Το τελευταίο 48ωρό του διανύει το 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τουλάχιστον ως προς τη πρώτη διαδικτυακή φάση του, η οποία ολοκληρώνεται στις 14/3 (η δεύτερη ακολουθεί το καλοκαίρι, 24/6-4/7).
Εάν λοιπόν έχετε δει τις ταινίες που προτείνουμε στον «ταξιδιωτικό» οδηγό μας για το πρόγραμμα του φεστιβάλ, σημειώστε ακόμα αυτά τα 5 must-see που προλαβαίνετε ακόμα να δείτε στην πλατφόρμα της διοργάνωσης (https://online.filmfestival.gr/).
Μύτη Ανοιγμένη, Άδειες Τσέπες (Μπιλ & Τέρνερ Ρος, 2020)
Εάν σας λείπουν οι νύχτες στο αγαπημένο σας μπαρ, αυτό εδώ το ντοκιμαντέρ είναι σίγουρο πως εκτοξεύσει τη νοσταλγία σας στα ύψη. Η ταινία καταγράφει την τελευταία μέρα λειτουργίας του παλιομοδίτικου μπαρ Roaring '20s στο Λας Βέγκας, τους ανθρώπους που το «τρέχουν» και τους πιστούς θαμώνες μεταξύ των οποίων έχει δημιουργηθεί μια ιδιότυπη οικογένεια. Όπως αναφέρεται και στη σύνοψη της ταινίας, πρόκειται για ένα «ελεγειακό πορτρέτο ενός κόσμου που σβήνει και χάνεται∙ ενός κόσμου από αναμνήσεις και ιστορίες που γεννιούνται και πεθαίνουν σε άδεια ποτήρια και τολύπες καπνού». Βάλτε ένα με πάγο και πατήστε «play»...
Μυστικός Πράκτορας (Μάιτε Αλμπέρντι, 2020)
Η επίσημη πρόταση της Χιλής για τα φετινά Όσκαρ μας έκλεψε την καρδιά κι είναι αδύνατο να μη σας την προτείνουμε. Το αιφνιδιαστικά συγκινητικό αλλά και τρυφερά feelgood ντοκιμαντέρ που βασίζεται πάνω σε μια έξυπνη ιδέα. Ένας πρώην πράκτορας της Ιντερπόλ και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο οποίος στο γραφείο του έχει μια τεράστια αφίσα του «Σημαδεμένου» Αλ Πατσίνο, προσλαμβάνει τον 84χρονο Σέρχιο για μια απαιτητική μυστική αποστολή: πρέπει να παρεισφρήσει σε ένα γηροκομείο ώστε να εξακριβώσει εάν μία από τις ενοίκους και μητέρα της πελάτισσας του ντετέκτιβ, έχει πέσει θύμα κακοποίησης ή κλοπής. Ο πειθήνιος Σέρχιο είναι έτοιμος για όλα. Μαθαίνει να χρησιμοποιεί smart phone, να κάνει βιντεοκλήσεις, να δίνει καθημερινή λεπτομερή αναφορά, μέχρι και να παίζει στα δάχτυλα κατασκοπικά gadgets «τελευταίας» τεχνολογίας. Όταν όμως φτάνει στο γηροκομείο, τα πράγματα παίρνουν μια απροσδόκητη τροπή.
Το Τραγούδι του Μίσους (Άννα Χίλντουρ, 2020)
Εδώ θα φανεί ποιοι παρακολουθούν σοβαρά Eurovision. Θυμάστε το 2019, όταν οι Ισλανδία έστειλε στο διαγωνισμό τους Hatari με το τραγούδι «Hatrid mun Sigra»; Εάν όχι, τότε χάσατε μία από τις πιο πολιτικοποιημένες εμφανίσεις στην ιστορία του θεσμού. Το συγκρότημα σύστησε τους φρενήρεις ρυθμούς του industrial στους θεατές, ενώ φορούσε δερμάτινες στολές παραπέμποντας στο BDSM και μιλώντας ανοιχτά για αντικαπιταλισμό στα events πριν το τελικό. Το αποκορύφωμα ήρθε κυριολεκτικά στο φινάλε, όταν την ώρα που ανακοινώνονταν οι ψήφοι για το τραγούδι τους, τα μέλη της μπάντας ύψωσαν τη σημαία της Παλαιστίνης. Να θυμίσουμε εδώ πως η Eurovision το 2019 έγινε στο Τελ Αβίβ. Η κάμερα της Άννα Χίλντουρ καταγράφει την πορεία των Hatari, από τη στιγμή που επιλέγονται να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους, έως την επεισοδιακή παρουσία τους επί σκηνής.
Από Πού Πάμε Σπίτι Μας (Ρεμπέκα Καμίζα, 2009)
Το υποψήφιο για Όσκαρ ντοκιμαντέρ ακολουθεί έξι ασυνόδευτα παιδιά που ρισκάρουν τη ζωή τους για να περάσουν τα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ. Οι επικίνδυνες συνθήκες μεταφοράς τους αλλά και οι κίνδυνοι που διαρκώς διατρέχουν αποκαλύπτονται μέσα από όσα τα ίδια τα παιδιά εκμυστηρεύονται, γνωρίζοντας μάλιστα πως ανά πάσα στιγμή μπορεί η διαδρομή τους να διακοπεί για πάντα.
Το Τελευταίο Ταξίδι (Γιόχαν φαν ντερ Κέκεν, 2000)
Ο Ολλανδός ντοκιμαντερίστας Γιόχαν φαν ντερ Κέκεν μαθαίνει πως εξαιτίας ενός καρκινώματος στον προστάτη ο χρόνος του στη Γη είναι μετρημένος. Τότε, αποφασίζει να τον περάσει κάνοντας ταξίδια με τη σύζυγό του και κινηματογραφώντας την εμπειρία τους. Βαθύτατα προσωπικό και συνάμα επικό εγχείρημα που ακροβατεί ανάμεσα στη διαχείριση του μοιραίου και την κρυφή ελπίδα για μια δεύτερη ευκαιρία, μέσα από εικόνες που συνδέουν διαφορετικά ήδη θεραπείας ‒από την πνευματικότητα του Μπουτάν ως την ορθολογιστική Δύση‒ και συνθέτουν ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο που εξισώνει τη δημιουργία με τη ζωή.