Mπείτε στο YouTube και γράψτε «Μακάρι Μπουτάρη». Θα χαζέψετε μια σειρά από απίθανα χουμοριστικά βιντεάκια των δέκα δευτερολέπτων. Συγκρίνετέ τα με τα σοβαροφανή των άλλων πολιτικών και θα καταλάβετε πολλά για τον Γιάννη Μπουτάρη. Έχει χιούμορ ο άνθρωπος. Και αυτοσαρκασμό! Δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, δεν φοβάται τις αλήθειες.
Κοντράροντας τον πολιτικό
Έφτασε στο ραντεβού μας στη Βιβλιοθήκη στην πλατεία Κολωνακίου με μια δεκάλεπτη καθυστέρηση, ενώ είχε ήδη τηλεφωνήσει να με ενημερώσει για την αργοπορία του. «Είχα κάποια εμβόλιμη συνάντηση που αφορούσε στην παρερμηνεία που έκαναν τα κανάλια κατά τη χθεσινή μου αναφορά για πορνό στην τηλεόραση» μου εξηγεί, και του ζητώ να μου πει περισσότερα. «Εγώ τους είπα ότι το TV100 και το Δημοτικό Ραδιόφωνο κοστίζουν 7 εκατ. ευρώ το χρόνο στο δήμο με μηδέν ακροαματικότητα και μηδενικό αποτέλεσμα. Είναι ένα απλό λιβανιστήρι του δημάρχου. Όπως καταλαβαίνεις αυτό αποκλείεται να συνεχίσει έτσι. Εμείς σκεφτόμαστε ένα κανάλι που θα έχει ζώνες για τους μετανάστες στη γλώσσα τους, που θα έχει ζώνες για τα παιδιά, για εκπαίδευση πολιτών –για να μάθουμε να ζούμε στην πόλη–, θα έχει μουσικές ζώνες, χρόνο για την Αντιπολίτευσης... ‘‘και στο κάτω κάτω’’ τους είπα, ‘‘μπορεί να έχει και κανένα μεταμεσονύκτιο πορνό’’. Εκείνοι απομόνωσαν το τελευταίο και το έκαναν θέμα. Και ξέρετε εγώ τι λέω: αυτοί που δεν καταλαβαίνουν το σαρκασμό της ιστορίας, λυπάμαι πολύ, ας μη με ψηφίσουν. Οι περισσότεροι κατάλαβαν το πνεύμα και την αθυροστομία μου. Σε τελευταία ανάλυση, εγώ αυτός είμαι, παιδιά…, θα αποκαταστήσουμε την ηθική της κοινωνίας απαγορεύοντας στη δημοτική τηλεόραση το πορνό; Έχω κάποιες απόψεις ριζοσπαστικές, ανατρεπτικές. Έχω όμως παράλληλα και το θάρρος να τις λέω φωναχτά. Ντένη μου, κοίτα στα περίπτερα. Το 70% των περιοδικών είναι πορνό. Ποιος τα παίρνει αυτά;» Του σχολιάζω ότι μετά την τελευταία μας συνέντευξη, στην αδυναμία του για το κρασί, το ξινόμαυρο και τον Αρκτούρο, προστέθηκε η πολιτική, και τον ρωτώ με ποια σειρά ιεραρχεί εκείνος τις αγάπες του.
«Όλα έχουν και χαίρουν της ίδιας αγάπης. Είναι κατά κάποιον τρόπο κύκλοι, σφαίρες, που όλα καταλήγουν εντέλει στον ίδιο παρονομαστή: ότι αγαπάω τον άνθρωπο», και συνεχίζει ότι ακόμη και όταν κάνει ένα κρασί σκέφτεται αυτόν που το πίνει και το πώς θα ευχαριστηθεί από όλο το μύθο που του πουλάς και όχι μόνο από τη γεύση. «Το ίδιο και η πολιτική», συνεχίζει. «Πιστεύω ότι εάν είσαι πραγματικά ανιδιοτελής (κι εγώ δεν έχω κανένα λόγο να μην είμαι), όλες αυτές οι πράξεις (η πολιτική, τα κοινά) έναν κοινό παρονομαστή έχουνε: τον άνθρωπο». Τον παρατηρώ. Απλός, καθόλου στομφώδης, πέρα για πέρα αληθινός. Ενδόμυχα αναρωτιέμαι με… ποιον μιλώ. «Παλιότερα μου είχατε πει πως προτιμούσατε να σας λένε “κρασά” και όχι οινοπαραγωγό ή επιχειρηματία. Τώρα είστε κρασάς ή πολιτικός;» «Κρασάς δεν θα πάψω ποτέ να είμαι. Ούτε καριερίστας πολιτικός είμαι.
