«Tέτοιες γευσιγνωσίες γίνονται μία φορά στα δέκα χρόνια», είπε ο Κωνσταντίνος Μπουτάρης, προλογίζοντας τη σπάνια γευστική δοκιμή που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 23 Μαΐου από το ελληνικό παράρτημα του WSET Αγγλίας και την Εταιρεία Μπουτάρη, στο ξενοδοχείο «Intercontinental». Ουσιαστικά επρόκειτο για μια κάθετη γευσιγνωσία δέκα διαφορετικών χρονιών της Νάουσας Μπουτάρη, που ξεκίνησε από το 2007 και έφτασε πίσω στο 1969. «Δεν υπάρχει άλλη εταιρεία στην Ελλάδα που να έχει την ιστορία, τις υποδομές και τη δυναμική να κάνει ένα τέτοιο άνοιγμα τεσσάρων δεκαετιών, σε κάθετη γευσιγνωσία», ανέφερε ο master of wine Κωνσταντίνος Λαζαράκης, ο οποίος κατεύθυνε τη γευσιγνωσία. Με τη σειρά του, ο Κωνσταντίνος Μπουτάρης, κάνοντας αναφορά στους «καιρούς», είπε. «Ξέρετε γιατί την κάνουμε αυτήν τη γευστική δοκιμή; Έχουμε ανάγκη αξίες, διάρκεια, ποιότητα, γιατί περνάμε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές στην Ελλάδα. Παράλληλα, θέλουμε να δείξουμε ότι μια εταιρεία δεν γίνεται 132 ετών στην τύχη. Θέλει πολύ κόπο, πολύ πόνο, προσπάθεια. Δεν σταματάμε όταν βλέπουμε τσουνάμι μπροστά μας».
Ο εξαιρετικός οινολόγος της εταιρείας Μπουτάρη Γιάννης Βογιατζής μίλησε για την εξαιρετική επιδεκτικότητα του Ξινόμαυρου σε παλαίωση. Ξεκινώντας από το 2007 δοκιμάστηκαν δύο Ξινόμαυρα από διαφορετικά αμπελοτόπια. Δυναμικά, αρωματικά, με έντονες τανίνες κρασιά, που αξίζει να φυλαχτούν για χρόνια σε μια κάβα. Οι χρονιές 2003 και 2001 ήταν ακόμη νέες. Ήταν βέβαια εντυπωσιακό πόσο έντονα έβγαζε η χρονιά του 2003 τα αρώματα της ντομάτας, «σαν να έβαζες τη μουσούδα σου σε ντοματοπελτέ», σκέφτηκα. Η αναδρομή στο παρελθόν, ωστόσο, ήταν εντυπωσιακή. Ειδικότερα, το vintage του 1994 ήταν ένα απίστευτο κρασί, με αρώματα από ξερά δαμάσκηνα, μαρμελάδες και μεγάλη δυνατότητα παλαίωσης. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, η Νάουσα 1990 –η πρώτη χρονιά που έδωσε μεγάλες Νάουσες– ήταν εκφραστική, φρέσκια, ζωντανή, με αρώματα ώριμων φρούτων, μαρμελάδας φράουλας και σοκολάτας, ενώ εκείνη του 1987 έβγαζε αρώματα καφέ και μελιού. Το 1974 δεν πρόδιδε με τίποτα την ηλικία του στη μύτη και στο στόμα. Φρέσκο, ζωηρό, με οξύτητα και κάποιες ήπιες τανίνες. «Είναι αυτό ένα ελληνικό κρασί 37 ετών;» σκέφτεσαι μόλις το δοκιμάζεις. Η γευσιγνωσία έκλεισε με το vintage του 1969, άλλη μια απόδειξη της δυνατότητας παλαίωσης του Ξινόμαυρου.
Όσοι βρεθήκαμε στη γευσιγνωσία, το απολαύσαμε απεριόριστα. Ένα ταξίδι στο χρόνο, στο ύφος και τις δυνατότητες μιας εξαιρετικής ποικιλίας.
Και το ηθικό δίδαγμα της βραδιάς; Αγοράστε Νάουσα Μπουτάρη: τώρα η τιμή του είναι εξαιρετικά χαμηλή (€ 7). Φυλάξτε τη σωστά και απολαύστε τη το λιγότερο ύστερα από 15-20 χρόνια. Θα πιείτε ένα μεγάλο κρασί.
