| 04-07-2019
Απλοϊκό χρονικό χιουμοριστικής ενηλικίωσης, υπερβολικά σοβαροφανές για μια μπουρλέσκ κωμωδία.
Θρίλερ διαδοχικών ανατροπών σκηνοθετημένο με ρυθμό και ένταση, γραμμένο όμως με φανερή διάθεση να εντυπωσιάσει. Αν και ελάχιστα αληθοφανές, παρακολουθείται με στοιχειώδες ενδιαφέρον.
Το διάσημο νησί των Βαλεαρίδων ως ο ναός του ξεφαντώματος, σε μια «κωμωδία διακοπών» όπου περισσεύουν οι φαρσικές παρεξηγήσεις και απουσιάζει εντελώς το χιούμορ.
| 27-06-2019
Αβανγκάρντ μεταφορά του «Οιδίποδα» και μια νεωτεριστική, επηρεασμένη από τη νουβέλ βαγκ και το σινεμά βεριτέ προσπάθεια καταγραφής μιας Ιαπωνίας απέναντι σε κατακλυσμιαίες κοινωνικές αλλαγές.
Σίκουελ ελάχιστου τρόμου, που προσφέρει ανατριχίλες σε τιμή ευκαιρίας, με την κατά τόπους υποβλητική ατμόσφαιρα να προδίδεται από ένα ανούσιο σενάριο και το ποτπουρί των horror κλισέ.
Ξεκαρδιστική σινεφίλ κωμωδία με πρωτοκλασάτο καστ διά χειρός Νιλ Σάιμον, ο οποίος ανατρέπει διαρκώς όλα τα κλισέ των αστυνομικών ταινιών και μυθιστορημάτων.
Έντονο ερωτικό δράμα που εξελίσσεται σε ψυχολογικό θρίλερ, με υποβλητική ατμόσφαιρα κι ένα γοητευτικό, σέξι πρωταγωνιστικό κουαρτέτο. Απόλυτα ταιριαστό και το «ράθυμο», τζαζέ μουσικό σκορ του Μισέλ Λεγκράν.
Το ένστικτο επιβίωσης γεννά ένα δραματικό θρίλερ με κοινωνικές αναφορές, αλλά χωρίς αφηγηματική ισορροπία ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ, στον υπαρξιακό εφιάλτη, στην μπουρζουά καταγγελία και μια πειστική, αγωνιώδη πλοκή.
Λαϊκή κωμωδία, πιστή στην ιταλική παράδοση, που κάνει και το κοινωνικό της σχόλιο, βασίζεται όμως στις φαρσικές υπερβολές και τις εύκολες, συχνά καλοδεχούμενες συμπτώσεις.
Κοινωνική κωμωδία με άγγιγμα Κεν Λόουτς και αληθινές άστεγες για πρωταγωνίστριες. Ισχυρή η θέληση για αισιόδοξο μήνυμα, άρα και μια προβλέψιμη σεναριακή εξέλιξη, στοιχεία που βοήθησαν την ταινία να γίνει μεγάλη εμπορική επιτυχία στη χώρα της.
«Διπρόσωπη» κωμωδία, που εκμεταλλεύεται δημιουργικά και αστεία την πανέξυπνη σεναριακή ιδέα της, την οποία φορτώνει με ένα σιροπιασμένο love story και ναΐφ μηνύματα χολιγουντιανής κοπής.
| 20-06-2019
Ένα αχρείαστο σίκουελ δίχως κάποια δημιουργική πρόκληση ή και πρωτοτυπία, το οποίο αφοσιώνεται στη ράθυμη εξέλιξη ενός άοσμου και αδικαιολόγητα απλωμένου χρονικά σεναρίου.
Αργυρή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου για έναν τολμηρό και σκηνοθετικά μοντέρνο στοχασμό πάνω στα όρια της αστικής ηθικής και της σχέσης της με τον έρωτα, την πίστη και την ευτυχία.
Η Τσάνια Μπάτον κάνει ό,τι μπορεί για να εκμοντερνίσει μια σινε-βιογραφία που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα στερεότυπα μιας ευπρεπούς τηλεταινίας.
Βαθιά συγκινητικός και αφηγηματικά πρωτοποριακός, ο Μπέργκμαν κοιτάζει κατάματα την ανθρώπινη ψυχή και υπογράφει την καλύτερη ίσως ταινία του.
Μια ρομαντική, απελπισμένη ματιά σε έναν κόσμο που χάνεται οριστικά κι ένας συγκλονιστικός κινηματογραφικός χορός του Έρωτα και του Θανάτου, ένα από τα αριστουργήματα του Λουκίνο Βισκόντι και μία από τις τελευταίες πραγματικά μεγάλες (με κάθε έννοια) ταινίες του κλασικού ιταλικού σινεμά.
Η ενηλικίωση ως λύτρωση κι εφιάλτης, σε ένα φιλοσοφημένο, συγκινητικό και αστείο animation, αντάξιο του αριστουργηματικού cine-franchise της Pixar.
Η πρόσφατη αργεντίνικη ιστορία μπαίνει στο μικροσκόπιο ενός καλο-σκηνοθετημένου, αν και παλιομοδίτικα αλληγορικού δραματικού θρίλερ με σκοτεινό, υπόγειο χιούμορ και βιτριολική πολιτική κριτική.
Κοινωνική σάτιρα που θυμίζει τη σπιρτάδα των αντίστοιχων ιταλικών κωμωδιών, με τον Αλέα («Μνήμες Υπανάπτυξης») να αντλεί ιδέες από τον Μπάστερ Κίτον και τον Χάρολντ Λόιντ ως τον Μπουνιουέλ.
| 13-06-2019
Τα γιαπωνέζικα τερατάκια εισβάλλουν σε ένα φουτουριστικό φιλμ νουάρ και το αποτέλεσμα είναι πολύ χειρότερο απ’ ό,τι αρχικά ακούγεται.