«Είστε όλο αυτό το διάστημα Δημοτικός Σύμβουλος; Σωστά;» τον ρωτώ. «Ναι». «Επομένως, μπήκατε πιο πολύ μέσα στην πολιτική... Αλλοτριώνει αυτός ο χώρος; Γιατί εμείς οι “απέξω” έχουμε μια τέτοια αίσθηση». «Κοίταξε, αυτό που καταλαβαίνεις όταν είσαι στο Δημοτικό Συμβούλιο, είναι το πώς λειτουργεί το σύστημα. Εάν έχεις το σαράκι της πολιτικής, νομίζω ότι αναπόφευκτα θα αλλοτριωθείς. Φυσικά ο δήμος έχει σημαντική διαφορά από την κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά οι προσεγγίσεις μοιάζουνε πολύ». Με μπερδεύει η απάντησή του, στην εικόνα του αδιάφθορου που εγώ έχω στο μυαλό μου, και σχολιάζω: «Παρ’ όλα αυτά, εσείς συνεχίζετε...» «Ναι γιατί πιστεύω, και το πιστεύω πραγματικά, ότι το κοινωνικό κύτταρο βρίσκεται στους δήμους και στις γειτονιές. Ο δήμος είναι ήδη ο δεύτερος κύκλος, ο πρώτος κύκλος –ο κύριος κύκλος– είναι οι γειτονιές, είναι τα μικρά δημοτικά διαμερίσματα. Έτσι ελέγχεται η αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών του δήμου, αφού υπάρχει ένα σύστημα αυτοελέγχου». «Αν ήταν ένα μόνο το έργο που θα μπορούσατε να κάνετε για τη Θεσσαλονίκη, ποιο θα ήταν;» «Να αλλάξω τη νοοτροπία του κόσμου και να δημιουργηθούν τα διαμερίσματα για να αναπτυχθεί η συμμετοχή του κόσμου στην κοινωνική ζωή, ώστε να πάψει πλέον να υπάρχει αυτό το “εγώ”. Έχω πεντακάθαρο το σπίτι μου αλλά απέξω το πεζοδρόμιο μπορεί να βρομάει. Αυτό είναι δείγμα αδιαφορίας για την κοινωνία. Κανένα έργο δεν μπορεί να ομορφύνει μια πόλη, αν πρώτα δεν αλλάξει η νοοτροπία των κατοίκων. Ό,τι λεφτά είχα και δεν είχα θα τα επένδυα εκεί. Να αποκατασταθεί μια νοοτροπία συμμετοχής. Αγαπάω τη γειτονιά που ζω, αγαπάω την πόλη που ζω».
«Ακόμη και γνωρίζοντας ότι απευθύνεστε στον Έλληνα από τον οποίο λείπει η συλλογικότητα από το mentalite;» «Δεν συμφωνώ. Εάν δεις στα χωριά πόσο λάμπουνε οι δρόμοι –και δεν έχουν υπηρεσίες καθαριότητας–, αυτό υποδηλώνει ότι εκεί υπάρχει κοινωνική συνείδηση. Οι πολιτικοί, από την άλλη, που θέλουν να δημιουργούν μια κατάσταση αλληλεξάρτησης, θέλουν να ευνουχίζουν τον πολίτη, λέγοντάς του, “άσ’ το αυτό επάνω μου, θα σου το κάνω εγώ”, για να μπορεί στη συνέχεια ο πολίτης να τους ζητάει πράγματα. Αδυσώπητος κύκλος. Ο Παπανδρέου είπε προχθές στο λόγο του (στη ΔΕΘ) ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του “δεν γίνεται”. Τι σημαίνει “δεν γίνεται”; Γιατί δεν γίνεται; Γιατί να πρέπει να ζητήσεις να σου κάνει εξαίρεση, να σου κάνει εκδούλευση ο άλλος; Αυτό το πράγμα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει». «Όπως και να έχουν τα πράγματα, η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος νιώθει μεγάλη πίκρα και προδοσία, από όλες τις πλευρές», του λέω και τον ρωτώ πώς νιώθει εκείνος ως πολίτης αυτής της χώρας.«Τα ίδια όπως όλοι, δεν αισθάνομαι τίποτε λιγότερο. Αισθάνομαι μια τεράστια απογοήτευση, γιατί έπρεπε να έρθει η τρόικα να μας επιβάλει θεσμικές αλλαγές. Είχα πει κάποτε σ’ έναν Υπουργό Γεωργίας, όταν πλέον είχαν αρχίσει να διαφαίνονται οι εξελίξεις και να παρεμβαίνουν οι ξένοι, ‘‘γιατί, παιδιά, δεν δίνετε το Υπουργείο Γεωργίας εργολαβία στους Δανούς να μας το κάνουν μια χαρά’’… Ίσως η τρόικα τελικά να ήταν ένα ‘‘καλό… κακό’’, γιατί εάν δεν μας πιέσουν να προχωρήσουμε με τις θεσμικές αλλαγές, δεν θα μπορέσουμε να μπούμε σε άλλο δρόμο». «Είχατε πει παλαιότερα ότι είχατε βάλει ως όριο για να εγκαταλείψετε την πολιτική τις δημοτικές εκλογές του 2010 – αν δεν εκλεγείτε. Τι λέτε;» «Κοίταξε, εάν χάσω τώρα τις εκλογές θα πω αντίο σας και θα πάω σπίτι μου. Θα πει ότι κάτι δεν κάνω σωστά κατ’ εξακολούθηση, οπότε δεν έχει και νόημα να συνεχίσω».
