Τις προηγούμενες ημέρες στο πλαίσιο της Αθηνόραμα Digital Netflix Week κάναμε λόγο τόσο για την πορεία και τη θέση της διάσημης Δικτυακής υπηρεσίας στον κόσμο της σύγχρονης οικιακής ψυχαγωγίας, όσο και για τις πρακτικές μας εντυπώσεις από τη χρήση της επί 4 εβδομάδες... non-stop αλλά και τις διαφορετικές συσκευές με τις οποίες αποκτά κανείς πρόσβαση στο περιεχόμενό της (και τις προτάσεις μας για πολλές ενδιαφέρουσες τέτοιες συσκευές). Στο πέμπτο και τελευταίο αυριανό άρθρο θα προσφέρουμε τα συμπεράσματά μας όσον αφορά στο αν και κατά πόσο αξίζει στα μάτια του ελληνικού κοινού μία συνδρομή στην Netflix, πριν από αυτά ωστόσο οφείλουμε να θίξουμε το σημαντικότερο... "θέμα" που έχουμε με την υπηρεσία αυτή - το οποίο εννοείται πως παίζει το δικό του ρόλο στα προαναφερθέντα συμπεράσματα. Αναφερόμαστε φυσικά στις πολυσυζητημένες μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην "αμερικανική" Netflix και... όλες τις άλλες Netflix.

Η δημοφιλής Δικτυακή υπηρεσία προσφέρει ταινίες και τηλεοπτικές σειρές σε δύο διαφορετικά πλαίσια. Το ένα είναι αυτό των παραγωγών που υπογράφουν τα μεγάλα studios του Hοllywood και τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα, ενώ το άλλο είναι αυτό των παραγωγών που δημιουργεί η ίδια η Netflix. Τα πνευματικά δικαιώματα χρήσης και προβολής/μετάδοσης των παραπάνω παραγωγών διατηρούν οι κινηματογραφικές, τα τηλεοπτικά δίκτυα και η Netflix αντίστοιχα. Για τα κινηματογραφικά studio και τα τηλεοπτικά δίκτυα, όμως, η Netflix είναι ένας μόνο από τους παρόχους περιεχομένου με τον οποίο συνεργάζονται: ταινίες και σειρές αυτά παραχωρούν κατόπιν σχετικών τοπικών συμφωνιών και σε πληθώρα άλλων παρόχων σε όλο τον κόσμο. Εύκολα διακρίνει κανείς πού ακριβώς οδηγεί αυτή η... σύγκρουση συμφερόντων, έτσι δεν είναι;

Οδηγεί, φυσικά, στον αναπόφευκτο αποκλεισμό περιεχομένου από τον κατάλογο της Netflix. Αν σε μία χώρα μία κινηματογραφική ή ένα τηλεοπτικό δίκτυο έχουν κάνει συμφωνία ώστε να προσφέρουν μία ταινία ή μία σειρά σε συνεργασία με έναν τοπικό πάροχο, τότε η Netflix δεν προσφέρει αυτήν την ταινία ή σειρά στο κοινό της χώρας αυτής γιατί τα σχετικά δικαιώματα έχουν ήδη παραχωρηθεί. Στη χώρα μας από τις πρώτες κιόλας ώρες λειτουργίας της "ελληνικής" Netflix (της ελληνικής της... έκδοσης δηλαδή) παρατηρήσαμε πολλές ελλείψεις σε τηλεοπτικές σειρές τόσο δημοφιλείς, ώστε θα έπρεπε... δεδομένα σχεδόν να είναι διαθέσιμες. Η αιτία έγινε γρήγορα κατανοητή: οι περισσότερες ελλείψεις της Netflix βρίσκονται, πολύ απλά, διαθέσιμες στο πρόγραμμα του OTE TV και της Nova - σε μεγάλο τους ποσοστό στα κανάλια Fox/Fox Life, μα όχι μόνο - γιατί οι δύο κορυφαίοι πάροχοι της ελληνικής αγοράς έχουν βεβαίως, και ορθά, φροντίσει να εξασφαλίσουν τα σχετικά δικαιώματα ώστε να εμπλουτίσουν ποιοτικά το πρόγραμμά τους.

