Για δυο βράδια (18-19/12) ο "Ιανός" φιλοξενεί το πρόγραμμα «Ποτέ μια κατηφόρα δεν βγάζει σε κορφή» με τραγούδια του Λουδοβίκου που, όπως πάντα, στοχεύουν στην καρδιά. Πριν από τη μουσική βρεθήκαμε και είπαμε δυο κουβέντες...
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων εδώ και δυο χρόνια ζει στο χωριό του. Όμως πάντα έρχεται εδώ για να βρει τους φίλους του και τις ευκαιρίες για να μιλήσουμε μεταξύ μας, μουσικά, χαμηλόφωνα και ουσιαστικά...
"Η ζωή είναι μια γιορτή – κι είμαστε όλοι καλεσμένοι. Όποιος το κατάλαβε, καλώς. Κι όποιος δεν το κατάλαβε, κακώς! Και όταν λέμε γιορτή εννοούμε κάτι που να ‘χουνε χώρο όλα τα συναισθήματα. Ακόμα και η θλίψη και ο πόνος πρέπει να βρουν ένα χώρο. Κι αυτός ο χώρος είναι η γιορτή. Από τη στιγμή που θα στηθεί το τραπέζι ωσότου πλυθούνε τα πιάτα! Κι από εκεί και μετά, γεια σας! Η τέχνη είναι μια ενοχή του Θεού απέναντι στον άνθρωπο. Από τη στιγμή που δημιούργησε τον άνθρωπο και τον ρώτησε «πως αισθάνεσαι» και ο άνθρωπος του είπε «Ρε συ, τι με ρωτάς πως αισθάνομαι; Αφού με έκανες να ξέρω ότι θα πεθάνω! Εσύ, σαν αθάνατος, δεν μπορείς να το καταλάβεις.». Και ο Θεός του λέει «Πίστεψέ με, είναι πιο σημαντικό να ονειρεύεσαι την αθανασία παρά να την ζεις. Και για να σε βοηθήσω να το καταλάβεις, θα σου δώσω κάτι που θα το ονομάσω ΤΕΧΝΗ». «Και πως θα την αναγνωρίζω;» ρώτησε ο άνθρωπος. «Όταν θα εξυψώνεσαι, ρε μπαγάσα» του είπε χαμογελώντας ο Θεός! Υπάρχει ένα σύνθημα σε ένα τοίχο μιας αποθήκης στην Κούβα που λέει: «Οι άνδρες που κουβαλάνε αυτές τις ιδέες μπορεί να σκοτωθούν. Οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ». Η τέχνη είναι αποκούμπι δυνατό. Με το να διαβάζω λυρικούς ποιητές της αρχαιότητας και να μου τραντάζει το στήθος ένας στίχος που έρχεται από τόσο μακριά, πως το εγκλωβίζει το αίσθημα που έχει μέσα και το κρατεί ως εδώ; Οι περισσότεροι από αυτούς που αυτοονομάζονται καλλιτέχνες κάνουν δάνεια που είναι επαχθή. Και σε λίγο βουλιάζουν με το δάνειο μαζί! Άμα δεν έχεις πράγμα πρωτόλειο, άμα δεν είσαι αυθεντικός – τουλάχιστον ως προς τον εαυτό σου – δεν μπορείς να κάνεις πράμα!"
"Είναι τώρα δυο χρόνια που μένω κάτω, στα Ανώγεια. Δεν έχω σπίτι στην Αθήνα. Ξαναβρήκα τη ρίζα, το πανεπιστήμιο του καφενείου, τις διηγήσεις των γερόντων που σου παίρνουν το μυαλό. Βρήκα ξανά ανθρώπους που είναι «των σπηλαίων», ας το πούμε έτσι. Βοσκό που τραγουδεί μ’ ένα δικό του τρόπο, εντελώς μοναδικό. Τον ηχογράφησα με το iphone – φωνή και μαντολίνο μόνο. Το πιο λιτό πράγμα που μπορεί ν’ ακούσει κανείς. Αλλά και το πιο συγκλονιστικό: τραγουδεί μια μαντινάδα που λέει «Από τα βάθη του ουρανού ένα γεράκι πέφτει / στην πέρδικα που κάθεται στου φαραγγιού τον δέτη» και δεν έχει καταλάβει το περιεχόμενό της οπότε το συνειδητοποιεί στη μέση του τραγουδιού και λέει «όφου! και να τη σκοτώσει θέλει!» και συνεχίζει το τραγούδι του! Ετοιμάζω δυο παραγωγές μ’ αυτά γιατί έχουν πολύ αληθινό περιεχόμενο. Το τραγούδι έχει μια αλήθεια και αυτή πρέπει να φέρει στο φως. Ο τραγουδιστής δεν πρέπει να σκέφτεται τον ήχο της φωνής του αλλά το περιεχόμενο της λέξης".
"Κάνουμε ένα διήμερο εδώ στον «Ιανό» με αυτά τα τραγούδια μου που δεν είναι πολύ γνωστά. Γράφτηκαν με το ίδιο αίσθημα όπως και τα άλλα, τα «γνωστά», αλλά δεν έτυχαν της ίδιας ευκολίας που είχαν τα άλλα. Το πρόγραμμα έχει τίτλο «Ποτέ μια κατηφόρα δεν βγάζει σε κορφή». Είναι στίχος από ένα τραγούδι μου που είναι κάπως αυτοβιογραφικό. Και μια κορφή τη βλέπεις να χαμηλώνει όταν ανεβαίνεις και την βλέπεις να σε πλησιάζει. Αυτή είναι η αλήθεια". Συμμετέχουν οι μουσικοί: Αντώνης Μυτακίδης (κιθάρα) Γιώργος Κοντογιάννης (λύρα) Μανώλης Μπαρδάνης (φυσαρμόνικα) Αλίκη Ζωγράφου (τραγούδι)
Περισσότερες πληροφορίες
Λουδοβίκος των Ανωγείων
«Ποτέ μια κατηφόρα δεν βγάζει σε κορφή». Δύο μοναδικές παραστάσεις με τους αγαπημένους του φίλους μουσικούς στα πιο άγνωστα τραγούδια της πορείας του. Δύο παραστάσεις όπου χαμηλόφωνα μιλούμε για τις αλήθειες που κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
