Τέσσερις ιστορίες που εξελίσσονται από τον Βορρά ως τον Νότο της Κίνας και οδηγούν τους πρωταγωνιστές τους σε ένα βίαιο, φονικό ξέσπασμα. Βραβείο σεναρίου στις Κάνες για την τολμηρή κοινωνική ακτινογραφία μιας χώρας που αλλάζει ραγδαία, μαζί με τις ηθικές αξίες και την εσωτερική συνοχή της.
Ηγετική μορφή της «έκτης γενιάς» των Κινέζων σκηνοθετών (αυτή που διαδέχτηκε τους Ζανγκ Γιμού και Τσεν Κάιγκε), ο 44χρονος Ζία Ζανγκέ έκανε παγκόσμια αίσθηση κιόλας από τη δεύτερη ταινία του («Platform», 2000) και από τότε αποτελεί μόνιμο θαμώνα του διεθνούς φεστιβαλικού κυκλώματος («Απαγορευμένες Απολαύσεις», «The World»), κερδίζοντας με τις «Ακίνητες Ζωές» το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία το 2006. Ρεαλιστικά κοινωνικά δράματα, οι ταινίες του ακτινογραφούν μια αχανή χώρα η οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει τους συνεκτικούς της αρμούς σε μια περίοδο ιλιγγιωδών αλλαγών, στις οποίες οι αξίες της μαοϊκής επανάστασης προσπαθούν να συγχρωτιστούν με αυτές του μοντέρνου καπιταλισμού.
Πάνω σε αυτό το μοτίβο η βραβευμένη για το σενάριό της στις Κάνες «Αίσθηση Αμαρτίας» συνδέει νοηματικά τέσσερις μεταξύ τους ανεξάρτητες ιστορίες, που εξελίσσονται σε διαφορετικά σημεία της κινέζικης επικράτειας και όλες τους οδηγούν τους πρωταγωνιστές τους σε ένα βίαιο, φονικό ξέσπασμα. Η πρώτη έχει να κάνει με έναν οργισμένο μεταλλωρύχο ο οποίος ξεσηκώνεται ενάντια στην απροκάλυπτη διαφθορά που βασιλεύει στην κωμόπολή του, η δεύτερη με έναν εσωτερικό μετανάστη που επιστρέφει –μαζί με το περίστροφό του– στην οικογένειά του για την Πρωτοχρονιά, η επόμενη με την ερωμένη ενός παντρεμένου άντρα η οποία δέχεται τη σεξουαλική επίθεση ενός πελάτη του spa στο οποίο δουλεύει και η τελευταία με έναν νεαρό που αναζητά ένα καλύτερο μέλλον αλλάζοντας δουλειές, ανάμεσα στις οποίες είναι κι εκείνη του σερβιτόρου στο κλασάτο sex club «The Golden Age».
Όπως συμβαίνει σε όλες τις σπονδυλωτές φιλμικές κατασκευές, έτσι κι εδώ οι επιμέρους ιστορίες είναι εν πολλοίς άνισες, αν και ο Ζία Ζανγκέ διατηρεί σε όλες παρόμοιο χαμηλότονο ύφος. Η χαλαρή σύνδεσή τους –η εισαγωγική σκηνή, για παράδειγμα, αφορά τόσο την πρώτη όσο και τη δεύτερη ιστορία– δεν είναι εκβιαστική και όλοι οι βασικοί χαρακτήρες περιγράφονται με σύντομη ακεραιότητα. Με ελάχιστα κοινά μεταξύ τους, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (κάθε περιοχή έχει και τη δική της διάλεκτο), αλλά όλοι τους μπροστά στο ίδιο αδιέξοδο, αυτό δηλαδή στο οποίο οδηγεί την Κίνα η πορεία της προς την ανεξέλεγκτη δυτικοποίηση. Ο φακός του Ζανγκέ περισσότερο υπονοεί και λιγότερο καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο τη θέση των χαμένων αξιών καταλαμβάνει μια υφέρπουσα βία, επισημαίνει διακριτικά τα σημάδια της γενικευμένης κοινωνικής φθοράς και μέσα από μια παραδοσιακή θεατρική παράσταση απευθύνει το τελικό ερώτημα στον θεατή: «Αντιλαμβάνεσαι το αμάρτημά σου;» Κίνα. 2013. Διάρκεια: 128΄. Διανομή: AMA FILMS.
Περισσότερες πληροφορίες
Αίσθηση Αμαρτίας
Τέσσερις ιστορίες που εξελίσσονται από τον Βορρά ως τον Νότο της Κίνας και οδηγούν τους πρωταγωνιστές τους σε ένα βίαιο, φονικό ξέσπασμα.