Οι πισίνες βάφτηκαν κόκκινες: χλιδή, χλώριο κι αίμα στην οθόνη

Με αφορμή την κυκλοφορία του θρίλερ «Κάτω από τον Ήλιο» του Λούκα Γκουαντανίνο, με τους Τίλντα Σουίντον και Ρέιφ Φάινς, απλώνουμε πετσέτα και φοράμε μαγιό για να βουτήξουμε στις φονικότερες πισίνες του παγκόσμιου σινεμά.

Ο Χίτσκοκ έκανε παρελθόν τη χαλάρωση στην ντουζιέ­ρα με το «Ψυχώ», ενώ ο Σπίλμπεργκ φρόντισε με τα «Σαγόνια του Καρχαρία» να μας κόψει τα θαλάσσια μακροβούτια στα ανοιχτά... Εντάξει, λες. Δεν μπορεί να μη βρέξουμε φέτος το καλοκαιράκι το κορμάκι μας. Ας βουτήξουμε, λοιπόν, στο μοναδικό ασφαλές υδάτινο καταφύγιο που έχει απομείνει, την πισίνα. Μπορεί να στοιχίζει λίγο παραπάνω, αλλά εκεί τι μπορούμε να πάθουμε­; Χτισμένη με ανθεκτικό πλακάκι, αποστειρωμένη με χλώριο, προστατευμένη με φράχτες, τοίχους και φύλακες, μέσα σε τούτα τα λίγα κυβικά νερού δεν μας αγγίζει τίποτα. Ή μήπως πάλι όχι; Γιατί όπου προστεθεί ο απρόβλεπτος παράγοντας που λέγεται «άνθρωπος» τα πάντα γίνονται γης μαδιάμ. Κι επιπλέον, σιγά μην άφηνε η 7η τέχνη μια ήσυχη γωνιά –πραγματική, υπαρξιακή ή ψυχολογική– για τον θεατή. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα το σινεμά τρυπώνει στα πιο απίθανα μέρη για να θυμίσει ότι η λέξη «ασφάλεια» αποτελεί την απόλυτη πλάνη και να ξυπνήσει τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου από τον εκπολιτισμένο λήθαργο. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν αγαπάμε τον κινηματογράφο;

Προσοχή! Κίνδυνος στο νερό...

Το Κάτω από τον Ήλιο του Λούκα Γκουαντανίνο («Είμαι ο Έρωτας») έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από ταινίες που σε κάνουν να έχεις δεύτερες, μην πω και τρίτες σκέψεις προτού βουτήξεις στην πισίνα. Το δραματικό θρίλερ μάς ταξιδεύει στο νησάκι Παντελαρία, ένα ηφαιστειογενές κομμάτι γης ανάμεσα στην Τυνησία και τη Σικελία, που αμφιταλαντεύεται μεταξύ Δύσης και αναπτυσσόμενης Αφρικής. Η ροκ ιέρεια Μαριάν και ο νεαρός σκηνοθέτης σύντροφός της Πο απολαμβάνουν το ειδυλλιακό μεσογειακό τοπίο ώσπου τους επισκέπτονται ο πρώην εραστής της Χάρι και η νεαρή κόρη του. Η θερμοκρασία στις σχέσεις του ετερόκλητου κουαρτέτου ανεβαίνει επικίνδυνα, με τον καυτό ήλιο να καίει γρήγορα την καλογυαλισμένη επιφάνεια των πραγμάτων, την ίδια στιγμή που τα πάθη και τα απωθημένα απελευθερώνονται στην άδεντρη έκταση του νησιού. Η πισίνα γίνεται και πάλι η κολυμπήθρα της χλιδής, όπου «βαπτίζονται» ο ναρκισσισμός και η αλαζονεία του σύγχρονου ανθρώπου και «πνίγονται» οι έννοιες της φιλίας, της αγάπης, της ανιδιοτέλειας και της αλληλεγγύης.

