Ρομαντική κωμωδία, που ως ένα σημείο εκμεταλλεύεται έξυπνα τη σεναριακή της ιδέα, την οποία όμως δεν μπορεί να ολοκληρώσει με πρωτότυπο τρόπο.
Μία από τις μίνι εκπλήξεις του περσινού Φεστιβάλ του Τορόντο ήταν μια λατινοαμερικάνικη ρομαντική κομεντί που ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο θεατές στη χώρα της, την Αργεντινή, και πούλησε αμέσως τα δικαιώματά της για χολιγουντιανό ριμέικ. Και αυτό γιατί η πέμπτη κωμωδία της φιλμογραφίας του Άριελ Γουίνογκραντ ξεκινά από μια ιδιαίτερη, πολλά υποσχόμενη σεναριακή ιδέα, την οποία αναπτύσσει με ασφαλή μεν, πολύ πιο ενήλικο και ρεαλιστικό τρόπο δε από τις περισσότερες αγγλόφωνες ταινίες του είδους.
Το «Χωρίς Παιδιά» θίγει το γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα της αδυναμίας δέσμευσης –ένα είδος καθυστερημένης ενηλικίωσης– μέσα από την ιστορία του χωρισμένου εδώ και τέσσερα χρόνια Γκαμπριέλ, ο οποίος ζει με την οκτάχρονη κόρη του Σοφία. Έπειτα από πολύ καιρό χωρίς σχέση ερωτεύεται τη σέξι Βίκι, που όμως σιχαίνεται τα παιδιά.
Έτσι αναγκάζεται να υποδυθεί τον ανύπαντρο εργένη, διασκεδάζοντάς μας με το πειστικό δίλημμά του και τα αστεία προβλήματα της διπλής ζωής που υιοθετεί. Ώσπου η (υπερβολικά… ενήλικη) βοήθεια της φιλότιμης Σοφία δεν μπορεί να σώσει πλέον τα προσχήματα και οδηγεί την όλη παρεξήγηση στην αναπόδραστα προβλέψιμη επίλυσή της.
Περισσότερες πληροφορίες
Χωρίς Παιδιά
Χωρισμένος εδώ και τέσσερα χρόνια, ο Γκαμπριέλ ζει με την οκτάχρονη κόρη του Σοφία. Έπειτα από πολύ καιρό χωρίς σχέση ερωτεύεται τη σέξι Βίκι, η οποία όμως σιχαίνεται τα παιδιά. Έτσι αναγκάζεται να κρύψει από τη Βίκι τη Σοφία και από τη Σοφία τη Βίκι.