Το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας εξαρτάται μεταξύ άλλων, σε σημαντικό βαθμό από τον τουρισμό και τις εξαγωγές. Κατά σύμπτωση, όχι διαβολική, οι ίδιες παράμετροι επηρεάζουν και καθορίζουν, πάντα μεταξύ άλλων, και την πορεία του Ελληνικού κρασιού. Για τις στρεβλές αντιλήψεις που εμποδίζουν το Ελληνικό κρασί να αποκομίσει οφέλη από τον εισερχόμενο τουρισμό αλλά και για αρκετές άλλες κακοδαιμονιές που βάζουν φρένο στην ανάπτυξη και την καταξίωση του έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν. Στο σημερινό σημείωμα θα ασχοληθώ με το θέμα της πορείας του Ελληνικού κρασιού στο εξωτερικό και με όσα γίνονται (ή πρέπει να γίνουν ή δεν γίνονται) για την ενίσχυση της. Πρόσφατα είχα την ευκαιρία χάρη σε μία πρόσκληση της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Οίνου και Αμπέλου να βρεθώ για μία εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, στα πλαίσια μιας εκστρατείας προβολής για την ενίσχυση της εικόνας του Ελληνικού κρασιού. Η εν λόγω καμπάνια κάτω από το γενικό τίτλο/slogan «Celebrate Greek Wine» πραγματοποιήθηκε από τις 8 έως τις 22 Ιουνίου 2012 με συμμετέχοντες 100 Νεουορκέζικα εστιατόρια και κάβες και σαν κύριο στόχο είχε να φέρει τους κατοίκους της σημαντικής οικονομικά και εμπορικά μεγαλούπολης σε επαφή με το ποιοτικό Ελληνικό κρασί. Ο λίγος χρόνος που είχα στη διάθεση μου, και οι επίσης λίγες πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο της οργάνωσης και της μεθοδολογίας που ακολουθήθηκε, δεν μου επιτρέπουν μια συνολική κρίση. Οφείλω όμως να τονίσω ότι για πρώτη φορά σε μία μεγαλούπολη, σε μία χώρα με εξαγωγικό ενδιαφέρον για το κρασί μας, είδα μία εικόνα που ομολογουμένως με εξέπληξε θετικά. Γιατί το να επισκέπτεσαι π.χ. ένα trendy εστιατόριο, κάθε άλλο παρά ελληνόστροφο σε επίπεδο γευστικής πρότασης, και να «πέφτεις» πάνω σε μία ποιοτική wine-list που κάνει περισσότερες από τριάντα προτάσεις σε Ελληνικό κρασί ομολογουμένως μόνο «deja vu» δεν είναι. Θυμάμαι, πριν από αρκετά χρόνια της έκπληξη μου όταν το μάτι μου έπεσε πάντω σε ένα μοναδικό και «ορφανό» Chateau Carras στο διάσημο Παρισινό Carre des Feuillants και την τοποθέτηση του sommelier όταν τον ρώτησα. «Πουλάμε καμία δεκαριά μπουκάλια το χρόνο αλλά το κρατάμε σαν εξωτική πρόταση»μου είχε πει με μία φιλική γκριμάτσα αμηχανίας. Αυτό που είδα στη Νέα Υόρκη σηματοδοτεί τον αντίποδα και ο sommelier με τον οποίο μίλησα στο Boulud sud κάθε άλλο παρά αμήχανα αναφέρθηκε στο Ελληνικό κρασί. Ένα άλλο θετικό στοιχείο το οποίο αξίζει να τονιστεί είναι οι οινικές προτάσεις των Ελληνικών εστιατορίων στη Νέα Υόρκη. Επισκέφθηκα δύο και «συνάντησα» αντίστοιχες λίστες με εκατό – εκατόν πενήντα προτάσεις Ελληνικών κρασιών η κάθε μία. Ο αριθμός είναι εντυπωσιακός ακόμα και για την εσωτερική μας αγορά. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι οι λίστες αυτές υποστηρίζονται και από μία γευστική πρόταση σε επίπεδο αξιοπρεπές (χρειάζεται κάτι περισσότερο) που επιτρέπει τη δοκιμή ενός ποιοτικού κρασιού με απαιτήσεις. Για όποιον έχει επισκεφθεί στο παρελθόν Ελληνικά εστιατόρια στη Γερμανία, στο Βέλγιο ή στη Μεγάλη Βρετανία το contrast είναι εντυπωσιακό. Πάντα φυσικά με τις ελάχιστες θετικές εξαιρέσεις που συναντάς και εκεί.
