Ο Κορεάτης σκηνοθέτης του «Oldboy» μιλάει στον Χρήστο Μήτση για το σεξ, το χιούμορ, την εκδίκηση αλλά και την «Υπηρέτρια», το ερωτικό θρίλερ του που έκανε πρεμιέρα στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών.
Mετά το αγγλόφωνο «Stoker» επιστρέψατε και πάλι στην Κορέα. Πρόκειται για κάτι μόνιμο;
Η ιδανική συνέχεια θα ήταν μία αγγλόφωνη ταινία στο εξωτερικό και μία στην Κορέα εναλλάξ. Και αυτό γιατί στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ μπορείς να επιλέξεις από πολλές διαφορετικές ιστορίες κι έχεις τη δυνατότητα να συνεργαστείς με σπουδαίους, έμπειρους ηθοποιούς. Από την άλλη, στην πατρίδα μου υπάρχουν ιστορίες που τις ξέρω καλύτερα. Συνεννοούμαι ευκολότερα με τους ανθρώπους του συνεργείου, μου είναι πιο οικείο το περιβάλλον. Είναι και το φαγητό…
Για ποιο λόγο αποφασίσατε να διασκευάσετε το βιβλίο της Σάρα Γουότερς;
Όλα ξεκινούν από μια εικόνα. Όταν διάβαζα το μυθιστόρημα κι έφτασα στη σκηνή που η μια κοπέλα λειαίνει το δόντι της άλλης, ένιωσα την ανάγκη να το κάνω ταινία. Είδα την εικόνα μπροστά μου και μου φάνηκε πολύ δυνατή. Η εγγύτητα των δυο τους. Τα βλέμματα, οι ανάσες… Όπως και η σκηνή του φρενοκομείου. Μου φάνηκε αιφνιδιαστική και σπαρακτική. Η απώλεια, η ήττα, το απρόβλεπτο της ζωής. ήταν όλα εκεί.
Γιατί από τη βικτοριανή εποχή του μυθιστορήματος μεταφέρατε τη δράση στο 1930;
Υπάρχει η μίνι σειρά του BBC η οποία έχει μείνει πιστή σε αυτό. Αν και δεν την είχα δει προτού γυρίσω την ταινία, δεν ήθελα να κινηθώ σε παρόμοιο χρονικό πλαίσιο. Αποφάσισα να τοποθετήσω την ιστορία στην περίοδο της ιαπωνικής αποικιοκρατίας και κατοχής της Κορέας, εντείνοντας έτσι την αίσθηση των πολλαπλών καταπιέσεων – εθνικών, ταξικών, φυλετικών…
Πόσο σας απασχόλησε το θέμα του τολμηρού ερωτισμού;
Στην Κορέα η λογοκρισία μοιάζει πιο πολύ με την αμερικανική παρά με την ευρωπαϊκή. Είναι μεν κάπως αυστηρή, αλλά η ομοφυλοφιλία δεν είναι ταμπού για το ανεξάρτητο κορεάτικο σινεμά. Οπότε κινηθήκαμε με ρεαλισμό και ειλικρίνεια, προσθέσαμε λίγο χιούμορ και το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο προκλητικό τελικά...
Εν αντιθέσει με την ταινία, η χιουμοριστική διάθεση που αναφέρατε δεν υπάρχει στο βιβλίο.
Μπροστά στον κίνδυνο να παρασυρθώ από τη σοβαροφάνεια μιας σκηνής, βίαιης ή ερωτικής, προτιμώ να κρατήσω απόσταση. Το χιούμορ είναι το ιδανικό μέσο για κάτι τέτοιο. Αλλά χιούμορ που συχνά γίνεται πικρό, όχι απλώς εξυπνακίστικο με σκοπό το μηχανιστικό χάχανο.
Αναγνωρίζουμε κι εδώ το μοτίβο της εκδίκησης, το οποίο είναι παρόν σε όλο το έργο σας.
Τώρα που το λέτε οφείλω να ομολογήσω πως κάτι τέτοιο πράγματι ισχύει. Δεν είναι όμως απόλυτα συνειδητό. Συχνά οδηγούμε τα πράγματα εκεί που θέλουμε εμείς, οπότε ακόμη και σε ένα «ξένο» υλικό βάζουμε κομμάτια του εαυτού μας. Για παράδειγμα εδώ το φινάλε είναι αλλαγμένο. Διάβαζα το βιβλίο, το οποίο είναι το απόλυτο page turner, και στη μία σελίδα ευχόμουν να γίνει αυτό, στην επόμενη το άλλο και ούτω καθεξής. Τελείωσε όμως με τρόπο διαφορετικό απ’ αυτόν που ήθελα και με ένα πείσμα παιδικό αποφάσισα να επιβάλω το δικό μου τέλος. Αυτό το οποίο θα ικανοποιούσε έναν αναγνώστη σαν κι εμένα.
Περισσότερες πληροφορίες
Η Υπηρέτρια
Στην υπό ιαπωνική κατοχή Κορέα της δεκαετίας του 1930 μια νεαρή κοπέλα προσλαμβάνεται ως υπηρέτρια μια πλούσιας κληρονόμου. Στην πραγματικότητα όμως έχει στήσει μια σατανική πλεκτάνη μαζί με έναν επιδέξιο και γοητευτικό απατεώνα.