Εάν είναι μια φορά δύσκολο για μια arthouse ελληνική ταινία να βρει επιτυχία στους κινηματογράφους, η διανομή ενός ελληνικού κοινωνικού δράματος το καλοκαίρι της πανδημίας μοιάζει με άθλο. Κι όμως, το «Παρί» του Σιαμάκ Ετεμάντι έκανε την έκπληξη, καθώς από τη βδομάδα κυκλοφορίας του (16/7) μέχρι σήμερα έχει κόψει περισσότερα από 5.000 εισιτήρια πανελλαδικά, με το ενδιαφέρον του κοινού να παραμένει αμείωτο. Αξίζει να σημειωθεί πως ο παραπάνω αριθμός σημειώθηκε με μέσο όρο έξι προβολών την εβδομάδα.
Ζητήσαμε από τον γεννημένο στη Τεχεράνη σκηνοθέτη να μας πει τις εντυπώσεις του από τη θετική πορεία της ταινίας κι ανταποκρίθηκε καταθέτοντας τις παρακάτω σκέψεις του:
«Εικόνα πρώτη: Σάββατο βράδυ. Ένα θερινό σινεμά στα προάστια της Αθήνας είναι σχεδόν γεμάτο. Η ταινία παίζεται για 10η εβδομάδα. Κάθομαι πίσω πίσω και βλέπω την ταινία μαζί με τους θεατές, ινκόγκνιτο. Μαθαίνω τόσα πράγματα για την τέχνη του κινηματογράφου που δεν έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Τους είμαι ευγνώμων, για διάφορους λόγους.
Εικόνα δεύτερη: Μια παρέα νεαρών ανδρών και γυναικών σε μια καφετέρια στα Εξάρχεια. Είναι ακριβώς έξι άτομα, στα όρια του επιτρεπτού με τα καινούρια μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Συζητάνε για την ταινία. Δεν την έχουν δει ακόμα, αλλά σκέφτονται να πάνε γιατί “είναι καλή”. Κάθομαι στο διπλανό τραπέζι και τους κρυφακούω, με ένα πλατύ χαμόγελο. Εικόνα τρίτη: Τέλος συζήτηση με τους θεατές στο σινεμά Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης. Στέκομαι στην πόρτα εξόδου και αποχαιρετάω τους θεατές που φεύγουν. Όλοι φοράμε μάσκες. Φαίνονται μόνο τα μάτια μας. Τα αφτιά μου πονάνε λίγο από τα λάστιχα της μάσκας. Σκέφτομαι τους θεατές. Μια κυρία κοντοστέκεται και με ευχαριστεί για την ταινία. Εγώ την ευχαριστώ που ήρθε και την είδε σε τέτοιες συνθήκες. Μου λέει ότι είναι η δεύτερη φορά που έρχεται και πάλι με ευχαριστεί για την ταινία. Δεν ξέρω τι να πω. Είναι λόγος να δουλέψω και πάλι για επτά χρόνια, τόσο μου πήρε η “Παρί”, για να κάνω μια επόμενη. Φεστιβάλ, διακρίσεις και δόξες είναι καλά, αλλά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές τις εικόνες. Αυτές οι εικόνες είναι οι λόγοι που κάνω σινεμά».
