Ο Γουόργουικ Θόρντον υπογράφει τη «Γλυκιά Πατρίδα», μία από τις πιο εντυπωσιακές και δραματικές ταινίες των τελευταίων μηνών, έτσι συνομιλήσαμε μαζί του για να μάθουμε πώς στήνεται ένα μοντέρνο γουέστερν με επίκαιρα μηνύματα.
Βρήκα θαυμάσιο τον τρόπο που χρησιμοποιείτε τα φλασμπάκ μεταξύ των πλάνων και των διαλόγων χωρίς να χάνετε το ρυθμό της αφήγησης ή την ατμόσφαιρα. Αυτή ήταν μια σκηνοθετική επιλογή που είχατε στο μυαλό σας γράφοντας το σενάριο ή προέκυψε αργότερα;
Ήταν κάτι που εμπνεύστηκα από το στιλ των κλασικών γουέστερν. Οι Ιταλοί μάλιστα είναι καλύτεροι στα γουέστερν από τους Αμερικάνους. Οι αντι-ήρωες είναι τσακισμένοι χαρακτήρες και ο κακός κατά κάποιον τρόπο είναι ο καλός της υπόθεσης. Η «Γλυκιά Πατρίδα» γράφτηκε με «καλούς και κακούς» χαρακτήρες, όπως έκανε και ο Τζον Φορντ (σ.σ.: σπουδαίος σκηνοθέτης γουέστερν όπως «Η Αιχμάλωτος της Ερήμου» και «Η Άμαξα της Αγωνίας»).
Την πρώτη εβδομάδα των γυρισμάτων αναζητούσαμε διαφορετικούς τρόπους να δώσουμε γκρι αποχρώσεις στην ταινία. Ξεκινήσαμε γυρίζοντας τα φλας-φόργουορντ να απεικονίζουν μελλοντικούς φόβους και τα φλασμπάκ σκοτεινές αναμνήσεις του παρελθόντος, ενώ ταυτόχρονα γράφαμε ξανά το σενάριο ώστε να μεταδώσουμε στους ίδιους τους χαρακτήρες την αίσθηση πως βρίσκονται κάπου στη μέση, δεν είναι ούτε εντελώς καλοί ούτε κακοί.
Ως άνθρωποι σκεφτόμαστε για το μέλλον και τους φόβους μας, τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Έτσι ήθελα να παίξω με εικόνες οι οποίες έδιναν διάφορες πληροφορίες για τους ήρωες ώστε να μην είναι εύκολο να αποφασίσει κανείς ποιο πραγματικά είναι το ποιόν τους. Βλέπεις για παράδειγμα τον χαρακτήρα του Σαμ Νιλ (σ.σ.: έναν προστατευτικό προς τους Αβοριγίνες ιερέα), έναν καλό χριστιανό ο οποίος πιστεύει ότι «ο Θεός θα μας σώσει όλους». Όμως όταν εμφανίζεται στην ταινία παρεμβάλλονται πλάνα που δείχνουν πόσο αφελής μπορεί να είναι απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα, και έτσι αποκτά αμέσως μια περίπλοκη ψυχολογία.
«Ως άνθρωποι σκεφτόμαστε για το μέλλον και τους φόβους μας, τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Έτσι ήθελα να παίξω με εικόνες οι οποίες έδιναν διάφορες πληροφορίες για τους ήρωες ώστε να μην είναι εύκολο να αποφασίσει κανείς ποιο πραγματικά είναι το ποιόν τους.»
Στον τρόπο που προσεγγίζετε την ιστορία έχει μεγάλη σημασία επίσης ότι εκτός από τη σκηνοθεσία αναλάβατε και την διεύθυνση φωτογραφίας, με καταπληκτικά μάλιστα αποτελέσματα. Τι σας ώθησε να δουλέψετε έτσι, πέρα από την πείρα σας ως οπερατέρ;
Κινηματογράφησα την ταινία μαζί με τον γιό μου, Ντίλαν Ρίβερ, και ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία από την οποία δεν έλλειπαν οι εντάσεις. Μου αρέσει να είμαι διευθυντής φωτογραφίας στις ταινίες μου, δεν ξέρω γιατί δεν το κάνουν και άλλοι.
Εκείνο πάντως που κράτησε ενωμένη την ταινία ήταν πως κάναμε τα γυρίσματα στην πατρίδα μας, το Άλις Σπρινγκς. Έτσι επειδή έχω μεγαλώσει εκεί, είχα απόλυτο έλεγχο της φωτογραφίας. Ήξερα ακριβώς πού πρέπει να γυρίσω ένα πλάνο και πώς να χειριστώ το φως. Ακόμα και αν χρειαζόταν να γυρίσουμε μια σκηνή στις 12 το μεσημέρι, θα σχεδίαζα τα πλάνα έτσι ώστε να δουλέψουν για εκείνη την ώρα. Είχαμε όμως να αντιμετωπίσουμε ακραίες καιρικές συνθήκες, όπως μια σειρά από πλημμύρες. Από την άλλη έτσι προέκυψαν διάφορα ευτυχή ατυχήματα, όπως για παράδειγμα το ουράνιο τόξο που φαίνεται σε μια σκηνή.
Οι ταινίες σας δίνουν μια εκ βαθέων και εύστοχη εικόνα των αυτοχθόνων, ειδικά όταν συνδιαλέγονται με τους αποίκους. Πιστεύετε ότι έχει βελτιωθεί ο τρόπος που απεικονίζονται οι αυτόχθονες στο αυστραλέζικο σινεμά;
Ναι, έχω την εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια τα πράγματα πάνε προς τη σωστή κατεύθυνση. Νομίζω η Αυστραλία είναι έτοιμη να υποδεχθεί ταινίες σαν και αυτήν και ελπίζω στο μέλλον να δούμε περισσότερες. Έχουμε συνταγματική αναγνώριση και γίνονται συζητήσεις για συγκεκριμένες συμφωνίες.
Ομολογώ πως στις περισσότερες περιοχές της χώρας ήταν πολύ καλή. Η βράβευσή μας στο φεστιβάλ της Βενετίας (σ.σ.: Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής) και στο Τορόντο (σ.σ.: βραβείο Platform) μας βοήθησαν πολύ να δημιουργηθεί ένα θετικό σούσουρο προτού φτάσει στην Αυστραλία η ταινία. Οι κριτικοί την επαίνεσαν, ενώ και στο box office πήγαμε εξαιρετικά. Όμως, οφείλω να αναφέρω πως υπήρξαν περιοχές που αρνήθηκαν αρχικά να προβάλλουν την ταινία, και χρειάστηκε να προσπαθήσουμε πολύ ώστε να φτάσει εκεί.
Προς το τέλος της ταινίας ο χαρακτήρας του Σαμ Νιλ αναρωτιέται «τι ελπίδες έχει αυτή η χώρα»; Υπάρχει μήπως απάντηση σε αυτήν την απορία;
Με τη συγκεκριμένη ατάκα ήθελα να συνδέσω το παρελθόν με το παρόν. Όχι μόνο στην Αυστραλία αλλά και σε όλο τον κόσμο, είμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά πολιτικών προκλήσεων εξαιτίας της ανόδου της ακροδεξιάς. Αυτό δεν αφορά μόνο τους ιθαγενείς. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας
Περισσότερες πληροφορίες
Γλυκιά Πατρίδα
Στην Κεντρική Αυστραλία της δεκαετίας του 1920 ένας Αβορίγινας έρχεται αντιμέτωπος με τη βίαιη, καταπιεστική συμπεριφορά ενός λευκού και αναγκάζεται να πάρει το νόμο στα χέρια του.