Οι τέσσερις πρωταγωνιστές ζουν ιδρυματοποιημένοι μέσα στην πολυτελή κατοικία της Παντελαρία τρώγοντας τις σάρκες τους (αυτό δεν συμβαίνει όταν ο άνθρωπος σταματά να είναι κοινωνικό ον;) και αγνοώντας επιδεικτικά τις προσφυγικές ροές που περνούν δίπλα τους. Ας έχουμε, βέβαια, κατά νου ότι το «Κάτω από τον Ήλιο» αποτελεί διασκευή της Πισίνας του Ζακ Ντερέ, του θρίλερ που τάραξε τα κινηματογραφικά νερά πίσω στο πολύπλευρα επαναστατικό 1968. Από τη μία το αντρικό σαγηνευτικό δίδυμο Αλέν Ντελόν - Μορίς Ρονέ και από την άλλη δύο μοναδικές σέξι οπτασίες, η απόκοσμη Ρόμι Σνάιντερ και η κολασμένη τότε πιτσιρίκα Τζέιν Μπίρκιν, συνέθεσαν μια πανέμορφη κινηματογραφική τετράδα που βούτηξε με απαράμιλλη κομψότητα στο σκοτάδι υπαρξιακών αναζητήσεων, ανεκπλήρωτων πόθων και καταπιεσμένων ενστίκτων. Ένα από τα highlights του εκτός νουβέλ βαγκ γαλλικού σινεμά της δεκαετίας του ’60. Σίγουρα πιο ρηχή, αλλά στιλιστικά δελεαστική η Πισίνα (2003) του Φρανσουά Οζόν, στηρίχτηκε πάνω στο χιτσκοκικό υδατογράφημα του Ντερέ, αλλά έφερε το γυναικείο στοιχείο στην επιφάνεια. Κοινός παρονομαστής στην παραπάνω τριάδα των φιλμ; Το ότι ένας εκ των πρωταγωνιστών καθεμίας από αυτές δεν βγήκε ζωντανός από το νερό...

Classic pools

Αν αξίζει να θυμηθεί κάποιος μία και μόνη «φονική» πισίνα, αυτή είναι από τη Λεωφόρο της Δύσης του Μπίλι Γουάιλντερ. Στη μυθική πρώτη σεκάνς αποδεικνύεται γρήγορα ότι η οφ φωνή που διηγείται την ιστορία είναι το πτώμα που επιπλέει στην πισίνα (!) και αλλάζει έτσι την ιστορία του μοντέρνου σινεμά. Όπως και το κοντρ πλονζέ πλάνο που «κοιτάζει» το νεκρό σώμα του πρωταγωνιστή από τον πάτο του υγρού τάφου. Το σπουδαίο θρίλερ Οι Διαβολογυναίκες (1955) του Ανρί-Ζορζ Κλουζό στήνει το μοναδικής ακρίβειας σκηνικό του σασπένς γύρω από την πισίνα ενός σχολείου και το εξαφανισμένο πτώμα ενός άντρα.

Σίγουρα κατώτερο των κινηματογραφικών περιστάσεων το ομότιτλο αμερικανικό ριμέικ του Τζερεμάια Τσέτσικ που κυκλοφόρησε το 1996, αλλά τουλάχιστον το δίδυμο Σάρον Στόουν - Ιζαμπέλ Αντζανί κατάφερε να κόψει την ανάσα του αντρικού κοινού. Στο στιλιζαρισμένο, περίτεχνα δομημένο, αλλά παραδομένο στην αφηγηματική υπερβολή –σύνηθες για την εποχή– Dead End (1970) του Γέρζι Σκολιμόφσκι ο 15χρονος Μάικ πιάνει δουλειά στη δημοτική πισίνα κι ερωτεύεται τη νεαρή Σούζαν που δουλεύει εκεί. Τώρα, πώς το χλωριωμένο νερό ανακατεύεται με αίμα είναι κάτι που δεν θα αποκαλύψουμε εμείς... Είναι γνωστό ότι μισούμε θανάσιμα τα spoilers.

