Αστραφτερό χολιγουντιανό ξεκίνημα και μέτρια συνέχεια για τη φετινή Μπερλινάλε, στην οποία κυριαρχούν οι αληθινές, επίκαιρες ή μη ιστορίες.
Μετά το «Χαίρε Καίσαρ!» και τη φαντασμαγορική έναρξη, το 66ο Φεστιβάλ Βερολίνου αναζητά ακόμα τις ταινίες που θα κάνουν τη διάφορα μέσα από ένα μέτριο και άτολμο επίσημο πρόγραμμα. Εξαίρεση μια σειρά από ντοκιμαντέρ, με το «Φωτιά στη Θάλασσα» του Ιταλού Τζιανφράνκο Ρόσι να είναι μέχρι στιγμής το πρώτο φαβορί για την Χρυσή Άρκτο. Το «Χαίρε Καίσαρ!», η τελευταία ταινία των Τζόελ και Ίθαν Κοέν με τους Τζορτζ Κλούνεϊ, Τζος Μπρόλιν, Τσάνινγκ Τέιτουμ και Τίλντα Σουίντον (άπαντες παρόντες στο κόκκινο χαλί) αποδείχτηκε ιδανική φεστιβαλική έναρξη, συνδυάζοντας λάμψη και κινηματογραφοφιλία. Απολαυστική σάτιρα των χολιγουντιανών παρασκηνίων της χρυσής - αλλά και μακαρθικής - εποχής, το κωμικό νουάρ των τρομερών αδελφών αποδείχτηκε μια φαινομενικά ανάλαφρη φάρσα, η οποία κρύβει ένα πολύ βαθύ, ουσιαστικό σχόλιο πάνω στη μεταπολεμική Αμερική, αλλά και την περίπλοκη έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη και όχι μόνον όσον αφορά την υπόθεση γκλάμουρ. Ο Καναδός Ντενίς Κοτέ με το «Ο Μπόρις Χωρίς την Μπεατρίς» και η Γερμανίδα Αν Ζόρα Μπερασέντ με τις «24 Εβδομάδες» δεν θα έπρεπε να δουν τις ταινίες τους ούτε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, με τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής απογοήτευση να ακούει στο όνομα Τζεφ Νίκολς. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης των «Mud» και «Το Καταφύγιο» προσπάθησε άτσαλα να μιμηθεί τον «Ε.Τ.», τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και τον «Στάρμαν», το χοντροκομμένα αλληγορικό «Midnight Special», όμως, θυμίζει περισσότερο μεγαλόστομο και αφελή Νάιτ Σιάμαλαν.
Χωρίς να εντυπωσιάσουν, τα γαλλόφωνα «Το Μέλλον» της Μία Χάνσεν – Λαβ («Ο Πατέρας των Παιδιών μου») με μια εξαιρετική Ιζαμπέλ Ιπέρ και «Being 17» του Αντρέ Τεσινέ αποδείχτηκαν εν μέρει άνισες, αλλά σε καμιά περίπτωση αδιάφορες επιλογές, μια σκάλα κάτω από το τυνησιακό «Hedi», ένα νταρντενικό (σε παραγωγή αδελφών Νταρντέν!) κοινωνικό δράμα του Μοχάμεντ Μπεν Άτια που περιγράφει διεισδυτικά τη σύγχρονη βορειοαφρικανική πραγματικότητα. Ακόμα πιο επίκαιρο και κινηματογραφικά αφοπλιστικό, το ντοκιμαντέρ του Τζιανφράνκο Ρόσι «Φωτιά στη Θάλασσα» αποτυπώνει με λιτότητα (όπως και το βραβευμένο με Χρυσό Λιοντάρι «Sacro GRA»), ανθρωπιά και πολιτική ωριμότητα την γλυκόπικρη καθημερινότητα της Λαμπεντούζα, σκοτεινό σύμβολο του παγκόσμιου μεταναστευτικού προβλήματος, αλλά και των ορίων ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού.
Το μεταναστευτικό δεν θα μπορούσε να μην αποτελέσει το κυρίαρχο θέμα σε ένα έντονα πολιτικοποιημένο φεστιβάλ σαν αυτό της γερμανικής πρωτεύουσας. Από τις ερωτήσεις κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου του «Χαίρε Καίσαρ!» στον Κλούνεϊ για τους πρόσφυγες του Αιγαίου ως την εγκατάσταση του Κινέζου εικαστικού Άι Γουέι Γουέι, που έντυσε με σωσίβια από τη Μυτιλήνη το κέντρο συναυλιών του Βερολίνου, το πλέον καυτό κοινωνικό πρόβλημα του καιρού μας φωνάζει επίμονα «παρών» μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες.
Όπως κι ένα σωρό άλλες αληθινές ιστορίες – το «Uncle Howard» για τον ανεξάρτητο σκηνοθέτη Χάουαρντ Μπρούκνερ, το «Mapplethorpe: Look at the Pictures» για το φωτογράφο Ρόμπερτ Μάπλθορπ ή το βραβευμένο στο Σάντανας «Kate Plays Christine» για την αυτόχειρα δημοσιογράφο Κριστίν Τσάμπακ -, οι οποίες αποδεικνύονται συναρπαστικότερες κάθε ευφάνταστης μυθοπλασίας και παίρνουν τη θέση του πρωταγωνιστή της φετινής, μάλλον υποτονικής Μπερλινάλε.