Με καριέρα η οποία απλώνεται σε εφτά δεκαετίες, η βραβευμένη με τέσσερα Έμι και δυο Χρυσές Σφαίρες Τζίνα Ρόουλαντς ήταν μια εμβληματική μορφή του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, έχοντας επίσης ερμηνεύσει πληθώρα ρόλων στο θέατρο και την τηλεόραση. Γεννήθηκε ως Βιρτζίνια Κάθριν Ρόουλαντς στο Μάντισον του Ουισκόνσιν στις 19 Ιουνίου του 1930. Πέρασε την εφηβεία της σε διάφορες πόλεις (Ουάσινγκτον, Μιλγουόκι, Μινεάπολις) λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα της, καταλήγοντας στην Νέα Υόρκη, όπου θα δώσει εξετάσεις για την American Academy of Dramatic Arts. Εκεί γνωρίζει τον κατά έξι μήνες μεγαλύτερό της Τζον Κασαβέτη, απόφοιτο της σχολής, με τον οποίο θα παντρευτεί το 1954.
Οι δυο τους ξεκίνησαν μια παράλληλη πετυχημένη καριέρα στη σκηνή, τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, μέχρι να συναντηθούν (εκτός από διάφορα τηλεοπτικά επεισόδια) στο "A Child Is Waiting" (ελλ. τίτλος "Το Παιδί μας σε Περιμένει", 1963), τρίτη ταινία την οποία σκηνοθέτησε ο Κασαβέτης. Η Ρόουλαντς είχε μέχρι τότε συμμετάσχει σε παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ και σίριαλ όπως τα "Laramie", "Johnny Staccato", "Bonanza", "Alfred Hitchcock Presents" και "Peyton Place". Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή της ήταν στο "The High Cost of Loving" με τον Χοσέ Φερέρ, ενώ το 1962 πρωταγωνίστησε στο γουέστερν "Lonely Are the Brave" δίπλα στους Κερκ Ντάγκλας και Γουόλτερ Ματάου.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60 η Ρόουλαντς ήταν μια αξιόλογη θεατρική ηθοποιός, η οποία είχε κάνει μικρή κινηματογραφική και τηλεοπτική αίσθηση, κυρίως για την εντυπωσιακή ομορφιά της. Εκείνη, όμως, δεν ήθελε την ταμπέλα του συμβόλου του σεξ, γι’ αυτό και ήταν εξαιρετικά επιλεκτική στους ρόλους της. Είχε εμφανιστεί μόλις πέντε φορές στο σινεμά, όταν θα αναλάβει να ενσαρκώσει την Τζίνι στα κασαβετικά "Πρόσωπα" (1968), μια ταινία που μέσα σε μια νύχτα θα αλλάξει ολόκληρο τον αμερικανικό κινηματογράφο. Με κάμερα στο χέρι, απανωτά κλόουζ απς και αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους, ο ελληνικής καταγωγής δημιουργός θα εγκλωβίσει τους ήρωές του σε λίγα τετραγωνικά (δυο διαμερίσματα, ένα μπαρ) και θα αποτυπώσει με πρωτόγνωρο δυναμισμό την αληθινή ζωή σε ακατέργαστη κατάσταση.
Με μια φιλμογραφία διαδοχικών αριστουργημάτων που θα ακολουθήσουν, στα περισσότερα από τα οποία η Τζίνα Ρόουλαντς βρίσκεται στο κέντρο του κάδρου, ο Κασαβέτης ανανέωσε ριζικά όχι μόνον τη σύγχρονη κινηματογραφική γλώσσα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο παράγονται οι ταινίες έξω από τη χολιγουντιανή πρακτική και ηθική. Απολαυστική στο "Μίνι και "Μόσκοβιτς" (1971), εκείνη θα παραδώσει μια από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες που αποτυπώθηκαν ποτέ στο πανί στο "Μια Γυναίκα Εξομολογείται" (πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ το 1974) και θα είναι αμίμητη ως θεατρική σταρ σε υπαρξιακή κρίση στη "Νύχτα Πρεμιέρας" (βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Βερολίνου 1977), ένα φιλμ το οποίο ενέπνευσε το "Όλα για τη Μητέρα μου" του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Το 1980 θα ξαναβρεθεί υποψήφια για Όσκαρ με την γκανγκστερική "Γκλόρια", ενώ θα είναι κυριολεκτικά σπαρακτική ως αδελφή του Κασαβέτη στην "Ερωτική Θύελλα" (1983), την τελευταία σημαντική ταινία του συζύγου της.
Μετά το θάνατό του το 1989, η Ρόουλαντς συνέχισε να εμφανίζεται τακτικά στη μεγάλη οθόνη, ξεχωρίζοντας σε ταινίες όπως το "Μια Άλλη Γυναίκα" του Γούντι Άλεν, το "Μια Νύχτα στον Κόσμο" του Τζιμ Τζάρμους, το "Neon Bible" του Τέρενς Ντέιβις και δυο φιλμ του γιου της Νικ Κασαβέτης. Το "Παράφορα Ερωτευμένοι" (1997) δίπλα στους Σον Πεν και Τζον Τραβόλτα, και το συγκινητικό "Ημερολόγιο" (2004), υποδυόμενη την ηλικιωμένη εκδοχή της Ρέιτσελ ΜακΆνταμς. Ένα χαρακτήρα ο οποίος πάσχει από Αλτσαχάιμερ, μια νόσος η οποία θα προσβάλλει και την ίδια το 2019. Προηγουμένως εκείνη είχε παντρευτεί τον επί χρόνια σύντροφό της Ρόμπερτ Φόρεστ, ενώ το 2015 παρέλαβε τιμητικό Όσκαρ από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου.
