Έτσι, λοιπόν, η επιλογή του ιδανικού κρασιού μοιάζει με γόρδιο δεσμό. Στην περίπτωσή μας το σπαθί που μπορεί να τον κόψει είναι ένα – και ονομάζεται ρετσίνα. Οι σύγχρονες ρετσίνες, όπως ο Ρητινίτης Nobilis της Γαίας, το Δάκρυ του Πεύκου του Κεχρή, η ρετσίνα Παπαγιαννάκου κ.ά., είναι κρασιά με μετρημένη παρουσία ρετσινιού και καλή αρωματική παλέτα. Ίσως ήρθε η στιγμή να τα δοκιμάσετε για να φύγει και η… ρετσινιά που τα βαραίνει. Αν παρόλα αυτά είστε ορκισμένοι εχθροί, υπάρχουν συνδυασμοί που μπορεί να δώσουν τη λύση. Για τη μαγειρίτσα ένα όχι πολύ αρωματικό Μοσχοφίλερο (Μαντινεία) είναι μια καλή επιλογή. Το ίδιο κι ένας Ορεινός Ροδίτης, όπως το Ασπρολίθι του Άγγελου Ρούβαλη. Όσο για τα κρεατικά, οι απόψεις –αν και κυρίως έχουν κόκκινο χρώμα– διίστανται. Κάποιοι προτιμούν πιο τανικά κρασιά από Ξινόμαυρο, με τη λιπαρότητα του κρέατος να βοηθάει το τελικό γευστικό αποτέλεσμα, ενώ κάποιοι άλλοι το πιο «πολιτισμένο» Αγιωργίτικο σε βαρελάτες εκδοχές. Επειδή πάντως τα πασχαλινά τραπέζια μαζεύουν γύρω τους πολύ κόσμο, το καλύτερο είναι μια ποικιλία από τους προαναφερθέντες τύπους κρασιών ώστε ο καθένας να αποφασίσει ανάλογα με το γούστο του. Στην υγειά σας, λοιπόν, και καλό Πάσχα.