Την "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή σκηνοθετεί ο Δημήτρης Τάρλοου στην Επίδαυρο (4 & 5/7), πλαισιωμένος από μια δυνατή ερμηνευτική ομάδα. Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης αναδεικνύει με τη ματιά του τη θέση κάθε πλευράς και δίνει έμφαση στις ανθρώπινες συγκρούσεις, προσφέροντας μια βαθιά συγκινητική και πολυδιάστατη ανάγνωση του γνωστού δράματος.
Η “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή είναι μια συγκλονιστική τραγωδία και θα την απολαύσουμε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Ο σκηνοθέτης με το διαρκές και γνήσιο ενδιαφέρον του για τη συνέχεια της ελληνικότητας, επιχειρεί να συνδέσει το αρχαίο δράμα με την νεοελληνική παράδοση και ταυτόχρονα να αναδείξει τη διαχρονική ανθρώπινη διάσταση της ιστορίας. Η παράσταση, που σηματοδοτεί την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, μας καλεί να δούμε την Ηλέκτρα ως ένα σύμβολο της ανθρώπινης αναμέτρησης με το προσωπικό της πεπρωμένο, χωρίς την παρουσία των θεών ή των χρησμών, χωρίς τις Ερινύες που συνήθως καθοδηγούν την τραγωδία, αλλά αντιθέτως εστιάζοντας στις ανθρώπινες αποφάσεις και τα επακόλουθά τους.
Η πλοκή της ιστορίας είναι γνωστή: η Ηλέκτρα, μετά τη δολοφονία του
πατέρα της, Αγαμέμνονα, από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο,
αναζητά εκδίκηση. Ο Ορέστης, ο αδελφός της, επιστρέφει για να
εκπληρώσει το καθήκον του και να εκδικηθεί τη μητέρα του, έχοντας
ανατραφεί από τον Παιδαγωγό αποκλειστικά με αυτόν τον στόχο.
Αντίθετα από την αισχύλεια εκδοχή του μύθου, εδώ οι ήρωες δεν
πρόκειται να αναμετρηθούν με το δίλημμα της εκδίκησης και του ηθικού κόστους. Εδώ, οι θεοί απουσιάζουν, και η επιλογή για δράση γίνεται αποκλειστικά ανθρώπινη – κάτι που τονίζεται ιδιαίτερα από τη σκηνοθεσία. Η συνείδηση, σε αυτό το σύμπαν, βρίσκεται σε δεύτερη
μοίρα, καθώς οι χαρακτήρες καθορίζονται από τις πράξεις τους και το
προσωπικό τους φορτίο.
Η δυναμική των ηθοποιών, οι οποίοι δίνουν πνοή στους ρόλους τους,
παίζει καθοριστικό ρόλο στην παράσταση. Η Λουκία Μιχαλοπούλου, με το πάθος και τη συγκίνηση που τη διακρίνουν, ερμηνεύει την Ηλέκτρα, αποτυπώνοντας με πάθος το ατόφιο πένθος, το πένθος που δεν λέει να τελειώσει. Ο Ορέστης, τον οποίο ερμηνεύει ο Αναστάσης Ροϊλός, είναι ο άνθρωπος που μεγάλωσε μακριά από τη ζωή που του προδιαγραφόταν, τη ζωή ενός καταδικασμένου να γίνει φονιάς της μάνας του κι εκδικητής για τον φόνο του πατέρα του. Η Κλυταιμνήστρα, ερμηνευμένη από την Ιωάννα Παππά, παρουσιάζεται ως μια γυναίκα που έχει πληγώσει, αλλά έχει επίσης πληγωθεί, ως μια γυναίκα που έχει κάνει άλλους να υποφέρουν αλλά υποφέρει και η ίδια, με τις επιλογές της να την καταδιώκουν σαν άλλες Ερινύες κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Ο Νικόλας Παπαγιάννης, στον ρόλο του Αίγισθου, αναδεικνύει έναν χαρακτήρα που με τη στάση του προκαλεί σκέψεις γύρω από τη διαρκή αναμέτρηση με την ηθική, τη συνείδηση και τις συνέπειες των πράξεων. Τους υπόλοιπους ρόλους ερμηνεύουν οι: Γιάννης Αναστασάκης (Παιδαγωγός), Γρηγορία Μεθενίτη (Χρυσόθεμις), Περικλής Σιούντας (Πυλάδης). Ο Χορός αποτελείται από τις: Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Ασημίνα Αναστασοπούλου, Ελένη Βλάχου, Ιωάννα Δεμερτζίδου, Ελένη Κιλινκαρίδου – Σίστη, Ιωάννα Λέκκα, Λυδία Στέφου, Άννα Συμεωνίδου και Χαρά Τζόκα.
