Είναι γεγονός ότι περνάμε δύσκολες ημέρες. Σαν άτομα, σαν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σαν χώρα. Όπως επίσης είναι γεγονός ότι φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας μιας ανίκανης τάξης κυβερνώντων (φυσικά με εξαιρέσεις) και μιας υπερκαταναλωτικής κοινωνίας που κυνηγούσε το lifestyle και χρέωνε πιστωτικές κάρτες. Προφανώς και σε αυτή την περίπτωση εξαιρέσεις υπάρχουν και μάλιστα απείρως περισσότερες απ’ ότι στην πρώτη.
Σήμερα καλούμεθα να πληρώσουμε το λογαριασμό, ο οποίος έχει δύο όψεις. Η μία γράφει οικονομίες, μείωση εισοδημάτων, τέρμα στις γκλαμουριές, περισσότερη φτώχεια. Η δεύτερη απαιτεί καλύτερη οργάνωση του κράτους και έξυπνες κινήσεις που οδηγούν στην ανάπτυξη και στη δημιουργία οικονομικού αποτελέσματος και θέσεων εργασίας. Κάπου εδώ έρχεται και «κουμπώνει» ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης (Ε.Φ.Κ.) στο κρασί, η επιβολή του οποίου κατ’ άλλους αποτελεί πρόταση του Δ.Ν.Τ. και κατ’ άλλους αποτελεί μία γενικότερη σκέψη για να μπουν χρήματα στα κρατικά ταμεία.
Είναι βέβαιο ότι θα εισπράξουν το «κάτιτι» τους. Είναι όμως επίσης μαθηματικά βέβαιο ότι θα τσακίσουν το ελληνικό κρασί. Το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ένα από τα όχι τόσο πολλά ελληνικά προϊόντα το οποίο έχει ουσιαστικές δυνατότητες να εξαχθεί να παγιωθεί στις διεθνείς αγοράς και να φέρει χρήματα στη χώρα. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται προσπάθειες και επένδυση χρημάτων. Σε άλλες οινοπαραγωγικές χώρες στις προσπάθειες αυτές συμμετέχει και το εκάστοτε κράτος με πολλούς και όχι αμελητέας σημασίας τρόπους. Στην Ελλάδα, αν και γίνονται κάποιες σπασμωδικές, ημιτελείς και αναποτελεσματικές κινήσεις, το βάρος με ανοργάνωτο τρόπο και ατομικιστικές νοοτροπίες το έχουν αναλάβει κατά κύριο λόγο οι παραγωγοί. Ο οποίοι αντλούν τα απαιτούμενα γι’ αυτό χρήματα από τις εντός συνόρων πωλήσεις. Αυτές ακριβώς τις πωλήσεις που θα «τσακίσει» η επιβολή του Ε.Φ.Κ.
Το Ελληνικό κρασί κατηγορείται ήδη ότι είναι ακριβό στο ράφι. Στο ίδιο ράφι που σήμερα εμφανίζονται εισαγόμενα κρασιά (συχνά μετριότατα αλλά όχι σπάνια αξιοπρεπή ή και καλά) με τιμές 2,50 – 3,00 €. Στη νέα πραγματικότητα που ακούγεται ότι σχεδιάζεται το εμφιαλωμένο ελληνικό κρασί θα γίνει απαγορευτικά ακριβό για εκατομμύρια «φτωχών» πλέον Ελλήνων. Το λαθροδιακινούμενο χύμα (που θα βρει τρόπους να αποφύγει τον Ε.Φ.Κ.) θα ανθίσει. Οι περισσότερες οινοπαραγωγικές μονάδες θα βρεθούν σε δυσχερή θέση και χιλιάδες αμπελουργοί θα εγκαταλείψουν το αμπέλι. Τα απαραίτητα για την προσπάθεια ανάπτυξης των εξαγωγών κεφάλαια θα εκλείψουν. Γιατί; Επειδή μια δράκα ανεγκέφαλων δεν μπορεί να λειτουργήσει με βάση όχι ένα συντεχνιακό αλλά το εθνικό συμφέρον.
Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο χάρη στις προσπάθειες όλων των οινοπαραγωγικών χώρων απετράπη η λήψη παρόμοιας απόφασης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, απόφαση που υποκινούσε το λόμπι των οινοπνευματωδών ποτών εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των βορείων κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη χώρα μας έστω και πλαγίως ή δια φημών το θέμα επανέρχεται στο προσκήνιο. Απ’ ότι φαίνεται ακόμα και στο και πέντε η «ανίκανη τάξη» αρνείται να κατέβει από το σβέρκο μας.
