"Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα": Ένα διαχρονικό, αντιπολεμικό έργο στο θέατρο Μπέλλος

Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου σκηνοθετεί την ομάδα The Young Quill χαρίζοντας μια νέα ανάγνωση στη σπαρακτική ιστορία του Ματέι Βίζνιεκ.

Το σπαρακτικό έργο "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα", συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του στη σκηνή του θεάτρου Μπέλλος. Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου σκηνοθετεί την ομάδα ομάδα The Young Quill χαρίζοντας μια νέα ανάγνωση του αντιπολεμικού έργου του Ματέι Βίζνιεκ που γράφτηκε είκοσι χρόνια πριν και κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε τι σημαίνει η λέξη "πρόοδος" τον 21ο αιώνα. Πρωταγωνιστούν οι Αλέξανδρος Βάρθης, Τάσος Λέκκας, Μάνια Παπαδημητρίου, Δημήτρης Πετρόπουλος και Ελίζα Σκολίδη.

Αφορμή για τη συγγραφή του έργου "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" είναι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αλλά η ιστορία που αφηγείται ο Βίζνιεκ είναι τόσο κοινή όσο κάθε φρική που γεννάει οποιοσδήποτε πόλεμος του τότε, του τώρα ή του μετά. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ο Βίγκαν και η Γιάσμινσκα, επιστρέφουν μετά τη λήξη των εχθροπραξιών στο χωριό τους ενώ, παράλληλα, συνεχίζουν την αναζήτηση της χαμένης σορού του νεκρού γιου τους, του στρατιώτη Βίμπκο. Για την κλειστή κοινωνία των εξαχρειωμένων από τον πόλεμο ανθρώπων το πένθος της οικογένειας, όπως και κάθε τι άλλο, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, εμπορίου και καιροσκοπισμού. Παράλληλα, μοναδική πηγή εισοδήματος του επαναπατρισμένου ζεύγους είναι η κόρη τους, Ίντα, η θύμα κυκλώματος trafficking καταλήγει να εκπορνεύεται στην κεντρική Ιταλία. Η νεαρή κοπέλα βιώνει μια παράλληλη ιστορία εξευτελισμού.

Μέσα από την αφήγηση της προσωπικής ιστορίας της διαλυμένης οικογένειας, ο συγγραφέας του έργου δείχνει – ισορροπώντας ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό και τις υπερρεαλιστικές αναφορές και ανατέμνοντας την αιματοβαμμένη ιστορία των Βαλκανίων – τη βίαιη πραγματικότητα που αφήνει πίσω του κάθε πόλεμος και βιαιοπραγία. Πολύ περισσότερο, στο επίκεντρο του έργου τοποθετείται μια σκληρή αμφισβήτηση της έννοιας της «προόδου», στην πολιτική, τις κοινωνικές δομές, τα οικονομικά συστήματα, ακόμη και στην ατομικότητα του ανθρώπου. 

Η ευαίσθητη σκηνοθετική ματιά της Αικατερίνης Παπαγεωργίου αναδεικνύει αυτούς τους προβληματισμούς για να μιλήσει για το συλλογικό τραύμα των ξεριζωμένων, αυτών που δεν έχουν τη δυνατότητα για διεκδικήσεις και δικαιοσύνη. Μιλάει για τις ίδιες διαχρονικές αδικίες, κάνοντας δραματουργική χρήση αυτής της ιδιοσυγκρασιακής σχέσης μαγικού ρεαλισμού και πραγματικότητας, ζωής και θανάτου, που διατρέχουν το «μεγάλο» έργο του Βίζνιεκ.

Προπώληση εισιτηρίων more.com