Οι προβολές της «Χαμένης Λεωφόρου του Ελληνικού Σινεμά» επιστρέφουν στο Άστορ τη Δευτέρα 28/5. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης Αλέξης Αλεξίου («Τετάρτη 04:45») και ο συνάδελφός του Γιάννης Βεσλεμές («Νορβηγία»), παρουσιάζουν τις σπάνιες ελληνικές ταινίες ταινίες που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στη μεγάλη οθόνη.
Το «α» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του και κληρώνει 10 διπλές ολοήμερες προσκλήσεις για την προβολή της Δευτέρας (28/5). Μπείτε στην κλήρωση εδώ.
Ηλέκτρα (1962)
του Μιχάλη Κακογιάννη (Δευτέρα 28/5, 19.00)
«Τα μακριά νύχια της Κλυταιμνήστρας χαράζουν τα βράχια, η πανοπλία του Αγαμέμνονα στον ήλιο για μια στιγμή αστράφτει, το πλήθος εκστασιάζεται και ουρλιάζει. Το παιδί θα παίξει με το σπαθί του πατέρα και ο αετός από ψηλά θα τους κυκλώσει. Αέρας σηκώνεται και πλέον φυσάει. Το τσεκούρι θα πέσει και το αθώο βλέμμα της μικρής Ηλέκτρας θα ματώσει. Ο θάνατος απλώνεται παράλογος και σιωπηλός κάτω από τον πηχτό κιαροσκούρο ουρανό. Με αυτή την επτάλεπτη βουβή, άκρως στυλιζαρισμένη «αϊζενσταϊνική» σεκάνς, με τα ιμπρεσσιονιστικά κοντρ πλονζέ κάδρα του Γουόλτερ Λάσαλι να πλέκονται αριστοτεχνικά με την ανατριχιαστική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ξεκινά η θρυλική δημιουργία του Μιχάλη Κακογιάννη, και μαζί η διασημότερη αυτούσια μεταφορά αρχαίας τραγωδία στο σινεμά. Υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα και ξενόγλωσσο Όσκαρ.»
Προμηθέας σε Δεύτερο Πρόσωπο (1975)
του Κώστα Φέρρη (Δευτέρα 28/5, 21.00)
«Μια «αλχημική» ανακατασκευή του μύθου του Προμηθέα. Κάπου στο τέλος της δικτατορίας, η αρχαία τραγωδία και το ελληνικόavant-garde θέατρο συναντούν με θράσος την πολιτική αλληγορία, το χίπικο ψυχεδελισμό και την γένεση του βιντεοκλίπ, σε μια αταξινόμητη κινηματογραφικά παραίσθηση συγκρίσιμη με το σινεμά του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και του Κένεθ Άνγκερ.»
Vortex (Το Πρόσωπο της Μέδουσας) (1971)
του Νίκου Κούνδουρου (Δευτέρα 28/5, 22.30)
«Κάποια εποχή ήταν πολύ δύσκολο να δει κανείς το "Vortex (Το Πρόσωπο της Μέδουσας)". Ο τίτλος ή μάλλον οι τίτλοι της ταινίας αλλά και η φήμη της ως η απόλυτα ερωτική αλλά και απόλυτα δύσκολη ταινία του Νίκου Κούνδουρου μας ανάγκαζαν να παίζουμε το φιλμ στο μυαλό μας, χωρίς να έχουμε δει ούτε μισό καρέ. Και όπως συμβαίνει με ταινίες τόσο ελεύθερες και απελευθερωμένες όπως αυτή, όταν ήρθε ή ώρα να τη δούμε στα αλήθεια, ήταν αυτό που είχαμε ονειρευτεί. Αυτό είναι το "Vortex", ένας συνδυασμός γυμνών σωμάτων – πραγματικοί χαρακτήρες δεν υπάρχουν- ένα λευκό νησί, θραύσματα του μύθου, το 666 ως διάθεση αλλά και ως μουσική, ο σκηνοθέτης και η ταινία ως μέρος της αφήγησης, μια ταινία χρονομηχανή που διατρέχει το μισό της δεκαετίας του '60 και το μισό του '70. Κάθε φορά που την βλέπεις είναι διαφορετική, κάθε νέα δεκαετία προσθέτει κάτι πάνω της. Τώρα τελευταία κάτι κόκκινο, σαν αίμα ή σαν πόθος, αναδύεται από το μαρμάρινο αυτό πρόσωπο.»