Έχουν γραφτεί πολλά για το κρασί. Αρκετά καλά και άλλα τόσα επικριτικά. Για τις αξιολογήσεις κρασιών και τον υποκειμενισμό τους που επηρεάζει τον καταναλωτή, για τους οινοποιούς που πουλάνε σε δυσπρόσιτες τιμές τα κρασιά τους, για τους εστιάτορες που κερδοσκοπούν εις βάρος των πελατών τους κ.λ.π., κ.λ.π.
Γενικά, οι πάντες, οι οινογράφοι εννοώ, στρεφόμαστε κατά καιρούς, για παραλείψεις, αμάθεια, ή λάθος αντιλήψεις, εναντίον όλων (σχεδόν) όσων εμπλέκονται με την παραγωγή και τη διακίνηση του κρασιού. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως, υπάρχει κάποιος, ή αυτού μεγαλειότης ο καταναλωτής, ο οποίος μένει μονίμως στο απυρόβλητο. Δικαίως, ο αναγνώστης θα μπορούσε να υποθέσει και να αντιπαρατάξει ότι ο καταναλωτής όχι μόνο δεν είναι υπεύθυνος για τα όποια στραβά αλλά επιπλέον καλείται να πληρώσει και τα από «τα κακώς κείμενα» προκύπτοντα.
Όμως το κρασί όπως και κάθε άλλο προϊόν λειτουργεί σαν μία αλυσίδα με πρώτο κρίκο τον αμπελουργό και τελευταίο τον καταναλωτή. Ως γνωστόν δε, η ποιότητα μιας αλυσίδας είναι αντίστοιχη με την ποιότητα του πιο αδύναμου από τους κρίκους που την αποτελούν. Ας βάλουμε λοιπόν στο τραπέζι της εξέτασης τον «κρίκο – καταναλωτής» και ας δούμε τι συμβαίνει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη χώρα μας υπάρχουν ορισμένοι, ή αρκετοί αν θέλετε, οινόφιλοι που σέβονται, τιμούν και ξέρουν να επιλέγουν το κρασί σαν ποιοτικό αγαθό με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Όμως στο σύνολο τους δεν αποτελούν (ούτε για αστείο) μία κρίσιμη μάζα η οποία θα προσέδιδε ποιότητα και ισχύ στον υπό συζήτηση κρίκο.
Στην πράξη το σύνολο των καταναλωτών που «πίνει κάτι» κάποια στιγμή, κυρίως όταν τρώει, αποτελείται από ένα σωρό υποομάδες. Υπάρχουν πολλοί που έχουν σαν εθνικό ποτό τη μπύρα ή το αλκοόλ – προσωπικά γνωρίζω αρκετούς που… απολαμβάνουν ένα φιλέτο με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι. Υπάρχουν ακόμα περισσότεροι που προτιμάνε (συχνότατα) το «σπιτικό» ή το «βαρελίσιο» και για να μην το κουράζουμε με μία λέξη το «χύμα». Υπάρχει ακόμα και μία μεγάλη μερίδα που υιοθετεί τη «μάρκα», το όνομα του παραγωγού ή το σήμα στην ετικέτα του μπουκαλιού. Το «εγώ πίνω μόνο το κρασί του τάδε» είναι ένδειξη απύθμενης ασχετοσύνης και άγνοιας και ας λένε ότι θέλουν όσοι θεωρούν ότι θίγονται.
Τέλος, οι περισσότεροι από αυτούς που πίνουν κρασί δεν έχουν τις στοιχειώδεις γνώσεις που θα τους βοηθούσαν να απαιτήσουν σωστή θερμοκρασία στο μπουκάλι που βάζουν στο τραπέζι τους ή ένα αξιοπρεπές ποτήρι. Έχουν και πολλές άλλες αδυναμίες αλλά ας μην σας κουράζω. Το αποτέλεσμα είναι μία κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική εικόνα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις πάνω στο τραπέζι (του σπιτιού ή του εστιατορίου) θα συναντήσετε αναψυκτικά, μπύρες, παραδοσιακά (ή όχι) σκληρά αλκοόλ, καρτούτσα με χύμα, και σε καθεστώς μειοψηφίας κάποια δείγματα εμφιαλωμένου κρασιού. Τα οποία πάρα πολύ συχνά επιλέγονται με τρόπο ο οποίος κάθε άλλο παρά έχει σχέση με το «μετά λόγου γνώσεως».
Με βάση τα ανωτέρω καταλήγουμε αβίαστα στην εξής αντίφαση. Είμαστε μία χώρα οι πολίτες της οποίας συχνά μιλάνε για τα «ποιοτικά και εφάμιλλα των ξένων Ελληνικά κρασιά» και από την άλλη μεριά ως καταναλωτές είτε δεν τα βάζουν στο τραπέζι τους είτε τα επιλέγουν με τρόπο που η λέξη «ποιοτικά» περνάει σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα. Παράλληλα είμαστε, επίσης, μία χώρα η οποία προσπαθεί να πείσει τους ξένους καταναλωτές να τιμήσουν το καλό Ελληνικό κρασί για το οποίο όμως η ίδια αρνείται (ή αδυνατεί) να πράξει το ίδιο. Ταυτόχρονα, ως καταναλωτές επίσης με τη συμπεριφορά μας επιτρέπουμε σε κάποιους «λαμπερούς» παραγωγούς να πουλάνε όσο θέλουν και να κινούνται όπως τους αρέσει, οδηγούμε κάποιους άλλους πιο άγνωστους να τους μιμούνται και τέλος αποθαρρύνουμε κάποιους τρίτους που προσπαθούν αλλά τελικά ανακαλύπτουν ότι ό,τι και να κάνουν ο τελικός αποδέκτης της προσπάθειας τους είναι ανίκανος να την αναγνωρίσει και να την στηρίξει.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Σε ότι με αφορά χωρίς να θεωρώ ότι η αλυσίδα του κρασιού έχει όλους τους άλλους κρίκους στερεούς και αρκετά ισχυρούς για να «ανεβάσουν» το Ελληνικό κρασί πιστεύω το εξής. Μια και ο «κρίκος» καταναλωτής είναι αδύνατον να αντικατασταθεί το χρέος όλων των εμπλεκόμενων στην υπόθεση Ελληνικό κρασί είναι ένα και απλό. Να κάνουμε ότι πρέπει για να τον ισχυροποιήσουμε. Αν θέλουμε να αντέξει η αλυσίδα.
