Μια… ιερόσυλη και γι’ αυτό διασκεδαστική προσέγγιση μιας κινηματογραφικής ιερής αγελάδας από τον σκηνοθέτη του «Artist». Περισσότερο παιχνιδιάρικη παρά ουσιαστική, δεν προχωρά μακρύτερα από ένα σινεφίλ ανέκδοτο.
Στα 88 του χρόνια και περισσότερο από μισό αιώνα μετά την ταινία που άλλαξε ριζικότερα από οποιαδήποτε άλλη την πορεία του σύγχρονου σινεμά («Με Κομμένη την Ανάσα»), ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ παραμένει μέγα κινηματογραφικό μυστήριο. Απόδειξη πως σχεδόν όλοι στέκουν ακόμη εκστατικοί, όσο και αμήχανοι, απέναντι στο έργο του είναι ότι τα πρώτα βραβεία που κέρδισε ο ίδιος στις Κάνες ήταν μόλις το 2014 το (μικρό) Βραβείο της Επιτροπής για τον «Αποχαιρετισμό στη Γλώσσα» και τον προηγούμενο μήνα έναν ειδικό Χρυσό Φοίνικα (;) για το «Βιβλίο των Εικόνων». Ο Γκοντάρ όμως επιστρέφει διαρκώς στο σινεμά με περισσότερους από έναν τρόπους: από την αφίσα του τελευταίου Φεστιβάλ Κανών και το «Πρόσωπα και Ιστορίες», όπου η Ανιές Βαρντά τού αφιέρωσε το τελευταίο, συγκινητικά πικρό μέρος του ντοκιμαντέρ της, μέχρι το «Γκοντάρ, Αγάπη μου» του Μισέλ Χαζαναβίσιους.
Το «Le Redoutable», ο «Φοβερός» στα ελληνικά, είναι ένας γεμάτος ειρωνεία τίτλος, που αποδίδει από την αρχή τη διάθεση με την οποία ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης του «Artist» επιχειρεί να βιογραφήσει τον σπουδαιότερο εν ζωή συνάδελφό του. Τον συναντά μερικούς μήνες πριν από τον Μάη του ’68, όταν ο 37χρονος auteur νιώθει βασιλιάς του κόσμου. Με 13 ταινίες μόλις σε οκτώ χρόνια θεωρείται ο αναμφισβήτητος πάπας της νουβέλ βαγκ και ο ιδιοφυής ανανεωτής της κινηματογραφικής γλώσσας. Χωρισμένος από την Άννα Καρίνα, είναι πλέον ζευγάρι με τη νεαρότατη εγγονή του νομπελίστα Φρανσουά Μοριάκ και ηθοποιό, την Αν Βιαζεμσκί, με την οποία ετοιμάζει την «Κινέζα». Μια μαοϊκή ταινία πάνω στον ένοπλο επαναστατικό αγώνα και στη σχέση του με τη φλύαρη διανόηση. Κάτι που αφορά και τον ίδιο, ο οποίος –εγωιστικά και ματαιόδοξα– από τη μία βάζει το πρωτοποριακό έργο του πάνω από κάθε ανθρώπινη σχέση και –θαρραλέα και αυτοκριτικά– από την άλλη νιώθει να εγκλωβίζεται σε ένα καλλιτεχνικό αλλά και πολιτικό αδιέξοδο. Και ο Μάης του ’68 θα σπρώξει όλες τις αντιθέσεις στα άκρα...
Βασισμένος στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Un an après» της Βιαζεμσκί, η οποία πέθανε πέρυσι έχοντας αποσπάσει, ως συγγραφέας, το Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας αλλά και Γκονκούρ, ο Χαζαναβίσιους προσεγγίζει με απολαυστικά ιερόσυλη διάθεση έναν ζωντανό κινηματογραφικό μύθο. Αντιγράφει σκηνοθετικά τρικ του, παίζει με την υπονομευτική αποστασιοποίηση –γκονταρικό σήμα κατατεθέν– και αναπλάθει γραφικά, πάντα με τους κανόνες της ελαφριάς κομεντί, τα ταραγμένα ’60s. Έτσι κι αλλιώς, δεν φιλοδοξεί να καταθέσει μια ουσιαστική ή περίπλοκη κινηματογραφική σπουδή, χάνοντας την ευκαιρία για ένα ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στη σχέση του καλλιτέχνη με τα πιστεύω του, απλώς διασκεδάζει αφηγούμενος ένα πικάντικο σινεφίλ ανέκδοτο.
Γαλλία. 2017. Διάρκεια: 107΄. Διανομή: FEELGOOD ENT.
Περισσότερες πληροφορίες
Γκοντάρ, Αγάπη μου
Το 1967 ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ γυρίζει την «Κινέζα», όντας ερωτευμένος με τη νεαρή πρωταγωνίστριά της Αν Βιαζεμσκί. Στα 37 του είναι πλέον ένας ζωντανός θρύλος του σινεμά, εκείνος όμως νιώθει πως εγκλωβίζεται σε ένα καλλιτεχνικό και πολιτικό αδιέξοδο.