Την τελευταία δεκαετία που ζήσαμε χωρίς internet, ευρώ και κινητά με κάμερα, το αμερικανικό σινεμά γνώρισε μια ευρεία θεματική ανανέωση. Η ανάδειξη ενός φρέσκου τρόπου απεικόνισης περίπλοκων ζητημάτων, απευθυνόμενων κυρίως σε νεανικό κοινό, είχε ως αποτέλεσμα ένα μακρύ σερί ταινιών οι οποίες έδρασαν παρηγορητικά στην καρδιά των θεατών.
Η επιτυχία τους βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο ταλέντο και το φωτογενές star quality μιας φουρνιάς νέων ηθοποιών, οι οποίοι στις ερμηνείες τους αιχμαλώτιζαν τις αντιφάσεις μιας ευφορικής μα όχι πάντα φωτεινής εποχής. Τα ονόματα που ακολουθούν ταυτίστηκαν με αυτήν, έδωσαν βαθύτερο νόημα στην απεικόνιση της περίπλοκης ψυχολογίας των λεγόμενων «young adults» και δημιούργησαν το δικό τους σινε-μύθο...
Do you remember the first time?
Όταν ο Τζέιμς Ντιν ξεσπά στο «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» (1955) φωνάζοντας στους γονείς του «Με διαλύετε», χειραφετεί κινηματογραφικά μια ολόκληρη γενιά από την ασφυκτική οικογενειακή καταπίεση. Τριάντα πέντε χρόνια μετά οι εικοσάρηδες μπορεί να απολάμβαναν μεγαλύτερη αυτονομία, εξακολουθούσαν όμως να βρίσκονται σε ένα επίμονο ψυχολογικό αδιέξοδο: το λεγόμενο «teenage angst».
Κάπου τότε εμφανίζονται η Γουινόνα Ράιντερ και ο εύθραυστος ρομαντισμός των ερμηνειών της. Άλλοτε γοτθικός (στις ταινίες του Τιμ Μπάρτον «Ο Σκαθαροζούμης» και «Ο Ψαλιδοχέρης»), χιουμοριστικός («Heathers», «Reality Bites») και άλλοτε βαθιά συναισθηματικός («Τα Χρόνια της Αθωότητας», «Girl, Interrupted»), πρόσφερε διέξοδο σε μεγάλη μερίδα του κοινού, το οποίο ταυτίστηκε με τους «σκοτεινά» ευαίσθητους χαρακτήρες της.
Την ίδια επίδραση είχαν συνομήλικοί της ανερχόμενοι ηθοποιοί, όπως ο Κιάνου Ριβς και ο αδικοχαμένος Ρίβερ Φίνιξ στην ταινία «Το Δικό μου Άινταχο» (1991), όπου παρέδωσαν πρωτοφανούς έντασης ερμηνείες οι οποίες αποδείχτηκαν σταθμός για τον queer κινηματογράφο.
Οι Κίρστεν Ντανστ και Κλόι Σεβινί σύστησαν στο ευρύ κοινό το σκηνοθετικό ταλέντο των Σοφία Κόπολα και Λάρι Κλαρκ με τις ταινίες «Αυτόχειρες Παρθένοι» (1999) και «Kids» (1995) αντίστοιχα, φέρνοντας στο προσκήνιο τη βία που φέρνει μια εκτός ελέγχου σεξουαλική αφύπνιση.
Σε παράλληλη τροχιά, η Κριστίνα Ρίτσι έγινε γνωστή χάρη στην ασύλληπτη ενσάρκωση της μαυρόψυχης Γουένσντεϊ Άνταμς («Οικογένεια Άνταμς», 1991), προτού βιώσει τη σφοδρότητα ενός παράλογου έρωτα («Buffalo ’66», 1998).
Βέβαια, κανείς τους δεν συναγωνίζεται σε δημοφιλία τον Μακόλεϊ Κάλκιν και τον Λεονάρντο ντι Κάπριο. Ο πρώτος επαναπροσδιόρισε τους όρους της οικογενειακής κωμωδίας με τις δύο ταινίες «Μόνος στο Σπίτι» (1990, 1992), αν και με καταστροφικές συνέπειες για τον ίδιο, ενώ ο οσκαρικός σήμερα Ντι Κάπριο έγραψε κινηματογραφική ιστορία στην εκπνοή του αιώνα με τον «Τιτανικό» (1997).
Τα ’00s βρήκαν αρκετούς από αυτούς στην αφάνεια, η Ράιντερ και ο Ριβς όμως μοιράστηκαν τη μεγάλη οθόνη δις («Δράκουλας», «A Scanner Darkly») και τώρα ετοιμάζονται για την τρίτη επανένωσή τους στο «Πρόσκληση σε Γάμο».
Bitter sweet symphony
Είκοσι έξι χρόνια μετά τη συνάντησή τους στον «Δράκουλα» (1992) του Κόπολα, η Ράιντερ απολαμβάνει νέες δόξες χάρη στην τηλεοπτική σειρά «Stranger things», ενώ ο Ριβς συνεχίζει να εξερευνά την action πλευρά του ετοιμάζοντας το «John Wick 3». Η νέα τους συνεργασία στην κομεντί του Βίκτορ Λέβιν ήρθε ύστερα από απαίτηση της 47χρονης ηθοποιού. Η οικειότητά της μαζί του και η εμπιστοσύνη που απορρέει από την πολυετή φιλία τους τον έκανε ιδανικό συμπρωταγωνιστή για μια ρομαντική κομεντί χαρακτήρων.
Στην «Πρόσκληση σε Γάμο» ενσαρκώνουν έναν άντρα και μια γυναίκα που γνωρίζονται πηγαίνοντας σε ένα γάμο, αλλά αντιπαθούν αμέσως ο ένας τον άλλον. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν όταν συνειδητοποιήσουν πως είναι υποχρεωμένοι να μείνουν στο ίδιο δωμάτιο και να δοκιμάσουν έτσι τα όρια της υπομονής τους...
Περισσότερες πληροφορίες
Πρόσκληση σε Γάμο
Ένας άντρας και μια γυναίκα που ταξιδεύουν προς τον ίδιο γάμο αντιπαθούν ο ένας τον άλλον ολοκληρωτικά, μέχρι τη στιγμή που αναγκάζονται να μοιραστούν το ίδιο δωμάτιο ξενοδοχείου.