Ο κριτικός του «α» επιλέγει τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε.
10. Το Παιχνίδι με τη Φωτιά του Λι Τσανγκ-ντονγκ
Ο Τσανγκ-ντογκ οραματίζεται μια πραγματικότητα οιονεί αποσπασματική και διχασμένη, όπως η ίδια η Κορέα – γεωγραφικά (εξαιρετική η σεκάνς στο εξοχικό δίπλα στα σύνορα) και ταξικά (όπως οι δύο αντίζηλοι). Εκκινώντας σαν χαμηλότονο ερωτικό δράμα, η πορεία του κεντρικού ήρωα, μέσα από διφορούμενες αλήθειες και σκοτεινά μυστικά, μετατρέπεται σε υπαρξιακό εφιάλτη και οδηγείται σε μια (κυριολεκτικά) πυρακτωμένη κορύφωση, καταδικαστική και συνάμα λυτρωτική, η οποία αποτυπώνει με πλήρη τραγικότητα την αμφισημία και τις ψευδαισθήσεις που οδηγούν τα ανθρώπινα πάθη.
9. Joker του Τοντ Φίλιπς
Ο χαμαιλέοντας Γιοακίν Φίνιξ, έρχεται να κλέψει τις εντυπώσεις ως ο τρόμος της Γκόθαμ Σίτι και η νέμεσις του Ανθρώπου-Νυχτερίδα, σε μια τολμηρή, σχεδόν ανατρεπτική προσέγγιση του μύθου, η οποία επιχειρεί να περιγράψει, με ύφος στιλιζαρισμένου κοινωνικού δράματος, τη μεταμόρφωση ενός καθημερινού ανθρωπάκου σε αρχετυπικό σύμβολο του κακού.
8. Κάποτε στο… Χόλιγουντ του Κουέντιν Ταραντίνο
Στο magnus opus του ο Ταραντίνο σχολιάζει καυστικά την ποπ κουλτούρα, την οποία λατρεύει. Διασκεδάζει και την ίδια στιγμή ειρωνεύεται την αυτοαναφορική εγωπάθειά της (η Σάρον Τέιτ παρακολουθεί ευχαριστημένη τον εαυτό της στην οθόνη), νιώθει δέος απέναντι στο πώς μεταπλάθει την πραγματικότητα σε μυθοπλασία κι αισθάνεται θλίψη για το πώς μπορεί να επιβάλει αυτήν τη μυθοπλασία ως (νέα) πραγματικότητα.
7. Δύση Ηλίου του Λάζλο Νέμες
Με σκηνοθετική επιδεξιότητα που συνταιριάζει περίπλοκες ιδέες και αφηγηματικές λεπτομέρειες, ο Νέμες στέκεται στο σημείο όπου η υπαρξιακή αναζήτηση μιας γυναίκας συναντά την τοιχογραφία μιας εποχής και μια ιστορία ενηλικίωσης το συλλογικό παλμό ενός ολόκληρου πολιτισμού. Απευθυνόμενος σε απαιτητικούς θεατές, πειραματίζεται αφηγηματικά, υιοθετεί έναν καίριο πολιτικό λόγο και δοκιμάζει τα όρια της ιστορικής ταινίας.
6. Πόνος και Δόξα του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του, ο Ισπανός σκηνοθέτης που άλλαξε το μοντέρνο σινεμά επιχειρεί να τα βρει με το παρελθόν και τα προσωπικά του φαντάσματα. Λιτός και ουσιαστικός, ο Αλμοδόβαρ θα διαπλέξει δεξιοτεχνικά αυτό το ταξίδι στον βιωμένο χρόνο με την καλλιτεχνική δημιουργία (ο θεατρικός μονόλογος), θα στοχαστεί πάνω στην απρόβλεπτη λειτουργία της τελευταίας, θα συμβιβαστεί με τους κάθε λογιών εθισμούς (σωματικοί και ψυχικοί), που αποτελούν κομμάτι της προσωπικότητάς μας και θα ανακαλύψει την αληθινή δόξα που κρύβει μέσα του ο αγιάτρευτος πόνος.
5. Η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου
Ένα κλειστό περιβάλλον με δικούς του κώδικες, μια πολυεπίπεδη μάχη εξουσίας και μια πορεία (ηλικιακής, ψυχολογικής, σεξουαλικής) ενηλικίωσης με βαρύ τίμημα. Ο λανθιμικός κόσμος, συνδεδεμένος άμεσα με το κατασκευασμένο θέαμα και τις πολλαπλές έννοιες του «ρόλου» (ως προσποίηση), μας καλωσορίζει σε μια ακόμα διασκεδαστικά πικρή παράστασή του, αυτή τη φορά με ντεκόρ και κοστούμια εποχής. Κάποιοι κινηματογραφικοί κώδικες αλλάζουν λοιπόν, αλλά το μαύρο χιούμορ, η διακριτική εισβολή του παράδοξου και η αφηγηματική πρωτοτυπία δημιουργούν αυτό το αλλόκοτο, μα τόσο χαρακτηριστικό κλίμα κωμωδίας και δράματος, ελαφρότητας και ανησυχίας, οικειότητας και σουρεαλισμού που χαρακτηρίζει όλες τις ταινίες του Έλληνα δημιουργού.
4. Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας που Φλέγεται της Σελίν Σιαμά
Η Σιαμά σπαράζει μαζί με τις ηρωίδες της και ταυτόχρονα αποτυπώνει μεθοδικά το πώς, υπό το βλέμμα της μιας (ερωτευμένης) γυναίκας, η άλλη μεταμορφώνεται και απελευθερώνεται, σχολιάζοντας διακριτικά τη σχέση οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας με τη σεξουαλικότητα, όπως και αυτή της διαρκώς μεταβαλλόμενης, πολυσήμαντης πραγματικότητας με την αναπαράστασή της – τη ζωγραφική και φυσικά το ίδιο το σινεμά.
3. Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-χο
Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης υπογράφει μια κοινωνική κριτική η οποία, όμως, δεν είναι μετωπική κι ετοιμοφόρετη. Αντίθετα, φωτίζει από κάθε πιθανή οπτική μια πραγματικότητα χτισμένη πάνω στις ταξικές αντιθέσεις κι εξερευνά με αξιοθαύμαστη κινηματογραφική πρωτοτυπία τις αντιδράσεις που αυτή γεννά: απελπισμένες, βίαιες, λυτρωτικές όσο και αυτοκαταστροφικές. Ευθυγραμμισμένη στην ίδια απρόβλεπτη λογική είναι και η σκηνοθετική ματιά του πάνω σε όσα –σχεδόν σουρεαλιστικά όταν φτάσουμε στο φινάλε– συμβαίνουν. Έτσι εκστατικοί απολαμβάνουμε το συναρπαστικό σλάλομ της ανάμεσα σε στιλ, διαθέσεις και είδη: κλειστοφοβικό θρίλερ, ψυχαναλυτική αλληγορία (ευφυέστατη η χρήση της επιφάνειας και του υπογείου), πικρή κωμωδία, πολιτική σάτιρα και γκροτέσκα φάρσα.
2. Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος του Χου Μπο
Με πικρά ελεγειακό τρόπο ο Χου Μπο αποκαλύπτει την κοινωνική και πολιτική διάστασή του, μετατρέποντας περίτεχνα, αργά και τελετουργικά την απόπειρα απόδρασης τεσσάρων losers σε ένα σπαρακτικό εφιάλτη υπαρξιακών και πολιτισμικών διαστάσεων· και ταυτόχρονα σε ένα πρωτότυπης σύλληψης κι ευρηματικής κινηματογραφικής εκτέλεσης αριστούργημα, στα γυμνά, ρεαλιστικά μα τόσο υποβλητικά πλάνα του οποίου ο Σοπενχάουερ συναντά τον Χάιντεγκερ και ο Μπέλα Ταρ τους αδερφούς Νταρντέν.
1. Ο Ιρλανδός του Μάρτιν Σκορσέζε
Η αμαρτία του πρωταγωνιστή Φρανκ Σίραν (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) είναι η πίστη στο αμερικανικό όνειρο, μας σιγοψιθυρίζει ο Σκορσέζε, ο οποίος με βιτριολικό χιούμορ και μια συναρπαστικά περιπετειώδη πλοκή υπογράφει ένα μαφιόζικο έπος που μπολιάζει την υπαρξιακή αγωνία των προηγούμενων ταινιών του με το πολιτικά διεισδυτικό βλέμμα του «Νονού» και τη φιλοσοφική μελαγχολία τού «Κάποτε στην Αμερική». Ταυτόχρονα, στην ωριμότερη στιγμή της καριέρας του, ο σπουδαιότερος εν ζωή Αμερικανός δημιουργός στοχάζεται μπεργκμανικά πάνω στο πέρασμα του χρόνου, υιοθετεί το αφηγηματικό τέμπο ενός ρέκβιεμ (η τελική σκηνή με τον Χόφα είναι βουτηγμένη σε μια μελβιλική σιωπή) και βάζει τον ήρωα-alter ego του να κοιτάξει κατάματα τους σκοτεινότερους εφιάλτες του: ένας δολοφόνος, και μαζί του μια χώρα και μια εποχή, που φοβάται να κοιμηθεί με την πόρτα κλειστή.
