Πηγαίνω πάντα (από τα ‘70’s μέχρι σήμερα) σε μια συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου έχοντας πλήρη συναίσθηση και συνείδηση του καλλιτεχνικού διαμετρήματος του ανδρός. Γνωρίζοντας επίσης πως, πέρα από οποιαδήποτε πολιτικοκοινωνική αξία του έργου του, η μουσική του μιας συγκεκριμένης περιόδου – αυτής του «Χρονικού», των «Ριζίτικων», της «Ιθαγένειας», ίσως και της «Θητείας» - ενέχει στοιχεία πρωτοπορείας που, αργότερα, στη δεκαετία του ’80, τα αναγνωρίσαμε ως world μουσική. Έτσι, ο Μαρκόπουλος, πέρα από του να έχει τη δική του συνθετική ταυτότητα, τη δική του μουσική «σχολή» μέσα στο σύνολο της ελληνικής μουσικής, είναι και pioneer ως ένα βαθμό (πράγμα που μπορεί και να μην το ξέρει κι ο ίδιος – και δεν χρειάζεται να το ξέρει!).
Έτσι, το «Χρονικό» - σε στίχους / ποίηση του Κ.Χ. Μύρη (Κώστα Γεωργουσόπουλου) – έχει τη διείσδυση μέσα στο χρόνο που διακρίνει κάθε κλασικό έργο. Είναι ένα έργο γραμμένο για σήμερα – και πιθανότατα για αύριο – και αυτή του η απόλαυση / γνώση είναι για να μας κάνει πιο δυνατούς. Όπως και τότε, που είμαστε νέα παιδάκια, στα ‘70’s. Εδώ είχαμε τον Μίλτο Πασχαλίδη και τη Νατάσσα Μποφίλιου, δυο ερμηνευτές ξεχωριστούς από κάθε άποψη, που είχαν το «καθήκον» να φέρουν στο σήμερα την βαρύτητα και βαθύτητα αυτού του μουσικού λόγου. Και το έκαναν – με κάποιες δόσεις υπερβολής που ήσαν αναπόφευκτες. Ο Πασχαλίδης φέρει μέσα του εξ’ αγχιστείας ένα ξυλουρέικο κύτταρο ενώ η Μποφίλιου, κάθε φορά που την ακούω (σε υλικό Μαρκόπουλου, Ξαρχάκου κ.λπ.) την βρίσκω όλο και πιο συγκλονιστική. Έτσι ήταν κι εδώ η Νατάσσα: ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ. Μέσα σε ένα μουσικό πλαίσιο όχι τόσο raw όσο το original, αλλά με την Παλίντονο Αρμονία να δίνει τα πρέποντα χρώματα στο έργο.
Τα «Εντεύθεν» είναι τραγούδια σημερινά, για το τώρα, φτιαγμένα όμως με τα παλιά καλά υλικά που ξέρει να χειρίζεται ο Γιάννης Μαρκόπουλος και, ως εκ τούτου, θα πάρουν τη θέση τους. Οι καλλιτέχνες που τα απέδωσαν, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Δήμος Αναστασιάδης, η Δάφνη Ζουρνατζή και ο Απόστολος Κίτσος, τα «ζωντάνεψαν» κυριολεκτικά στ’ αυτιά μας (ήταν η πρώτη φορά που τα άκουγα live) και, μαζί με τα hits που μας έφεραν στο κλείσιμο της συναυλίας (Μέγαρο Μουσικής, 31 Οκτωβρίου) έδωσαν μια ωραία κορύφωση και μια πλήρη αισθητική απόλαυση. Αυτό θέλουμε...