Στην παράσταση, τόσο η ερμηνεία των πρωταγωνιστών όσο και η
μουσική του Φώτη Σιώτα, που ερμηνεύεται ζωντανά από τον ίδιο και τον Τάσο Μισυρλή, το σκηνικό περιβάλλον και τα κοστούμια που
δημιούργησε ο Πάρις Μέξης, οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και οι χορογραφίες της Μαρκέλλας Μανωλιάδη αναδεικνύουν τη
συγκλονιστική εσωτερικότητα του έργου. Όλα αυτά συνθέτουν μια
ατμόσφαιρα που μας μεταφέρει σε έναν κόσμο γεμάτο απόλυτη
ανθρώπινη τραγωδία, όπου η μοίρα των ηρώων καθορίζεται από τις
δικές τους επιλογές, χωρίς τη μεσολάβηση των θεών.
Ο Δημήτρης Τάρλοου, με τη σκηνοθετική του δεξιοτεχνία, γνωρίζει πως να εστιάζει στις ψυχολογικές πτυχές των χαρακτήρων, αναδεικνύοντας τον ανθρώπινο πόνο και την ανάγκη για κάθαρση με έναν τρόπο που δεν περιορίζεται στα παραδοσιακά σύμβολα της τραγωδίας. Η παράσταση γίνεται μια διαρκής αναμέτρηση με το «δίκαιο» και την αποκατάστασή του, με τις πράξεις και τις συνέπειές τους. Στον κόσμο του Σοφοκλή δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ή εξιλεώσεις, και η τραγωδία δεν έρχεται από το χέρι των θεών, αλλά από την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Δείτε το τρέιλερ εδώ
TIPS
Το ενδιαφέρον του Δημήτρη Τάρλοου για την ατμόσφαιρα είναι αδιαμφισβήτητο, και η συνεργασία του με τον Μέξη στην σκηνοθεσία το αποδεικνύει. Τα κοστούμια, ζωγραφισμένα και χειροποίητα, ενισχύουν την αίσθηση του χώρου και της εποχής, ενώ η σκηνογραφία ενσωματώνει τα χρώματα και τις υφές με τέτοιο τρόπο ώστε να μας μεταφέρει στον τραγικό κόσμο των ηρώων. Στην Επίδαυρο, η ατμόσφαιρα παίζει σημαντικό ρόλο, και εδώ γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της θεατρικής πρότασης.
Η δραματουργία του καταξιωμένου σκηνοθέτη εστιάζει στο ατελεύτητο πένθος της Ηλέκτρας, αυτό που την καθιστά τραγικό πρόσωπο και άξια για ηρωίδα στο σοφόκλειο σύμπαν. Με ιδιαίτερη πνοή αναπτύσσονται και τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου, δημιουργώντας μια δυναμική που οδηγεί σε τριβές, αλλά αφήνει και περιθώρια για εκπλήξεις, όπως η παρουσία του Πυλάδη και η καταλυτική μεταμόρφωσή του στο τέλος.
Στο σκηνοθετικό σημείωμα υπογραμμίζεται: "Στην "Ηλέκτρα", ο ποιητής δεν δίνει απαντήσεις, οι θεοί απουσιάζουν, οι χρησμοί απλώς συμπίπτουν με τις ανθρώπινες αποφάσεις, η συνείδηση περνά σε δεύτερη μοίρα, οι Ερινύες δεν εμφανίζονται. Παρ’ όλα αυτά, το τίμημα για τους επιζώντες είναι βαρύ. Αυτό το τίμημα της επιλογής και την ανθρώπινη ανάγκη για κάθαρση με κάθε κόστος μάς καλεί να αναλογιστούμε η σοφόκλεια Ηλέκτρα. Εξάλλου, ο Σοφοκλής δεν θα μας δώσει άλλη ευκαιρία, δεν θα γράψει τριλογία: το δικό του έργο τελειώνει εδώ – εντός αυτών των 1.510 στίχων θαυμαστής συμμετρίας και λιτότητας θα διευθετηθεί κάθε μία από τις αμφιβολίες και τα ερωτήματα που έχει θέσει"."
