Ταξίδι στα Αστέρια

1

Παρά τη δεδομένη φιλοτιμία, η ασύντακτη σκηνοθεσία, σε συνδυασμό με τους πρόχειρους διαλόγους και τη σχηματική αφήγηση, στερούν από το τελικό αποτέλεσμα μια μαγεία αντάξια των αναμνήσεων που δημιούργησε η ομάδα στο παρκέ.

taksidi_sta_asteria

Ένας από τους άγραφους κανόνες της (σωστής) κριτικής είναι η ψυχολογική αποστασιοποίηση από το έργο για το οποίο καλείται κανείς να τοποθετηθεί. Υπάρχουν φορές, όμως, που κάτι τέτοιο γίνεται εξαιρετικά δύσκολο, όπως στην εν λόγω περίπτωση. Διότι, εάν έχεις μεγαλώσει βλέποντας την ομάδα σου να κατακτά έξι ευρωπαϊκά κύπελλα μπάσκετ, σερί πρωταθλήματα και αξέχαστες νίκες σε ντέρμπι εντός και εκτός έδρας, μια ταινία για όλα τα πρωτοφανή κατορθώματά της συνοδεύεται, αναπόφευκτα, από συναισθηματική φόρτιση. Ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να προξενεί το αγαθών προθέσεων, αλλά πολλών διαδοχικών αναταράξεων "Ταξίδι στα Αστέρια", στο οποίο ξεδιπλώνεται η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού από το 1919 έως σήμερα.

Οι σημαντικότερες στιγμές της ομάδας, οι σημαντικές αφανείς ή μη προσωπικότητες και φυσικά η καθοριστική συνδρομή της οικογένειας Γιαννακόπουλου, που δημιούργησε ένα σύλλογο-κολοσσό, "ζωντανεύουν" σε μια αφήγηση που χρησιμοποιεί στοιχεία ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας, ακόμα και animation. Ένας συνδυασμός ευπρόσδεκτος στο χαρτί, ο οποίος όμως στην πράξη αποδίδεται ξεκούρδιστα. Διότι τα προβλήματα δεν είναι πρωτίστως αισθητικά, όσο σεναριακά και, ακολούθως, σκηνοθετικά.

Παρά τη δεδομένη φιλοτιμία του, ο Χρήστος Δήμας ("Νήsos") εγκλωβίζεται στην απόπειρά του να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην ιστορική τεκμηρίωση, την πιστή αναπαράσταση και την ανάπτυξη ενός συμπαγούς αθλητικού δράματος με κινηματογραφικούς όρους. Στο ασύντακτο αποτέλεσμα, συγκινητικά αληθινά περιστατικά (όπως του επιστάτη Θανάση Νίκαινα) απεικονίζονται σχηματικά, θυμίζοντας θεατρικά σκετς, δίχως να λείπει η βεβιασμένη επιτήδευση ιδιαίτερα στο κομμάτι των πρόχειρων διαλόγων. Κάπως έτσι υποτιμούνται τόσο το επίπεδο της παραγωγής όσο και οι ερμηνευτικές απόπειρες των ηθοποιών, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα εκείνα των Γιώργου Γάλλου (Ζέλικο Ομπράντοβιτς), Αργύρη Πανταζάρα (Δημήτρης Γιαννακόπουλος) και Βαγγέλη Μουρίκη (σε έναν εύστοχο ρόλο-κλειδί). Οι αρχές που διέπουν την ομάδα, το στοιχείο της οικογένειας, η οπαδική νοσταλγία και η θαλπωρή της αναπόλησης υπογραμμίζονται διπλά. Εκείνο που λείπει είναι μια κινηματογραφική μαγεία αντάξια των αναμνήσεων που δημιούργησε ο ΠΑΟ στο παρκέ.

Ελλάδα. 2021. Διάρκεια: 109΄. Διανομή: ΣΠΕΝΤΖΟΣ.

Περισσότερες πληροφορίες

Ταξίδι στα Αστέρια

1
  • Δραματική
  • 2022
  • Διάρκεια: 109 '
  • Χρήστος Δήμας

Μια αναδρομή στους ιστορικούς σταθμούς της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, από την ίδρυσή του έως σήμερα, αλλά και στην καθοριστική συνδρομή της οικογένειας Γιαννακόπουλου.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Επαγγελματίας Υπνοβάτης

Ενδιαφέρουσα ιδέα που μένει απλά υποσχόμενη, μιας και υλοποιείται με σεναριακή χοντροκοπιά, ερμηνευτική ανεπάρκεια και αφηγηματική προχειρότητα.

ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗς
25/04/2024

Μην Ανοίγεις την Πόρτα

Η πρώτη ταινία των Unboxholics είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με υποβλητική ατμόσφαιρα, αλλά ελάχιστο ψαχνό. Δραματικά ισχνό και σκηνοθετημένο μονότονα, κορυφώνεται χωρίς την παραμικρή έκπληξη.

Οι Αντίπαλοι

Σεναριακό υπόδειγμα αθλητικού (μελο)δράματος πάνω στις απρόβλεπτες διαδρομές των ανθρώπινων επιθυμιών. "Χορογραφημένο" με ερωτική ένταση και σκηνοθετημένο με φλασάτη, βιντεοκλιπίστικη αυταρέσκεια.

Ζωντανό Πνεύμα

Δύο κόσμοι και τρεις γενιές συγκρούονται σε ένα δράμα ενηλικίωσης με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, κωμωδίας και θρίλερ, το οποίο, όμως, ασθμαίνει για να βρει την ιδανική ισορροπία.

Ο Τελευταίος Ήρωας

Κουστουριτσική, ξέφρενη και βιτριολική σάτιρα, η οποία βγαίνει απ’ τα νερά της όταν προσπαθεί, αδίκως, να σοβαρευτεί και να περάσει "μηνύματα".

Σούπερ Μάγκι

Σίκουελ ενός διεκπεραιωτικά στημένου αυστραλέζικου animation, το οποίο καταγγέλλει απλοϊκά τους κινδύνους της υπνωτιστικά γοητευτικής νέας εικονικής πραγματικότητας.

Ο Μύλος και ο Σταυρός

Με κάδρα που παραπέμπουν σε πίνακες της φλαμανδικής και της ολλανδικής σχολής, ο Μαγιέφσκι στήνει μια οπτικά μεγαλοπρεπή αλληγορία πάνω στην τέχνη, την αληθινή ζωή και την ανθρώπινη μισαλλοδοξία.