Μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα και την ψυχρή υποδοχή του «Everybody Knows», το φεστιβάλ αναζητά την ταινία που θα του ανεβάσει άμεσα τις σινεφίλ στροφές.
Μετά την ισπανόφωνη έναρξη με το «Everybody Knows» του Ασγκάρ Φαραντί, στο οποίο η πλειοψηφία των κριτικών (ανάμεσά τους και τα Variety, Cahiers du Cinema, Liberation, Le Monde) επιτέθηκε μετωπικά, η φεστιβαλική δράση μεταφέρθηκε προσωρινά στον ευρωπαϊκό βορρά, με επίκεντρο την ταραγμένη Ρωσία. Αυτή που εμπλέκεται σε πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία («Donbass» του Σεργκέι Λοζνίτσα) και εκείνη των τελευταίων κομμουνιστικών χρόνων, όπου η ροκ μουσική άρχισε να βγαίνει από το απαγορευμένο παρασκήνιο και να κερδίζει σιγά σιγά τη σοβιετική νεολαία («Καλοκαίρι» του Κίριλ Σερεμπρένικοφ).
Χωρίς να αγγίζει τη στιβαρότητα του «Προσώπου της Ομίχλης», το «Donbass», ταινία έναρξης του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα», επαναφέρει τον Ουκρανό σκηνοθέτη στο σωστό κινηματογραφικό δρόμο μετά την αποτυχία του «A Gentle Creature» που είχαμε δει στις περσινές Κάνες. Τώρα, μέσα από μια σειρά κωμικοτραγικών βινιετών, ο Λοζνίτσα σκιαγραφεί με μελανά χρώματα την εκτός ελέγχου κατάσταση στη χερσόνησο της Κριμαίας, υπογραμμίζοντας εύστοχα, αν και κατά στιγμές γκροτέσκα, τη σκηνοθετημένη διάσταση αυτής της διαβόητης εμφύλιας διαμάχης.
Ο 49χρονος Κίριλ Σερεμπρένικοφ από την άλλη, ο περιορισμένος κατ’ οίκον εξαιτίας ενός οικονομικού σκανδάλου (γι’ άλλους για καθαρά πολιτικούς λόγους) δημιουργός του «Πιστού», περιγράφει μέσα από μια στιλιζαρισμένα ασπρόμαυρη βιογραφία τη Σοβιετική Ένωση των 80s. Μαζί και τη νέα γενιά που σύντομα θα υποδεχτεί την «απελευθέρωση», παγιδευμένη εκείνη τη στιγμή σε μια σειρά από κοινωνικές, καλλιτεχνικές, αισθηματικές και ψυχολογικές διαψεύσεις. Το τρυφερό και συνάμα πικρό «Καλοκαίρι» του αφορά την αληθινή ιστορία των διάσημων Ρώσων ρόκερς Βίκτορ Τσόι και Μίκε Ναουμένκο, αφορά όμως και τρεις – μαζί με τη σύζυγο του τελευταίου Νατάσα – αληθινούς κινηματογραφικούς χαρακτήρες που αναζητούν τον εαυτό τους, καταδικασμένοι να μιμούνται ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τον Ντίλαν, τον Μπάουι και μια «ξένη» μουσική.
Εκτός από το «Καλοκαίρι», στο διαγωνιστικό τμήμα προβλήθηκε χθες και το τίμια συνταγογραφημένο, φεστιβαλικό crowd pleaser «Yomeddine». Ένα αιγυπτιακό road movie με έναν λεπρό άντρα κι ένα χαριτωμένο ορφανό, πρώτη ταινία του γεννημένου στο Κάιρο, πολιτογραφημένου Αυστριακού πλέον Έι Μπι Σουόκι. Στο «Ένα κάποιο βλέμμα», τέλος, η πρωτότυπη αλληγορία «Σύνορα» του Ιρανοσουηδού Αλί Αμπάσι, στην οποία μια άσχημη, εσωστρεφής και «παράξενη» γυναίκα με ιδιαίτερες ικανότητες αρχίζει να συνειδητοποιεί πως ίσως να μην ανήκει στο… ανθρώπινο είδος, εντυπωσίασε με την τόλμη της, χειρίστηκε προσεκτικά τις πολιτικοκοινωνικές της αναφορές, δεν μπόρεσε όμως να απεγκλωβιστεί από μια τετριμμένη πλοκή και μερικές περιττές σεναριακές αφέλειες.
Την ίδια στιγμή, έξω από τις σκοτεινές αίθουσες, οι οποίες φιλοξενούν γύρω στις 200 προβολές ημερησίως, οι καυτές ειδήσεις αφορούσαν στην πλειοδοσία της εταιρίας διανομής Focus έναντι του Netflix για το «Everybody Knows», κάτι που σημαίνει πως θα δούμε την ταινία του Φαραντί στους κινηματογράφους κι όχι σε ψηφιακή πλατφόρμα, και τη δικαστική απόφαση για τα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του «The Man Who Killed don Quixote». Της πολύπαθης ταινίας του Τέρι Γκίλιαμ (προσπαθούσε να τη γυρίσει 18 ολόκληρα χρόνια!), τα δικαιώματα της οποίας διεκδικούσε ο Πορτογάλος παραγωγός Πάουλο Μπράνκο. Το δικαστήριο δικαίωσε τελικά τον Γκίλιαμ κι έτσι το φιλμ του θα προβληθεί στο φεστιβάλ το επόμενο Σάββατο 19/5 ως επίσημη ταινία λήξης.
Ευχαριστούμε την Air France για τη βοήθειά της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
