Την Κυριακή 20/8 απεβίωσε στο Λας Βέγκας ο κορυφαίος Αμερικανός κωμικός Τζέρι Λούις σε ηλικία 91 ετών.
Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δε θέλει να τον θυμούνται όταν πεθάνει, αλλά προτιμά να ακούει τα καλά λόγια όσο ζει. Όσοι όμως μεγάλωσαν με τις ταινίες του αποκλείεται να ξεχάσουν τις δεκάδες ξεκαρδιστικές στιγμές που πρόσφερε ο ηθοποιός.
Ο «βασιλιάς της κωμωδίας» ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα του πλάι στον Ντιν Μάρτιν, κι οι δυο τους για μια δεκαετία (1946-1956) θα ταράξουν τα νερά του Χόλιγουντ γυρίζοντας δεκαέξι ταινίες με χαρακτηριστικές τις «My Friend Irma Goes West» (1950), «The Stooge» (1952) και «Hollywood or Bust» (1956), απολαμβάνοντας εμπορική επιτυχία και αναγνώριση από τους κριτικούς της εποχής.
Αμέσως ξεχώρισε το είδος της κωμωδίας του, έντονα σωματικό με σλαπστικ στοιχεία και δίχως όρια, θυμίζοντας τις απαρχές της κωμωδίας και το παίξιμο θρύλων όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, δημιουργώντας όμως ένα δικό του στιλ. Το 1956 οι δρόμοι των Λούις και Μάρτιν θα χωριστούν όχι με το φιλικότερο τρόπο, για να ακολουθήσει ο καθένας τη δική του καριέρα.
Σε όλη τη δεκαετία του '50 συνέχισε να παραδίδει επιτυχίες, όπως τα «Rock-A-Bye Baby» και «Cinderfella», όμως η κορυφαία του ταινία με διαφορά θα ερχόταν το 1960 με το «The Bellboy». Ένα απόλυτα προσωπικό έργο, εμπνευσμένο από δικές του εμπειρίες, στο οποίο βρέθηκε πίσω από όλα σχεδόν τα πόστα. Βασισμένη σε γκαγκς και ως επί το πλείστον βουβή, η ταινία γυρίστηκε με πενιχρό προϋπολογισμό, αλλά έδωσε στο Λούις την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει στο έπακρο το σύστημα της βοηθητικής οθόνης, και έτσι να μπορεί να προσθέτει στοιχεία στο παίξιμό του βλέποντας επιτόπου την κάθε λήψη.
Η περίοδος της ακμής του που εγκαινιάστηκε με το «The Bellboy» κορυφώθηκε στο σήμερα κλασικό «The Nutty Professor», τη διασημότερη ίσως ταινία του, στην οποία υποδύεται μια δική του βερσιόν ενός δρ. Τζέκιλ και κυρίου Χάιντ που τον εδραίωσε στον κινηματογραφικό κόσμο.
Το 1971 θα ολοκληρώσει το «The Day the Clown Died» την ταινία που ήθελε διακαώς να γυρίσει, ένα ιστορικό δράμα που διαδραματίζεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, που όμως αρνήθηκε να δώσει στη δημοσιότητα και ενώ φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κογκρέσου από το 2015 έχει εμπάργκο δημόσιας προβολής για δέκα χρόνια.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν εμφανίστηκε σποραδικά σε ταινίες άλλων δημιουργών όπως το «Βασιλιά της Κωμωδίας» του Μάρτιν Σκορσέζε και το «Arizona Dream» του Εμίρ Κουστουρίτσα. Η τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή ήταν στο περσινό «Max Rose» του Ντάνιελ Νόα που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών εκείνης της χρονιάς.
Ο Τζέρι Λούις ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά κωμικών, όπως ο Τζιμ Κάρεϊ κι ο Έντι Μέρφι, παρέμεινε ασυμβίβαστος ως το τέλος της ζωής του χωρίς να φοβάται τα ρίσκα και δοκιμάζοντας τα όρια τόσο της κωμωδίας όσο και των θεατών του. Καθυστέρησε να αναγνωριστεί ως ατόφιος δημιουργός στις Η.Π.Α., έχοντας επιλέξει να υπηρετήσει ένα λαϊκό είδος, κάτι που δε συνέβη όμως στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Γαλλία όπου αγαπήθηκε καθολικά, με τον Ζαν Λικ Γκοντάρ να υποκλίνεται στο έργο του. Θα είναι για πάντα ένας θρύλος.
