Με επαναλήψεις λυρικών έργων ξεκίνησε η φετινή καλλιτεχνική περίοδος τόσο στο Μέγαρο Μουσικής όσο και στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Παρά τους διαφορετικούς λόγους για τους οποίους επελέγησαν, αμφότερες στέφθηκαν από επιτυχία, που οφείλεται εν πολλοίς στο ξεχωριστό κύρος και την προσωπικότητα του Γιώργου Πέτρου.
O 40χρονος αρχιμουσικός διηύθυνε τις προάλλες (30/10) στο κατάμεστο θέατρο «Ολύμπια» παράσταση του «Μαγικού Αυλού» του Μότσαρτ. Η αναβίωση (από τον Ίωνα Κεσούλη) της γνωστής σκηνοθεσίας του Αρνώ Μπερνάρ κρίθηκε αναγκαία από τη Λυρική, κατόπιν της αδυναμίας ανεβάσματος -λόγω capital controls- νέας παραγωγής του ροσσίνειου «Κουρέα της Σεβίλλης», που επρόκειτο να διευθύνει ο Πέτρου.
Πέντε χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή της, η δουλειά του Γάλλου σκηνοθέτη διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον και την αποτελεσματικότητά της, γοητεύοντας τους θεατές κάθε ηλικίας. Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα (βλ. κριτική μας στην ηλεκτρονική έκδοση του «Αθηνοράματος», 21-3-2013) η αξία της έγκειται στο ότι «ισορρόπησε έξυπνα και ανάλαφρα τα στοιχεία παραμυθιού και λαϊκού θεάτρου με τα εξωμουσικά και σκηνικά συμφραζόμενα ενός εμβληματικού και πολυεπίπεδου έργου. Ατμοσφαιρικά φωτισμένο από τον Γκουίντο Πέτσολντ, το λειτουργικό μονοτοπικό σκηνικό του Μπρούνο Σβενγκλ (που επιμελήθηκε και τα καλαίσθητα κοστούμια εποχής) υπηρέτησε την αφήγηση του μύθου, αναδεικνύοντας συνάμα, καθαρά, τις πάμπολλες ιδεολογικές και συμβολικές αναφορές».
Ένα αριστούργημα, όπως ο «Μαγικός Αυλός», πρέπει όμως να δικαιωθεί και μουσικά, και μάλιστα τόσο σε φωνητικό όσο και σε ορχηστρικό επίπεδο. Χωρίς να ικανοποιήσει απόλυτα σε κανένα από τα δύο, η παράσταση άρθηκε σε αξιοπρόσεκτα ύψη. Αρμός της και κλειδί της επιτυχίας υπήρξε η μουσική διεύθυνση του Πέτρου: αφηγηματικά εύροη και ιστορικά ενημερωμένη, ρυθμικά σφριγηλή αλλά όχι νευρώδης, συντόνισε άρτια τα επί σκηνής δρώμενα με την ορχηστρική τάφρο. Κυρίως, όμως, διέθετε συνοχή, και μια σπάνια ικανότητα αφενός συνθέσεως των συχνά αντικρουόμενων, ετερόκλητων στοιχεία που συνθέτουν την περίπλοκη μουσική δραματουργία του Μότσαρτ, αφετέρου «ομογενοποίησης» των ερμηνειών συντελεστών με διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Αξιόλογη ηχητική διαφάνεια αντλήθηκε από τα «παραδοσιακά» σύνολα -ορχήστρα (έξοχες σολιστικές συνεισφορές φλάουτου του Θόδωρου Μαυρομμάτη, φαγκότου της Σόνιας Πησκ και γκλόκενσπηλ της Ειρήνης Αντωνιάδου) και Χορωδία- της ΕΛΣ.
Η προσεγμένη άρθρωση, το θεατρικό παιχνίδι και η καλή σκιαγράφηση των ρόλων από το σύνολο των μονωδών της -β’, εν προκειμένω- διανομής συνέβαλαν εξίσου καθοριστικά στις ισορροπημένες θετικές εντυπώσεις. Από αυτούς ξεχώρισε ο Ταμίνο του τενόρου Βασίλη Καβάγια, με ευγενές τραγούδι και παρουσία και έξοχη εκφορά της γερμανικής γλώσσας. Με πιο ισχυρό τίμπρο, η υψίφωνος Μίνα Πολυχρόνου υπήρξε μία καλοτραγουδισμένη Παμίνα -αν και χωρίς επαρκείς εκλεπτύνσεις (πιανίσσιμι!)- με καλή προβολή της ερωτικής μελαγχολίας του ρόλου.
Πιο άνισο ήταν το άλλο ζεύγος: παρά την έντονη ενέργεια της υπόκρισης, ο βαρύτονος Αρκάδιος Ρακόπουλος ενσάρκωσε έναν υπερβολικά τραχύ φωνητικά Παπαγκένο, ενώ η υψίφωνος Κάτια Πάσχου μία σκηνικά κεφάτη Παπαγκένα. Σε καλή βραδιά, ο βαθύφωνος Πέτρος Μαγουλάς σκιαγράφησε έναν έγκυρο, νεανικό Ζαράστρο, ενώ η Βασίλισσα της Νύχτας της ταλαντούχας υψιφώνου Νίνας Κουφοχρήστου διακρίθηκε για την ασφαλή δεξιοτεχνία και την ακρίβεια του τραγουδιού της.