Το πρόβλημα είναι σημαντικό ακόμη κι αν το δει κανείς μέσα από το πρίσμα αποκλεισμού πάρα πολλών ΑΑΑ τηλεοπτικών σειρών και μόνο. Αν το δει, ωστόσο, και ποσοτικά, δεν αργεί να πάρει... εξοργιστικές διαστάσεις σχεδόν: σύμφωνα με το γνωστό Web site Finder.com, το οποίο διατηρεί κι ενημερώνει σχετική πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα ακριβώς γι' αυτό το ζήτημα, η Ελλάδα λόγω του αποκλεισμού περιεχομένου για τους προαναφερθέντες (και άλλους) λόγους, έχει πρόσβαση σε λιγότερο από το ένα τρίτο (!!!) του υλικού που προσφέρει η αμερικανική Netflix στο κοινό της. Πράγματι, αν δεχθούμε ως βάση το 100% του υλικού που προσφέρει η "κεντρική" Netflix τους συνδρομητές της, τότε η "ελληνική" Netflix προσφέρει μόλις το 28.35% των τηλεοπτικών σειρών και το 31.35% των ταινιών, ήτοι 328 σειρές και 1440 ταινίες αντί για 1157 σειρές και 4593 ταινίες!

Η διαφορά είναι πάρα, πάρα πολύ μεγάλη για να αγνοηθεί, ειδικά αν σκεφτεί κανείς και δύο άλλα πράγματα. Πρώτον, η ίδια κατάσταση που ισχύει για τις παραγωγές των κινηματογραφικών studio και των μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων ισχύει και για τις παραγωγές της ίδιας της Netflix, όπως π.χ. το φημισμένο House of Cards - γεγονός κατά τη γνώμη μας απαράδεκτο, καθώς από το αντίτιμο των δικών μας συνδρομών στην ουσία χρηματοδοτούνται αυτές οι παραγωγές. Η Netflix έχει επιτρέψει, με άλλα λόγια, στον εαυτό της να πωλεί τα δικαιώματα αναμετάδοσης του House of Cards οπουδήποτε επιθυμεί για πολύ υψηλά ενίοτε έσοδα, αλλά οι πιο πολλοί συνδρομητές της εκτός των ΗΠΑ μάλλον... δεν θα έχουν τον Μάρτιο στη διάθεσή τους τον καινούργιο τέταρτο κύκλο της σειράς!

Δεύτερον, μιλώντας για συνδρομές, αυτή η χαώδης διαφορά στο εύρος περιεχομένου της "κεντρικής" Netflix και των "κατά τόπους" δεν... σχετίζεται σε τίποτε με το τί αναλογικά πληρώνουμε γι' αυτό. Τα €7.99/€9.99/€11.99 για τα τρία επίπεδα συνδρομής στην Netflix είναι τα ίδια χρήματα (με την ισοτιμία νομισμάτων πιο πολλά) που πληρώνει και το αμερικανικό κοινό, έχοντας όμως στη διάθεσή του 60% πιο πολύ περιεχόμενο! Η "μαμά" Netflix θεωρεί πως τα παραπάνω κόστη "αγοράζουν" την πρόσβαση αυτή καθ' αυτή στο περιεχόμενό της, όσο και όποιο κι αν είναι αυτό. Δεν είναι όμως λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως, αν πρόκειται να έχουμε ες αεί πρόσβαση στο 1/3 του περιεχομένου της Netflix, τότε θα έπρεπε πολύ σοβαρά να ζητήσουμε να πληρώνουμε και το 1/3 της συνδρομής που πληρώνει π.χ. ο Αμερικανός καταναλωτής. Ευσεβείς πόθοι, φυσικά, αλλά είναι κι αυτή μία γνώμη.

Εννοείται πως το πρόβλημα των... "τοπικών" Netflix σε σχέση με την "κεντρική" αμερικανική δεν είναι μόνο ελληνικό - για την ακρίβεια υπάρχουν πολλές χώρες μεγαλύτερες από τη δική μας οι οποίες έχουν πρόσβαση σε ακόμη μικρότερο ποσοστό του αρχικού περιεχομένου της Netflix. Όμως εμάς δεν μάς ενδιαφέρει ή εν τέλει αφορά ως καταναλωτές σε... πόση Netflix έχει πρόσβαση ο Ισπανός ή ο Τούρκος ή ο Ρώσος θεατής, αλλά σε πόση έχει το ελληνικό κοινό. Και η εικόνα που η αμερικανική Δικτυακή υπηρεσία προσφέρει αυτή τη στιγμή στο δικό μας κοινό απέχει πάρα, μα πάρα πολύ από το ιδανικό. Δεν περιμέναμε ποτέ να έχουμε το 100% του υλικού της Netflix στη διάθεσή μας, αλλά το 30% θεωρούμε πως είναι χαμηλότατο - ειδικά αν ληφθούν στα υπ' όψιν και οι υπόλοιπες παράμετροι. Πόσο "ειδικό βάρος" έχει το γεγονός αυτό στα συνολικά μας συμπεράσματα και την πρότασή μας για συνδρομή ή όχι στην Netflix από το ελληνικό κοινό; Η απάντηση αύριο, στο σχετικό άρθρο!