5 Ταινία που σε μπάζει στο θέμα εξ αρχής. Γρήγορη, κρατά σε αμηχανία το θεατή έως το πρώτο της μισό που γίνεται η μεγάλη ανατροπή καθως τίποτα απ'ότι φαίνεται δεν είναι αληθινή ληστεία αλλά μια πλοκή με βαθύτερα κίνητρα.
"Κακοί" που δεν είναι και τόσο κακοί όσο αναζητητές της αδρεναλίνης στο να σπάζουν τα στερεότυπα, καλοί που δεν είναι και τόσο καλοί αλλά μάλλον αδιάφοροι και μηχανιστικοί στη διατήρηση της τάξης για τη διατήρηση της τάξης με απρόσωπο τρόπο, με αναπηρία στη συναισθηματική εμπλοκή με τους ομήρους που υποτίθεται προστατεύουν, κάτι που το καταφέρουν καλύτερα οι κακοποιοί! Όμηροι πιο ώριμοι από τους κακοποιούς σε κάποιες περιπτώσεις και εν τέλει το σλυνδρομο της Στοκχόλμης που έρχεται αβίαστα και δικαιολογημένα ως αντίδραση - απάντηση σε μια κανονική καθημερινότητα χωρίς σφρίγος με τα θπυματα να συντάσσονται υπέρ του κύρους των παρανόμων που πρεσβεύουν το "ζειν επικινδύνως".
Καταφέρνει τον σκοπό της να συνδιάζει τα κωμικά και τα τραγικά στοιχεία και από το μέσω και μετά που επιταχλυβεται η δράση με πολλές ανατροπές να επιτυγχάνεται το σκωτσέζικο ντους.
Σπάνια μια ταινία καταφλερβει να διασκεδάσει, να ψυχαγωγήσει αλλά και να θέσει κοινωνικό προβληματισμό πάνω στο ηθικά ορθό και μη ορθό, στο ηθικά νόμιμο και στο παράνομο που δεν ταυτίζονται (π.χ. το κράτος επιτρέπεται να σου αφαιμάσει την ικμάδα και την αδρεναλίνη σου καθιστώντας σε πειθήνιο και βολεμλενο όργανό του με όρους που συμφέρουν μόνον το ίδιο αλλά ό,τι σου ανεβάζει την αδρεναλίνη, έίναι εξωφρενικό και ριψοκίνδυνο αλλά σε κλανει να αισθάνεσαι ζωντανός κι ανθρώπινος έστω και μέσα στην ακρότητα είναι παράνομο).
Η ταινία πετυχαίνει το στόχο της και στο τέλος για όλους τους χαρακτήρες τρέφεται κάποια συμπάθεια.
Καλή προβολή.;)

5 Στον κινηματογράφο, πάντοτε εκτιμούσα τους καλούς αφηγητές... και ο Robert Budreau, ο auteur αυτής της ταινίας, είναι, αναμφίβολα, ένας δεινός αφηγητής. Η ταινία χαρακτηρίζεται από πολύ σφιχτή δομή, συμπαγή αφήγηση, γρήγορο ρυθμό και έντονο σασπένς. Ταυτόχρονα, όμως, ο δημιουργός της, καταφέρνει να χτίσει και να αναπτύξει, πολύ προσεκτικά, ολοκληρωμένους, πολυδιάστατους και αληθινούς χαρακτήρες, με τρόπο που δεν αφήνει στο θεατή περιθώρια να μην εμπλακεί συναισθηματικά, καθώς ο θεατής, αναπόφευκτα, ταυτίζεται με τους ήρωες της ταινίας, σε σημείο που παθιάζεται και μισεί θανάσιμα κάθε αντίθετο, προς αυτούς, πόλο... ίσως περισσότερο κι απ' όσο μίσησε τη Μίλντρεντ Ρέιτσεντ, τη νοσοκόμα Στη Φωλιά του Κούκου. Η ταινία καταφέρνει να είναι αποτελεσματική σε πολλά επίπεδα: ως δράμα χαρακτήρων, ως κοινωνική-πολιτική καταγγελία και ως αστυνομικό θρίλερ. Καταλαβαίνω, βεβαίως ότι είναι το είδος της ταινίας που δεν έχει απήχηση σε κάθε τύπο θεατή, καθώς, το αν θα εμπλακεί συναισθηματικά κι αν θα ταυτιστεί ή όχι, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του θεατή. Κατά τη γνώμη μου, Η Ληστεία της Στοκχόλμης είναι μία από τις πιο συναρπαστικές ταινίες της τελευταίας δεκαετίας.