Δεν τα έχουμε περί πολλού τα δαμάσκηνα. Χάνονται μέσα στη δόξα και το λούσο των ελληνικών καλοκαιρινών φρούτων, που ακόμα και στο τέλος του Σεπτέμβρη, δεν λένε να αποσυρθούν από το προσκήνιο. Δίπλα στα σταφύλια με τα αρώματα και τα χρώματά τους (που κι αυτά θα μείνουν στη γύρα μέχρι το Δεκέμβρη), τα χαμηλόφωνα δαμάσκηνα δυσκολεύονται να λάμψουν –ακόμα και οι όμοιές τους (ως είδος) βανίλιες τα επισκιάζουν με τα δυνατά αρώματα και τη γλύκα τους. Όλα αυτά, βεβαίως, στην Ελλάδα και γενικά στη Μεσόγειο, που μάλλον τα προτιμάμε ξερά, όταν τα σάκχαρά τους συμπυκνώνονται και υπόξινη γεύση τους φτιάχνει ένα υπέροχο γευστικό ζευγάρι. Χρειάζεται να πάμε πιο βόρεια για να τα δούμε να συμμετέχουν δυνατά, τόσο στη μαγειρική όσο και στη ζαχαροπλαστική. Διότι μαζί με ζάχαρη, μπαχαρικά και αλκοόλ είναι θαυμάσια σε κέικς, τάρτες, μαρμελάδες και τσάτνεϋ ενώ δίπλα σε κυνήγι, κουνέλι και πουλερικά ελευθέρας βοσκής δίνουν πλούσιες, σκοτεινές, γλυκόξινες σάλτσες, κατάλληλες για τραπέζια με ψυχή. Ό,τι γλυκό γίνεται με δαμάσκηνα γίνεται και με βανίλιες, είτε αυτές οι τελευταίες έχουν σκούρα φλούδα είτε ρόδινη. Μπορούν να γίνουν ακόμα και με ανάμεικτα δαμάσκηνα και βανίλιες. Μόνο το γλυκό του κουταλιού δαμάσκηνο δεν μπορεί να γίνει με βανίλιες: το κουκούτσι βγαίνει δύσκολα και το φρούτο δεν μένει ολόκληρο (εκτός βέβαια κι αν το φτιάξουμε χωρίς να βγάλουμε το κουκούτσι από τις βανίλιες). Στα φαγητά, οι βανίλιες δεν δίνουν τα ίδια αποτελέσματα με τα δαμάσκηνα. Θα τα προτιμήσουμε, λοιπόν.
