Κάνουμε #cinematherapy βλέποντας ταινίες που χαλαρώνουν, φτιάχνουν το κέφι και πάνε κόντρα στην κλειστοφοβική διάθεση.
Στα τέλη των '90s, η Νατάσα Λιόν βρέθηκε στο επίκεντρο τριών διαδοχικών ταινιών που έφεραν το σεξ και την ερωτική επιθυμία στο προσκήνιο. Είτε στην queer εκδοχή τους στο «But I'm a Cheerleader», για το οποίο έχουμε ήδη συζητήσει, είτε στην κραυγαλέα στρέιτ όπως συμβαίνει στο γνωστό σε όλους «American Pie». Όμως στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ταμάρα Τζένκινς η Λιόν χρειάστηκε να ισορροπήσει στην ερμηνεία της την κωμωδία με το δράμα, ενσαρκώνοντας μια έφηβη σε πλήρη σύγχυση.
Τα πράγματα για τη νεαρή ηρωίδα στα «Αχούρια του Μπέβερλι Χιλς» (1998) ξεκινούν αμέσως, όταν αναγκάζεται να μετακομίσει για πολλοστή φορά με την οικογένειά της, εξαιτίας της ανικανότητας του χωρισμένου πατέρα της να κρατήσει σταθερά τα οικονομικά του σπιτιού (στο ρόλο ο βετεράνος Άλαν Άρκιν). Μέσα στη φρενίτιδα των οικιακών αλλαγών, ο χαρακτήρας της Λιόν βιώνει και εκείνες του σώματός της, καθώς υποχρεώνεται μεταξύ άλλων να φορέσει για πρώτη φορά σουτιέν ενώ δεν αργούν να εμφανιστούν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.
Γύρω από την πρωταγωνίστρια η Τζένκινς στήνει ένα επίμονο πανδαιμόνιο, αφού όλα πάνε στραβά και η (κωμική) ένταση μένει στα ύψη στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. Η ηρωίδα βρίσκεται περιτριγυρισμένη από άντρες - λούζερς και δεν είναι λίγες οι φορές που καλείται εκείνη, παρότι έφηβη, να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Οι διαδοχικές απογοητεύσεις που βιώνει αφήνουν να εκδηλωθεί η απεγνωσμένη επιθυμία της για ένα γυναικείο πρότυπο, το οποίο βρίσκει προς στιγμήν στο πρόσωπο της Μαρίσα Τομέι. Η γνωστή ηθοποιός υποδύεται το αντίθετο άκρο του χαρακτήρα της Λιόν. Είναι άνετη με το σώμα της, γεμάτη αυτοπεποίθηση, ενέργεια και (υπερ)σεξουαλική στη συμπεριφορά της.
Τα διαφορετικά μήκη κύματος στα οποία εκπέμπουν οι χαρακτήρες δημιουργούν ένα συσχετισμό δυνάμεων ο οποίος θα έβγαινε εκτός ελέγχου, αν δεν υπήρχε η Τζένκινς πίσω από την κάμερα να διατηρήσει συγκροτημένη την αφήγηση και βαθιά υποβλητική την ατμόσφαιρα. Η σκηνοθέτις υποδεικνύει απροσδόκητη σιγουριά στο ντεμπούτο της, ίσως γιατί η ταινία βασίζεται αρκετά στις δικές της εμπειρίες και ανησυχίες ως έφηβη. Έτσι, παρότι τα «Αχούρια» λειτουργούν ως μια αρχετυπική ιστορία ενηλικίωσης, καταθέτουν ένα πολυπρισματικό σχόλιο πάνω στη γυναικεία ερωτική επιθυμία και τις αντανακλάσεις της στο ανδρικό βλέμμα.
Για το χαρακτήρα της Λιόν το σεξ είναι ακόμη κάτι ρομαντικό, ένα μυστήριο, όχι όμως και για την Τομέι. Φλερτάρει κυριολεκτικά με την παράνοια στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί στις (ερωτικές) προσδοκίες των αντρών γύρω της, οι οποίοι δε βλέπουν σε εκείνοι κάτι περισσότερο από το θελκτικό σώμα της. Παρόλα αυτά το ύφος της Τζένκινς δε γίνεται ποτέ επικριτικό ή κακεντρεχές, με τη δημιουργό να επιλέγει την οδό της κατανόησης αντί του θυμού.
Με μόλις τρεις ταινίες σε είκοσι χρόνια, η Τζένκινς παράγει ένα σινεμά καλόκαρδο που πιστεύει μέχρι τέλους στον άνθρωπο, για αυτό και εν προκειμένω το ζητούμενο της ταινίας είναι η συμφιλίωση. Όλοι ήρωες κρύβουν ένα βαθύ τραύμα μέσα τους και νιώθουν μειονεκτικά απέναντι σε κάποιον άλλο, αλλά είναι δικό μας χρέος, μοιάζει να λέει η σκηνοθέτις, να πλησιάσουμε και να συγχωρήσουμε αφού πρώτα αντιμετωπίσουμε στα ίσια όσα μας πληγώνουν.
Βρείτε όλες τις must see ταινίες για την καραντίνα εδώ.
