρώπης (Volksbühne, Le Bouffes du Nord, Barbican) εντάσσεται και η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με δύο συναυλίες στην Κεντρική Σκηνή της (25-26 Μαΐου).
