Ένας δημιουργός που αφήνει πίσω του σημαντικό κινηματογραφικό και συγγραφικό έργο, ο Λευτέρης Ξανθόπουλος πέθανε σε ηλικία 75 ετών.
Γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα και σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς όμως να δώσει πτυχιακές εξετάσεις. Έπειτα βρέθηκε στο London Film School για να σπουδάσει κινηματογράφο, προτού ταξιδέψει για μια δεκαετία σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες.
Το 1985 γυρίζει στην Ουγγαρία το σκηνοθετικό ντεμπούτο του «Καλή Πατρίδα, Σύντροφε» αποσπώντας βραβείο στο φεστιβάλ του Λοκάρνο και της Θεσσαλονίκης. Η ταινία που συνδυάζει μυθοπλαστικά στοιχεία και ντοκιμαντέρ, αφορά τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Ουγγαρία και έχτισαν το χωριό «Νίκος Μπελογιάννης» το 1950. Η αμέσως επόμενη ταινία του με τίτλο «Ο Δραπέτης» (1991) σημείωσε επίσης καλλιτεχνική επιτυχία, καθώς πήρε μέρος στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο φεστιβάλ των Κανών. Παράλληλα τη δεκαετία του '80 ο Ξανθόπουλος παρέδωσε μια σειρά από σημαντικά ντοκιμαντέρ, όπως τα «Στα Τουρκοβούνια» (1982) και «Επί Κολωνώ» (1983), ενώ σκηνοθέτησε αρκετά επεισόδια της ιστορικής σειράς ντοκιμαντέρ «Παρασκήνιο». Για τη σημασία του έργου του εκείνης της περιόδου μάλιστα, κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο «Λευτέρης Ξανθόπουλος: Από τα Τουρκοβούνια στο Beloiannisz» της Ορσαλίας-Ελένη Κασσαβέτη (εκδ. Παπαζήση).
Εκτός όμως από το σινεμά, ο Ξανθόπουλος άφησε το στίγμα του και στα γράμματα, με την πρώτη του ποιητική συλλογή («Αντίψυχα») να εκδίδεται το 1972. Στη συνέχεια κυκλοφόρησαν πολλά ακόμα βιβλία με την υπογραφή του («Περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων», «Το κόκκινο δωμάτιο», «Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή» κ.α.), συμμετείχε σε συλλογικά έργα, με πιο πρόσφατο βιβλίο του το «Άνθρωπος μηδενικών αποχρώσεων».
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου απέστειλε συλλυπητήριο μήνυμα στο οποίο αναφέρει:
«Ο αιφνίδιος θάνατος του Λευτέρη Ξανθόπουλου προκαλεί θλίψη στην κινηματογραφική μας κοινότητα. Ο Λεύτερης Ξανθόπουλος υπήρξε πολυσχιδής καλλιτεχνική φύση: σκηνοθέτης, ποιητής, συγγραφέας κριτικών και θεωρητικών κειμένων για τον κινηματογράφο. Ήταν ανήσυχος πολιτικά, όμως το βλέμμα του ήταν μονίμως ανθρωποκεντρικό. Οι πρώτες ταινίες του ήρθαν με την άνθιση του ελληνικού ντοκιμαντέρ κατά τη δεκαετία του ’70 («Η ελληνική κοινότητα της Χαϊδελβέργης», «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα»). Η μετανάστευση, είτε λόγω οικονομικών συνθηκών, είτε λόγω του Εμφυλίου δεσπόζει θεματικά στο σύνολο σχεδόν του κινηματογραφικού έργου του. Τα μικρού ή μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ του, όπως και οι μεγάλου μήκους μυθοπλασίες του («Καλή πατρίδα σύντροφε», «Ο δραπέτης») περιστρέφονται γύρω από «ανθρώπους που είναι ξένοι μέσα σ’ ένα ξένο περιβάλλον». Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του».