Θα ξεκινήσω παράδοξα, γιατί το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό θέλοντας να μιλήσω για τη Βάλια Χάλαρη δεν είναι το θέμα της συζήτησής μας, αλλά η αίσθηση που μου άφησε. Αέρας, νερό και φωτιά, όλα σε ένα: αεικίνητη, νέα, γεμάτη ζωντάνια. ο ορισμός του ανθρώπου που γεμίζει το χώρο με την παρουσία του, ενώ ο ίδιος ο χώρος τελικά δεν τον χωράει.
Διαθέτει τεράστια εμπειρία στον τομέα του κρασιού και με το που βρεθήκαμε βαλθήκαμε να συζητάμε τρόπους και ιδέες για μια οικιακή κάβα. Ξεκίνησε να μου περιγράφει έναν τεράστιο κύλινδρο-κάβα που φτιάχνει ένας φίλος της κατασκευαστής στο σπίτι του. «Φαντάσου μια γιγάντια κάψουλα (με ύψος 4 μ. και διατομή 3 μ.) που “εμφυτεύεται” στα θεμέλια του σπιτιού προτού καν αρχίσεις να χτίζεις. Κοστίζει μόνο € 150-180, εξασφαλίζει ιδανικές συνθήκες συντήρησης κρασιών εφόσον είναι υπόγεια, ενώ καταλήγει στο σαλόνι σου. Αν την κλείσεις με ένα χοντρό ανθεκτικό τζάμι στο οποίο μπορείς να περπατάς, έχεις μια φτηνή, τεράστια, φαντασμαγορική κάβα. Στο κέντρο υπάρχει και μια μικρή περιστροφική σκάλα, ώστε να έχεις πρόσβαση στα κρασιά που είναι τοποθετημένα ολόγυρα στις προθήκες».
«Πολύ “Star Trek” ακούγεται», σκέφτομαι, αλλά μου αρέσει. Στη συνέχεια, μου λέει ότι στο σπίτι της έχει βγάλει τα βιβλία από τη βιβλιοθήκη και την έχει γεμίσει με κρασιά –στο διάδρομο, μακριά από τη θέρμανση– και θυμόμαστε έναν κοινό φίλο που καθημερινά μπαίνει σε online δημοπρασίες για να στοκάρει με διαμαντάκια την κάβα του – πάντα σε πολύ καλές τιμές. «Ας προσγειωθούμε τώρα και ας μιλήσουμε πιο πρακτικά», θέλω να της πω, αλλά –προτού καν ανοίξω το στόμα μου– με προλαβαίνει: «Αυτά είναι εξτραβαγκάντσες, κατά τη γνώμη μου. Πολύ πιο απλά, οι αποθήκες των σπιτιών μας, που είναι κατά 90% υπόγειες, εξασφαλίζουν άμεσα ιδανικές συνθήκες συντήρησης για τη νεοσύστατη κάβα μας. Σταθερή θερμοκρασία δηλαδή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, 18°C κατά μέσο όρο, σχετική υγρασία και σκοτάδι. εμείς δεν έχουμε παρά να προσθέσουμε κάποια ράφια ή ειδικά stands φιαλών χαμηλού κόστους. Επίσης, παλιά έπιπλα με ράφια μπορούν να μετατραπούν σε πολύ ωραίες κάβες με προσωπικότητα και ιδιαίτερο στιλ, όπως οι παλιές βιβλιοθήκες, τις οποίες μπορούμε να βρούμε ακόμη και στο δρόμο. Εγώ προτιμώ απλά αντικείμενα, με λιτές γραμμές, γήινα χρώματα και υλικά. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα σωστό, φιλικό προς το κρασί περιβάλλον». «Και οι συντηρητές;» αναρωτιέμαι. «Αν κάποιος επιθυμεί να κάνει μια τέτοια αγορά, καλό είναι να γνωρίζει ότι ένας μέσος συντηρητής χωράει 40-60 φιάλες, πρέπει να βρίσκεται μόνιμα στην πρίζα, κοστίζει από € 300 έως € 500 και μπορεί να μπει σε οποιοδήποτε σημείο του σπιτιού εφόσον τροφοδοτείται με ρεύμα». Προσωπικά, θα τον είχα στολίδι στο σαλόνι μου...
Συνεχίζει μιλώντας τόσο για τις πρακτικές λεπτομέρειες όσο και για την ουσία του πράγματος. Πώς εφοδιάζεται μια κάβα; «Όποια λύση κι αν επιλέξει κάποιος, το δεδομένο είναι ότι οι φιάλες τοποθετούνται πάντα σε οριζόντια θέση, έτσι ώστε να βρέχεται ο φελλός και να μη συστέλλεται. Πρέπει, ωστόσο, να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με κάποια κρασιά που επιδέχονται παλαίωση πολλών ετών, τοποθετώντας τα σε κάθετη θέση ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τώρα, ο λόγος για τον οποίο δημιουργούμε οικιακή κάβα είναι είτε γιατί επιθυμούμε να συντηρήσουμε αγαπημένα κρασιά για άμεση κατανάλωση είτε γιατί θέλουμε να παλαιώσουμε κάποια άλλα (συνήθως κόκκινα ή λευκά που έχουν περάσει από βαρέλι) και να τα γευτούμε έπειτα από χρόνια. Η παλαίωση είναι φιλοσοφία και δεν έχει να κάνει με το κόστος των κρασιών που θα επιλέξει κάποιος. Ένας συνειδητοποιημένος καταναλωτής οφείλει να παρακολουθεί το οινικό γίγνεσθαι κάθε τόπου συλλέγοντας πληροφορίες για καλές σοδειές και βραβεία οινοποιών σε διαγωνισμούς, να ενημερώνεται και στη συνέχεια να επιλέγει ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθώς και τα χρήματα που θέλει να διαθέσει».
Της ζητώ να μου δώσει κάποια ενδεικτικά concepts. «Ο τύπος των κρασιών που θα έχουμε στην κάβα μας είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου. Ως προς την ποσότητα, πάντως, καλό είναι για μια βασική κάβα να έχουμε τρεις φιάλες ανά τύπο κρασιού που προτιμάμε να καταναλώνουμε. Για παράδειγμα, αν σε κάποιον αρέσει η ποικιλία Cabernet Sauvignon, θα μπορούσε να διατηρεί μια συλλογή από κρασιά της συγκεκριμένης ποικιλίας (από την Ελλάδα και τον παγκόσμιο αμπελώνα) που να καλύπτουν τις γευσιγνωστικές του επιθυμίες. Δηλαδή να έχει Cabernet Sauvignon από την Πελοπόννησο, τη Μακεδονία, τη Χιλή, την Ιταλία, το Μπορντό ή αλλού, με την κάθε περιοχή να βγάζει τα ιδιαίτερα στοιχεία του terroir. Η αρχειοθέτηση, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να γίνεται ανά περιοχή, αλλά και αυτό πάλι είναι θέμα προσωπικής επιλογής».