Οι αλληγορικοί και βαθιά ειρωνικοί Συνεχόμενοι Πνιγμοί (1988) του Πίτερ Γκριναγουέι παρουσιάζουν τρεις γυναίκες με το ίδιο όνομα που πνίγουν με τη σειρά τους συζύγους τους. Πραγματικά δεν θα μπορούσε να λείπει η πισίνα από αυτό το νουάρ ασφυξιογόνο γαϊτανάκι. Εκτελέσεις για τους «άλογους» με χειροκρότημα κι επιδείξεις συγχρονισμένης κολύμβησης μόνο ο οργιώδης εγκέφαλος του Ζαν-Λικ Γκοντάρ θα μπορούσε να συλλάβει στο Alphaville (1962), ενώ το άγρια φροϋδικό Cat People (1942) του Ζακ Τουρνέ –όσο και το ριμέικ του 1982– περιλαμβάνει μία από τις κορυφαίες πισινάτες σκηνές που μπορεί να μην περιέχουν φόνο, αλλά σίγουρα σου κόβουν το αίμα.

Σύγχρονες βουτιές στο σασπένς και στο φόβο

Και στη νέα χιλιετία οι μεγάλες συγκινήσεις μπροστά ή μέσα στις πισίνες δεν λείπουν. Κάθε άλλο θα μπορούσε να πει κάποιος. Για παράδειγμα, κορυφαία σεκάνς είναι σίγουρα αυτή του σουηδικού Άσε το Κακό να Μπει (2008) του Τόμας Άλφρεντσον, του κορυφαίου φιλμ τρόμου της δεκαετίας, με τους νταήδες πιτσιρικάδες που τραμπουκίζουν τον Όσκαρ να βρίσκουν τον δάσκαλό τους από τη ζόμπι-κολλητή του και τη δράση να κρατιέται οφ κάμερα σε μια μοναδική επίδειξη βιρτουοζιτέ από τον Σκανδιναβό δημιουργό. Για το ριμέικ μην τα ξαναπούμε... Μία απ’ τα ίδια (στα αμερικανικά), αλλά σίγουρα χειρότερα. Υγρή ενέδρα θανάτου στήνει η νεαρή πρωταγωνιστική παρέα στο «it» ατμοσφαιρικό horror film Σε Ακολουθεί (2014) του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ.

Τώρα, αν είναι να κρατήσεις κάτι από τον άνισο Υπέροχο Γκάτσμπι (2013) του Μπαζ Λούρμαν, τότε αυτό είναι σίγουρα το φονικό στην πισίνα (υπάρχει η ίδια σκηνή και στη μεταφορά του 1974), ενώ στο Μούτρο (2011) του Σάιμον Γουέστ ο Τζέισον Στέιθαμ κάνει και πάλι τα ζογκλερικά του για να σκοτώσει έναν αρχιμαφιόζο με μάσκα και βατραχοπέδιλα! Τέλος, αν είστε φαγωμένοι, τότε καλό είναι να μη δείτε την σεκάνς της πισίνας στο Βλέπω το Θάνατό σου 4 (2009). Αν, πάλι, είστε νηστικοί, καλύτερα να ρίξετε καμιά βουτιά. Βέβαια, στη θέση σας θα απέφευγα τις πισίνες…

Bond pool killings

Επιλέξαμε τα τρία κορυφαία πισινάτα φονικά από τις 24 ταινίες με πρωταγωνιστή τον 007.

1. Δόκτωρ Νο (1962)

Ο πρώτος κακός που τολμά να τα βάλει με τον διασημότερο πράκτορα όλων των εποχών έχει το τέλος που του αρμόζει... Μια μεγαλοπρεπή βουτιά σε ραδιενεργή πισίνα. Μη ρωτήσετε πώς βγήκε από εκεί.

2. Ζήσε κι Άσε τους Άλλους να Πεθάνουν (1973)

Εντάξει, το τέλος του δρα Κανάνγκα είναι από τα επικότερα της σειράς. Έπειτα από μια μάχη στην πισίνα ο 007 τον αναγκάζει να καταπιεί ένα σφαιρίδιο συμπίεσης και ο κακός της υπόθεσης γίνεται μπαλόνι!

3. Ζεις Μονάχα δυο Φορές (1967)

Όταν δεν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, συνήθως απολύεσαι. Ο αρχηγός της Spectre Μπλόφελντ εφαρμόζει το δικό του εργασιακό... δίκαιο και ρίχνει την πράκτορα Χέλγκα Μπραντ στην πισίνα με τα πιράνχας.