Η 45χρονη Λιβανέζα ηθοποιός και σκηνοθέτις («Caramel», «Όταν Θέλουν οι Γυναίκες») μιλάει για το νεορεαλιστικό δράμα της «Καπερναούμ», το οποίο κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες και είναι υποψήφιο για ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Πόσο κοντά βρίσκεστε στην ιστορία ενός 12χρονου πρόσφυγα που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια εξαθλιωμένη καθημερινότητα;
Ήθελα να μιλήσω για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μου και γνωρίζω καλά πως ζω μια διαφορετική ζωή από τους περισσότερους συμπατριώτες μου. Γι’ αυτό δεν επέλεξα μια ιστορία βγαλμένη απ’ το κεφάλι μου. Έζησα τέσσερα χρόνια δίπλα στους ήρωες παρατηρώντας την καθημερινότητά τους, έκανα μεγάλη έρευνα και πολλές συζητήσεις μαζί τους αλλά και με ανθρώπους γύρω τους. Ό,τι συμβαίνει στην ταινία έχει συμβεί και στην πραγματική ζωή. Η Γιορντάνος που υποδύεται τη Ραχήλ, για παράδειγμα, συνελήφθη από τις αρχές δύο ημέρες μετά τα γυρίσματα της σκηνής της σύλληψής της. Οι γονείς του μικρού Γιόνας, που στην πραγματικότητα είναι κορίτσι και την λένε Τρεζόρ, συνελήφθησαν και αυτοί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και κρατήσαμε τη μικρή μαζί μας, η παραγωγή και το συνεργείο, για δέκα ημέρες.
Τον Ζαΐν, τον μικρό πρωταγωνιστή, πώς τον επιλέξατε;
Είναι ένας Σύρος πρόσφυγας που ζει και αυτός σε άθλιες συνθήκες, παρόμοιες με αυτές της ταινίας. Έχει μάθει να επιβιώνει στο δρόμο, ανάμεσα σε ιδιαίτερα βίαιες καταστάσεις, και αυτό του έχει προσδώσει έναν τσαμπουκά αλλά και μια σπάνια σοφία. Τον βρήκα τυχαία στο δρόμο, όπως και την Τρεζόρ, και μου έκαναν αμέσως τρομερή εντύπωση.
«Έζησα τέσσερα χρόνια δίπλα στους ήρωες παρατηρώντας την καθημερινότητά τους, έκανα μεγάλη έρευνα και πολλές συζητήσεις μαζί τους αλλά και με ανθρώπους γύρω τους. Ό,τι συμβαίνει στην ταινία έχει συμβεί και στην πραγματική ζωή.»
Πώς κατορθώσατε να τους κατευθύνετε ερμηνευτικά;
Ήταν μια… mission impossible. Διέπραξα ύβρη πιστεύοντας πως θα τα καταφέρω, αλλά ευτυχώς είχα μεγάλη υποστήριξη από την παραγωγή και το συνεργείο. Υπήρχαν φορές που περιμέναμε ώρες για να γελάσει η Τρεζόρ, αλλά κάναμε απίστευτη υπομονή και αυτή ήταν τελικά η λύση. Είχα τη δυνατότητα να «σπαταλάω» χρόνο και αυτό με βοήθησε, διότι με αυστηρά χρονοδιαγράμματα δεν θα μπορούσε να γυριστεί ποτέ αυτή η ταινία. Το γύρισμα κράτησε έξι μήνες, πήγα στο μοντάζ με 500 ώρες υλικό και το πρώτο «κόψιμο» ήταν 12 ώρες. Είχα όμως πια την πολυτέλεια να διαλέξω και να δέσω την ταινία όπως την είχα στο μυαλό μου.
Επιλέξατε ένα ανοιχτό τέλος. Μπορούμε να το εκλάβουμε ως χάπι εντ;
Είναι ανοιχτό γιατί δεν ήθελα να είμαι κυνική. Πιστεύω πως πρέπει να αναζητούμε μια αχτίδα φωτός, ακόμη κι αν είμαστε απελπισμένοι. Ταυτόχρονα πιστεύω στη δυνατότητα του σινεμά να προκαλεί συζητήσεις, γεγονός που φιλοδοξεί να κάνει το φινάλε του φιλμ.
Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σας το ότι τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερες ταινίες χωρών της Μέσης Ανατολής είναι σκηνοθετημένες από γυναίκες;
Οι γυναίκες παίρνουν θέση πλέον στην κοινωνία και, καθώς δεν είχαν φωνή για χρόνια, θέλουν να εκφραστούν. Και ο κινηματογράφος είναι ένα ιδιαίτερα εκφραστικό μέσο, αν και θεωρείται πολύ τεχνικό, πιο κοντά στην αντρική νοοτροπία. Είναι άλλη μία προκατάληψη όμως, την οποία ελπίζω να διαψεύσουμε γρήγορα.
Δείτε το τρέιλερ του «Καπερναούμ» εδώ:
Περισσότερες πληροφορίες
Καπερναούμ
Ένα 12χρονο αγόρι, μέλος μιας οικογένειας προσφύγων από τη Συρία, εξεγείρεται ενάντια στις άθλιες συνθήκες της ζωής του και προσπαθεί να επιβιώσει στην ταραγμένη πραγματικότητα του σύγχρονου Λιβάνου.