Η φωνητικά οπερατική εξωστρέφεια σημάδεψε την παρουσία των 3 κυριών (Ματθαιουδάκη, Αγγελοπούλου, Λούστα), η δροσιά του ηχοχρώματος και ο συντονισμός αυτήν των 3 αγοριών (Ασημακοπούλου, Πασχαλίδου, Κοκοβίκα). Από τους υπόλοιπους ιδιαίτερη μνεία πρέπει στον Ομιλητή του μπασοβαρύτονου Τίμου Σουρλαντζή, στον Β’ ιερέα του τενόρου Χρήστου Κεχρή και στον Β’ Αρματωμένο του μπάσου Θεόδωρου Μωραΐτη. Τα μεγάλα φωνητικά χαρίσματα του τενόρου Γιώργου Ζωγράφου (Α’ Αρματωμένος) έγιναν και πάλι αισθητά, πλην όμως οφείλουν να τιθασεύονται, εντασσόμενα στην αισθητική και το ύφος της παράστασης…
Η επανάληψη της μουσικής κωμωδίας του Πόρτερ «Kiss me, Kate!» στο Μέγαρο Μουσικής («Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη», 7/10) λίγους μόλις μήνες μετά το ανέβασμά της στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών («Ηρώδειο» 24/6, βλ. κριτική μας στην ηλεκτρονική έκδοση του «Αθηνοράματος», 3-7-2015) ήταν, κατά την άποψή μας, απόλυτα επιβεβλημένη. Αφενός γιατί θα ήταν άδικο να αναλωνόταν το εύρος και η ποιότητα της δουλειάς του Γιώργου Πέτρου και όλων των συντελεστών σε μία μόνο παράσταση! Αφετέρου γιατί δόθηκε η ευκαιρία να αναδειχθεί σε καταλληλότερο -κλειστό- χώρο, με λιτά αλλά ουσιαστικά σκηνικά, η σκηνοθετική προσέγγιση, την οποία υπέγραψαν (όπως και τη μετάφραση) ο Πέτρου με τον Πάρι Μέξη. Τέλος, γιατί η αθρόα προσέλευση των φιλόμουσων σε ικανό μάλιστα αριθμό παραστάσεων έδειξε ότι -πέρα από το εξαιρετικά δημοφιλές, εσχάτως, στις θεατρικές σκηνές, μιούζικαλ- υπάρχει κοινό και για έργα μουσικού θεάτρου υπέρτερων αξιώσεων, όπως αυτά που γράφηκαν κυρίως στην Αμερική τον 20ό αιώνα.
Η «νέα» παραγωγή ήταν καλοκουρδισμένη, με σαφέστατα καλύτερο ρυθμό, λόγω του εντυπωσιακότερου δεσίματος μονωδών, χορευτών και ορχήστρας. Η σπουδαία απόδοση της Καμεράτας (και των εξαιρετικών συνεργαζόμενων μουσικών, ιδίως στα χάλκινα) υπό την εμπνευσμένη διεύθυνση του Πέτρου απογείωσε τη νοσταλγική ομορφιά, το σουίνγκ και το μελωδικό πλούτο της αυθεντικής (1948) ενορχήστρωσης της παρτιτούρας, που αναδεικνύει ανάγλυφα την πληθώρα μουσικών καταβολών και επιρροών.
Από πλευράς διανομής, ο πληρέστερος φωνητικός και υποκριτικός έλεγχος των ρόλων των Φρεντ Γκράχαμ/ Πετρούκιου από τον βαρύτονο Χάρη Ανδριανό αποκατέστησε θαυμάσια τις ισορροπίες με την σταθερά αξιόπιστη Λίλλυ Βανέσσι/Κατερίνα της μεσοφώνου Ειρήνης Καράγιαννη. Το έτερο πρωταγωνιστικό ζεύγος (Νάντια Κοντογεώργη – Ιάσονας Μανδηλάς) επιβεβαίωσε τα αδιαμφισβήτητα προσόντα για το συγκεκριμένο μουσικό είδος και την καλή σκηνική του χημεία. Η πολυπληθής ομάδα νέων λυρικών τραγουδιστών που ερμήνευσε τους μικρότερους ρόλους και λειτούργησε ως αφανής χορωδία υπήρξε ακόμη πιο σβέλτη και κεφάτη, στηρίζοντας αποτελεσματικά την όλη δραματουργία.
Ο Θανάσης Αλευράς αντικατέστησε επάξια -με διακριτό αποτύπωμα- τον Αλέξανδρο Μυλωνά ως ένας από τους δύο γκάνγκστερ, συμπλέοντας άψογα με τον τενόρο Δημήτρη Ναλμπάντη σε τραγούδι και πρόζα. Αντιθέτως, οι συμβολές πεπειραμένων ηθοποιών όπως ο Κώστας Βουτσάς και ο Χάρης Ρώμας σκιάσθηκαν από την εμφανή κόπωση και μανιέρα αντίστοιχα.
Μοναδική -αλλά ουσιαστική!- ένσταση ήγειρε η υπερβολικά δυνατή μικροφωνική ενίσχυση του ήχου του συνόλου της παραγωγής. Το Μέγαρο πρέπει κάποια στιγμή να ενσκήψει με σοβαρότητα σε ένα πρόβλημα που αναφύεται συχνά και στις απευθείας αναμεταδόσεις παραστάσεων του πολύτιμου προγράμματος «MET live in HD»...
Credits φωτογραφιών: Stefanos («Μαγικός αυλός») / Χάρης Ακριβιάδης («Kiss me, Kate!»)
