Εκείνο το οποίο με ξάφνιασε από την πρώτη στιγμή στη Δράμα ήταν η ζωντάνια των κατοίκων της από τα αμέτρητα καφέ, διάσπαρτα όχι μόνο στο κέντρο της πόλης, μέχρι τα μπαρ και τον ιστορικό κινηματογράφο Ολυμπία. Εκεί όπου σινεφίλ, κινηματογραφιστές και δημοσιογράφοι συνωστίζονται ασφυκτικά σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ μικρού μήκους. Πόσω δε μάλλον φέτος, όταν το 41ο Φεστιβάλ Δράμας προβάλλει 66 ταινίες μικρού μήκους στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα, ένας αριθμός ο οποίος προδίδει την υπερπροσφορά ταινιών που δέχεται το φεστιβάλ, η οποία όμως δε μεταφράζεται σε ισόποση ποιότητα.
Η φετινή σοδειά ταινιών διαμορφώνει δύο κυρίαρχες θεματικές: τα social media και... το βιασμό. Δεν είναι λίγες οι ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού οι οποίες έπελεξαν (άγαρμπα) να απεικονίσουν τις ηρωίδες τους ως θύματα ακραίας σεξουαλικής βίας, άλλοτε στο πλαίσιο μιας ιστορίας εκδίκησης όπως στο κακογραμμένο «Sisters» (Λιούμπα Κριβοχίζα) και άλλοτε για την προσέλκυση χιλιάδων προβολών στο YouTube, όπως στο τολμηρό αλλά νοηματικά μετέωρο «Fake News» (Δημήτρης Κατσιμίρης), με πρωταγωνίστρια την Λένα Κιτσοπούλου ως αδηφάγα γιουτούμπερ.
Τα κοινωνικά δίκτυα ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς και όχι μόνο ως φαινόμενο, απασχολούν επίσης πολλούς δημιουργούς οι οποίοι φαίνεται να συμφωνούν ως προς τους τρόπους που αυτά αλλοιώνουν τις σχέσεις, χωρίς όμως να τίθενται επί της ουσίας κριτικά απέναντί τους. Έτσι παρακολουθούμε από τη μία το live streaming μιας αυτοκτονίας η οποία στραβώνει επικίνδυνα («Live», Βασίλης Σταυρόπουλος) και από την άλλη τις προβλέψιμες επιπτώσεις της κατασκευασμένης instagram-ικής εικόνας στην πραγματική ζωή («Σελφίτιδα», Πέγκυ Ζούτη). Ευχάριστη εξαίρεση το κοινής θεματικής «Yawth» (Δημήτρης Τσακαλέας & Λήδα Βαρτζιώτη), ένα πολύχρωμο και γεμάτο ζωντάνια πορτραίτο του ψηφιακού ρομαντισμού των young adults που κλείνει το μάτι στο «Νευρικό Εραστή», αλλά επικεντρώνεται στο γοητευτικό στυλιζάρισμά του.
Η πρώτη εντυπωσιακή στιγμή του φεστιβάλ ήρθε με τη «Νάρκη» του Δημήτρη Τσαλαπάτη. Μια σκηνοθετικά μινιμαλιστική και σεναριακά εύστοχη αποτύπωση μιας κοινωνίας που υποθάλπει το φασισμό και την τοξική αρρενωπότητα, την οποία αποδομεί δίχως μεγαλοστομίες. Στο ίδιο μήκος κύματος, και με τις μουσικές πινελιές του Μπάμπη Παπαδόπουλου, η ταινία «Άβανος» (Παναγιώτης Χαραμής) συνθέτει τα δικά της «greek blues» γύρω από μια τραγική ιστορία δύο αντρών οι οποίοι μοχθούν για να κρατήσουν τα λίγα που τους έχουν απομείνει. Ένα έντονα συναισθηματικό τριπ με πλάνα που τσουρουφλίζουν, χάρη στη φωτογραφία του Κλαούντιο Μπολιβάρ, και μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Κίμωνα Κουρή.
Ξεχώρισαν επίσης η «Άρια» (Μυρσίνη Αριστείδου), μια μελαγχολική ιστορία ενηλικίωσης με «νταρντενικό» αέρα, το ντελιριακό «Κιόκου Πριν Ερθει το Καλοκαίρι» του ταλαντούχου Κωστή Χαραμουντάνη ο οποίος εξελίσσει την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του, και η «Βουρβουρού». Η ταινία της Κατερίνας Λογοθέτη έχει κλέψει καρδιές με την τρυφερή απόδοση της ιστορίας του μικρού πρωταγωνιστή, η οποία θυμίζει την παραμυθένια ατμόσφαιρα των ταινιών του Γουές Άντερσον, ενώ η Λογοθέτη παραδίνεται στην φαντασία της και διαχειρίζεται με ευφυία τις έννοιες της απώλειας και του αποχωρισμού.
Όλα αυτά προτού παρακολουθήσουμε απόψε τις τελευταίες ταινίες του διαγωνιστικού και ξεκινήσουν οι προβλέψεις για τους φετινούς νικητές του φεστιβάλ...
