Όταν ο Οδυσσέας τύφλωσε τον Πολύφημο του έδωσε κρασί μαύρο, γλυκό και χύμα. Ο Οδυσσέας φαίνεται ότι γνώριζε την προέλευση του αλλά όχι και ο Κύκλωπας, (γνώριζε μόνον ότι δεν ήταν από την περιοχή του), το ήπιε και την έπαθε. Υπάρχουν υπόθεσεις για το συγκεκριμένο κρασί, πόσο υψηλόβαθμο ήταν, αν ήταν σε θέση να μεθύσει τον τεράστιο Κύκλωπα κ.λ.π. Αυτό που είναι όμως σίγουρο είναι ότι το κρασί ήταν χύμα και ταξιδεμένο από μακριά.
Είχαμε αναφερθεί παλαιότερα στο χύμα και στη θέση του στην σημερινή ελληνική αγορά. Είχαμε γράψει ότι «Το χύμα λοιπόν που για πολλά χρόνια θεωρούσαν ως εχθρό τους (οι παραγωγοί) σήμερα είναι αυτό που τους κρατάει στο παιχνίδι εν αναμονή καλύτερων ημερών που ελπίζουμε να ξαναέρθουν σύντομα». Και σας είχαμε παροτρύνει να αναζητήσετε το χύμα των καλών παραγώγων. Πράγματι, αυτό φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει πλέον τόσο τις θέσεις όσο και τις ενέργειες των παραγωγών. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι πλέον και με κυβερνητική απόφαση «προβλέπεται η υποχρέωση των σημείων εστίασης και αναψυχής να αναγράφουν υποχρεωτικά τη χώρα προέλευσης και τον παραγωγό για τους οίνους που προσφέρονται χύμα στον καταναλωτή».
Αυτό -εάν εφαρμοστεί στην πράξη- θα έχει ως αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη αναβάθμιση του χύμα κρασιού. Αφού για καιρό θεωρήθηκε ως εχθρός του επώνυμου κρασιού και πολεμήθηκε μέχρι συκοφάντησης, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και, βοηθούσης και της κρίσης, έκανε τους παραγωγούς να κρίνουν ότι έπρεπε να το φέρουν πιο κοντά στο επώνυμο. Η επιταγή «κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου πιο κοντά» φαίνεται ότι ταιριάζει γάντι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Με τον τρόπο αυτό ο καταναλωτής θα μπορεί να ελέγξει (στο μέτρο των δυνατοτήτων του) την ποιότητα του κρασιού και να κάνει μια συνεχόμενη χρήση ενός κρασιού που του άρεσε. Οι παραγωγοί θα μπορούν να διεκδικήσουν επαναλαμβανόμενες πωλήσεις που στηρίζονται στην αφοσίωση μιας μερίδας καταναλωτών. Ακόμη θα μπορούν να τους διεκδικήσουν ξανά στη συνέχεια στην κατεύθυνση μια ακριβότερης αγοράς, εμφιαλωμένου κρασιού. Άλλωστε είναι γνωστό, από τις πωλήσεις αυτοκίνητων, πόσο σημαντική είναι η αγορά του πρώτου για την εν συνεχεία αγορά νέου -όταν ο καταναλωτής αποκτήσει μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες- αυτοκίνητου της ίδιας μάρκας και πιο ακριβού μοντέλου. Βέβαια, θα πρέπει οι παραγωγοί να μεριμνήσουν ώστε να υπάρχει πραγματική ποιοτική διαφορά μεταξύ του δικού τους χύμα και αυτού των ανταγωνιστών, σε βαθμό που ο καταναλωτής να μπορεί να την αντιληφθεί. Το ίδιο ισχύει και για την απαραίτητη διαφορά ποιότητας ανάμεσα στο χύμα και το εμφιαλωμένο του ίδιου παραγωγού. Στην αντίθετη περίπτωση η πρακτική από την ίδια δεξαμενή το χύμα και το εμφιαλωμένο θα γυρίσει εναντίον τους. Ως γνωστόν, την πραγματική καταγωγή ενός κρασιού την γνωρίζει μόνον ο παραγωγός. Αν πάμε τα πράγματα στα άκρα ακόμη και σε μια εμφιαλωμένη Νεμέα ο καταναλωτής δεν μπορεί να γνωρίζει εάν έχει προστεθεί μια ποσότητα Καμπερνέ για να κάνει το κρασί πιο πλούσιο ή ακόμη και λευκό κρασί για να το μαλακώσει. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι ο παραγωγός έχει την ευθύνη της ποιότητας και εμείς απλά μπορούμε να τον εμπιστευτούμε ή όχι. Αυτά σε ότι αφορά την κατανάλωση στο εστιατόριο.
Σε ότι αφορά την κατανάλωση στο σπίτι, πιθανότατα δεν θα ύπαρξει κάποια ιδιαίτερη μεταβολή. Η συγκεκριμένη διάταξη εφαρμόζεται ήδη, αφού οι ασκοί στην πλειοψηφία τους αναγράφουν το όνομα του παραγωγού και την προέλευση του κρασιού. Σε εθνικό επίπεδο, το κρασί επίσης έχει να κερδίσει. Σε αυτό το επίπεδο τιμών (στο χύμα) ο Έλληνας καταναλωτής σίγουρα θα προτιμήσει το ελληνικό κρασί επειδή, εκτός από πιο φθηνό, του είναι και πιο οικείο.
Από την άλλη μεριά, γενικεύοντας, αυτή η διάταξη είναι λίγο άδικη για τα άλλα προϊόντα. Ας σκεφτούμε ότι με την ιδία λογική θα έπρεπε ο πελάτης να απαιτήσει να αναγράφονται -έτσι ώστε να γνωρίζει την προέλευση- τα συστατικά της σαλάτας που του σερβίρεται. Δηλαδή, σαν παράδειγμα, κρεμμυδάκι από την Τουρκία, λεμόνι από την Χιλή, λάδι από την Σητεία και λάχανο από τη Πολωνία.
Εδώ θα τελείωνε το άρθρο, εάν δεν υπήρχαν και κάποιες δεύτερες σκέψεις, εκτός από όσα προαναφέρθηκαν. Το τι είναι ακριβώς χύμα κρασί είναι λίγο δύσκολο να καθορισθεί αφού τύποις είναι κάτι που πωλείται «χωρίς συσκευασία ή τυποποίηση και σε όση ποσότητα επιθυμεί ο πελάτης». Συμφώνα με αυτόν τον ορισμό ο ασκός δεν είναι χύμα εκτός εάν πωλείται μέρος αυτού στον πελάτη. Είναι όμως χύμα το ποτήρι, που προέρχεται από μία ήδη ανοικτή φιάλη και προσφέρεται στο εστιατόριο. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε επομένως, ότι αυτή η διάταξη μπορεί να καλύπτει κάποιες προσωρινές εμπορικές ανάγκες, αλλά αποτελεί ίσως μπούμερανγκ για το μέλλον. Με τον τρόπο αυτό το συκοφαντημένο χύμα, ανώνυμο και ίσως «επικίνδυνο», αποκτά τα συγκριτικό πλεονέκτημα του επώνυμου που έχει το εμφιαλωμένο. Η κίνηση μάλλον είναι παρακινδυνευμένη. Το επόμενο βήμα θα είναι (υπόθεση εργασίας) "ασκοί με ονομασία προέλευσης" και στο τέλος μπορεί και να καταλήξουμε και σε χύμα «με τη βούλα» της ονομασίας προέλευσης ! Αυτό θα είναι προς το συμφέρον του ελληνικού κρασιού; Επ’ αυτού ζητείται απάντηση.
