Ο ήλιος καίει,
νιώθεις πλέον το αλάτι της θάλασσας να «τραβάει» το δέρμα την ώρα που βγαίνεις από το νερό, αρχίζεις να γυρεύεις φαγητά ελαφρά, με περισσότερο αλάτι για να μη στεγνώσεις από τη ζέστη. Όταν αυτά τα σημάδια πληθαίνουν, ξέρεις ότι το καλοκαίρι είναι εδώ για τα καλά. Χαίρεσαι για τα καλούδια που φέρνει, ανάμεσά τους και οι αγαπημένες μελιτζάνες, που βρίσκονται στο απόγειό τους: φλάσκες, τσακώνικες ή κάτασπρες σαντορινιές – η παρέλαση των πιάτων, η οποία θα διαρκέσει όλο το θέρος, σε κρατάει πραγματικά σε εγρήγορση.
Με το γαστρονομικό πρωταγωνιστή του καλοκαιριού ως πρώτη ύλη και τον υδράργυρο στα ύψη, πήγαμε κόντρα στο ρεύμα – με την ασφάλεια βέβαια ότι με λίγο δρόσισμα χαίρεσαι και το πιο δύσκολο κόκκινο κρασί. Φτάσαμε τρεχάτοι στον Σωτήρη Ευαγγέλου (σεφ στο υπέροχο «GB Corner» της «Μεγάλης Βρεταννίας») φορτωμένοι τόσο με ιδέες όσο και με μπουκάλια. Μας είχε ετοιμάσει όλα τα πιάτα με μελιτζάνα που συνηθίζουμε να τρώμε αυτήν την εποχή, οπότε κι εμείς στρωθήκαμε να βρούμε την ηδονή της ευτυχισμένης αρμονίας παίζοντας με κρασιά αλλά και μία μπίρα.
Τα ροζέ κρασιά –εξαιρετικά στις μέρες μας– είναι ίσως η καλύτερη επιλογή για τα καλοκαιρινά φαγητά. Αρχίζοντας με τις αραχνοΰφαντες, τραγανές, με μεστή γεύση τηγανητές μελιτζάνες, παίρνω το φρουτώδες και δροσερό ροζέ Ορεινός Ήλιος του 2010 από τη Σεμέλη και μαγεύομαι: το γλυκό, καραμελωμένο «φρούτο» του κρασιού δένει έξοχα με τη γλύκα της μελιτζάνας και «γράφει», εξαίροντας τη φωτεινή όψη του συνδυασμού! Η επιτυχία του Fume Sauvignon Blanc 2009 του Γεροβασιλείου με τα αρώματα κορόμηλου, mirabelle (ξανθά δαμάσκηνα) και ξηρών καρπών βρίσκεται στη δημιουργία ενός πιο εσωστρεφούς και χαμηλών τόνων συνδυασμού. Ωστόσο, η θαυμάσια ολοκαίνουργια Μαλαγουζιά Prima Terra 2010 του Χατζημιχάλη, τόσο εξωστρεφής και απολαυστικά αρωματική, υπεργλυκαίνει αφύσικα την τηγανητή μελιτζάνα και τη βλέπω πολύ καλύτερα δίπλα σε κάποια άλλη εκδοχή της. Η καπνιστή μελιτζανοσαλάτα του Σωτήρη Ευαγγέλου που δοκίμασα αμέσως μετά, με το μυαλό στη Μαλαγουζιά, δεν ήταν από τις συνηθισμένες: με γεύση λεπτή και κομψή, μακριά από τα κραυγαλέα καπνίσματα που συνηθίζονται, φωτίστηκε εξαιρετικά από τα εξωστρεφή αρώματα αυτού του κρασιού. Αλλάζοντας κατεύθυνση τώρα, και με ακόμη μία μπουκιά μελιτζανοσαλάτα, επανέρχομαι στο ροζέ Ορεινός Ήλιος και απολαμβάνω νέες συγκινήσεις: χάρη στα φρουτώδη προσόντα του ροζέ κρασιού η μελιτζανοσαλάτα βγάζει μια καινούργια και αναπάντεχη προσωπικότητα. Προτού δοκιμάσω άλλο πιάτο, επιχειρώ να δροσίσω τον ουρανίσκο μου με την «ψαγμένη» premium red ale Mary Rose, ανακαλύπτοντας ότι η διακριτική μεταλλικότητά της ταιριάζει γάντι με τη φυτικότητα της μελιτζανοσαλάτας. Πολύ χαίρομαι, λοιπόν, που μια premium μπίρα λειτουργεί ως guest star! Δίπλα στα γήινα και σαφώς φυτικής «ιδιοσυγκρασίας» καλοκαιρινά σπαγκέτι με μελιτζάνα πρωταγωνιστής είναι και πάλι ο ροζέ Ορεινός Ήλιος: κρασί και φαγητό παίρνουν φωτιά και ο συνδυασμός αποκτά νέες διαστάσεις. Και η μπίρα τού πάει βέβαια – χωρίς να είναι ο ιδανικότερος συνδυασμός. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά για το τέλος άφησα αυτό που θεωρώ κορυφαίο πιάτο μελιτζάνας: μελιτζάνες ιμάμ, με απίστευτα πυκνή και πληθωρική γεύση και μια καταπληκτική γλυκύτητα που προσφέρουν τα κρεμμύδια και η μαγειρεμένη σάρκα της. Βάζω δίπλα ένα φανταστικό κρασί όπως τα
Παλαιά Κλήματα 2006 (ΠΟΠ Νεμέα) του Παπαϊωάννου: θερμό, φρουτώδες, πιπεράτο και με κοφτερές τανίνες, δημιουργεί με το ιμάμ έναν αχτύπητο συνδυασμό με ελαφριά, ιδιαίτερα αισθησιακή μεταλλικότητα. Ένας πολύ ευχάριστος, σε κάπως χαμηλότερους τόνους συνδυασμός επιτυγχάνεται με το ιμάμ και την premium red ale Mary Rose. Καλό καλοκαίρι!