Το δια ταύτα του όλου εγχειρήματος είναι σαφώς η θετική εικόνα που προκύπτει από αυτές τις αποσπασματικές επισκέψεις. Όπως φυσικά και το γεγονός ότι οι Ελληνικές εξαγωγές κρασιού σημείωσαν το 2011 αύξηση περίπου 7,5% σε σχέση με το 2010. Όμως τα δύο αυτά στοιχεία δεν επαρκούν ούτε για να βγουν αξιόπιστα συμπεράσματα ούτε για να χαραχθεί μία στρατηγική για το μέλλον. Ας μην ξεχνάμε επί παραδείγματι ότι στη Νέα Υόρκη την τελευταία δεκαετία υπάρχουν εμβληματικά Ελληνικά εστιατόρια (Μόλυβος, Μύλος κ.λ.π.) ή chefs (π.χ. Ψιλάκης) οι οποίοι έχουν βάλει βάσεις για την ανάδειξη του Ελληνικού κρασιού σε αντίθεση με άλλες χώρες όπως π.χ. η Γερμανία. Κατά συνέπεια αυτό το +7,5% το οποίο σίγουρα εν μέρει οφείλεται και στη «δημοσιότητα οικονομικής κρίσης» η οποία πριμοδοτεί τις Ελληνικές εξαγωγές πρέπει να αναλυθεί για να φανεί η πραγματική συμβολή (αλλά και οι απαιτήσεις επαναπροσδιορισμού) της όποιας καμπάνιας πάνω στο θετικό πρόσημο. Παράλληλα, η ανάπτυξη μιας αγοράς στο εξωτερικό στηρίζεται στο τετράπτυχο διανομή/εστίαση – γαστρονομία Εθνικής κατεύθυνσης/τοπική εστίαση/ ευαισθητοποίηση καταναλωτή. Το κάθε ένα από τα εν λόγω στοιχεία απαιτεί διαφορετική προσέγγιση και ειδικές επί μέρους ενέργειες οι οποίες σχεδιασμένες σωστά είναι βέβαιο ότι δίνουν αποτέλεσμα. Θα μου πείτε ότι για όλα αυτά χρειάζονται χρήματα και φυσικά στελεχικό δυναμικό με εμπειρία και κρίση. Έχετε δίκιο αλλά όπως και να το κάνουμε «με…..δεν βάφονται αβγά» που λέει και ο σοφός λαός. Επ’ αυτών, για την ώρα τουλάχιστον, δεν υπάρχουν στοιχεία (ή αν υπάρχουν δεν μου είναι γνωστά) δηλωτικά συμπεριφορών, τρόπου κίνησης και συμμετοχής στο τελικό αποτέλεσμα. Ελπίζω η Ε.Δ.Ο.Α.Ο. να σχεδιάζει τη συγκέντρωση τους, την κωδικοποίηση τους και την κοινοποίηση τους. Θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε σίγουρα συμπεράσματα για την μελλοντικά αναμενόμενη επιτυχία του συγκεκριμένου αλλά και του όποιου άλλου εγχειρήματος και για την επίπτωση του στην ανάπτυξη των εξαγωγών. Ακόμα περισσότερο όμως θα βοηθήσουν τους υπεύθυνους της προσπάθειας να προχωρήσουν σε θετικές και μελετημένες κινήσεις προς την κατεύθυνση της δημιουργίας θετικού αποτελέσματος. Αυτό, τουλάχιστον σε ότι με αφορά, είναι ένα πρώτο συμπέρασμα για το τι απαιτείται προκειμένου αυτή η πρώτη θετική (ασυνήθιστη για την Ελληνική πραγματικότητα) εικόνα να μετατραπεί σε μία θεαματικά θετική εξέλιξη για το Ελληνικό κρασί.