Στο ντιβάνι…
Αλλά αρκετά με την πολιτική. Παρασύρθηκα… «Τατουάζ, σκουλαρίκια, αντίδραση στο κατεστημένο; Μήπως νιώθετε ένας έφηβος κλεισμένος σε κορμί μεγαλύτερου;» τον προκαλώ. «Αυτό είναι μια παρερμηνεία. Εγώ πάντα έτσι ήμουνα. Ο μπαμπάς μου με έλεγε αναρχοαυτόνομο, γιατί και μέσα στη δουλειά έκανα πράγματα που ήταν εκτός της κανονικής γραμμής. Του έλεγα, ας πούμε, ‘‘δώσε περισσότερα λεφτά στον παραγωγό για το σταφύλι και κέρδισε τη διαφορά ανεβάζοντας την τιμή και την ποιότητα’’. Μπορούσα να παίρνω αποφάσεις που ξέφευγαν από την πεπατημένη. Ας πούμε, το πολυθέαμα στο οινοποιείο της Σαντορίνης δεν είναι τυπικό. Διαφωνούσαμε με τον αδερφό μου γιατί εγώ δεν ήθελα σε αυτά τα θεάματα να διαφημίζεται η εταιρεία. Όσο για τα τατουάζ... Το πρώτο μου το έκανα το 1954 στο Βερολίνο. Μετά έκανα ένα στο Cape Town και πάει λέγοντας». Τον ρωτώ πώς και δεν τα βαριέται. «Καθένα έχει άκρως συναισθηματική αξία. Χαράζεις τον εαυτό σου συναισθηματικά. Αυτό, ας πούμε, εδώ [σ.σ. μου δείχνει ένα τατουάζ στο εσωτερικό του βραχίονά του) το έκανα όταν πέθανε η γυναίκα μου. Αυτή είναι η ημερομηνία γέννησής της, αυτή η ημερομηνία που τα φτιάξαμε και η τρίτη η ημερομηνία του θανάτου της. Αυτή τη σαύρα [σ.σ. στο πάνω μέρος της παλάμης του] την έκανα δύο χρόνια μετά το θάνατό της, γιατί η σαύρα είναι γούρι κι ένδειξη αναγέννησης. Γιατί είπα ‘‘Τελείωσε. Πέρασα δυο χρόνια σ’ ένα ιδιόρρυθμο πένθος και τώρα, δεν γίνεται, πρέπει να ξεφύγω από αυτό’’. Κι αυτό το τατουάζ μού το υπενθυμίζει συνέχεια, γιατί δεν είναι εύκολο. Ήμαστε 49 χρόνια μαζί με τη γυναίκα μου. Τα φτιάχνω με κυρίες και φεύγω, γιατί έχω την αίσθηση ότι την απατώ. Είναι τραγικό, αλλά έτσι είναι, τι να κάνουμε. Όσο για το σκουλαρίκι, για τους Δυτικομακεδόνες είναι φυλαχτό. Ο μπαμπάς μου φορούσε σκουλαρίκι μέχρι τα 16 του – γιατί είχαν πεθάνει τρία αδέρφια του».
Έχοντας απέναντί μου ένα εξαιρετικά κομψό άνθρωπο, μπαίνω στον πειρασμό να τον ρωτήσω πώς αντιλαμβάνεται την αισθητική στη ζωή του. «Είναι το κύριο και ίσως το μοναδικό στοιχείο που πρέπει να καθορίζει τη ζωή μας. Η αισθητική είναι η αντίληψη και το κριτήριο που έχεις απέναντι στα χρώματα και τις γραμμές, τις μυρωδιές, τους ήχους» μου λέει, και συνειδητοποιώ ότι χτυπήσαμε φλέβα! «Και για να καταλάβεις την αντιφατικότητα του χαρακτήρα μου, κάνω συλλογή από κιτς αντικείμενα. Εάν δεις αντικείμενα από τις Φιλιππίνες –που εκείνοι τα θεωρούν κομψοτεχνήματα–, για εμάς είναι τερατώδη. Τη συλλογή την έχω για να μου θυμίζει ότι δεν υπάρχει μια αισθητική· και να σου πω και κάτι; Η αισθητική δεν είναι στατική». Θέλω να μάθω τι δεν ανέχεται στη ζωή του. «Την αυθάδεια. Κι όταν λέω αυθάδεια δεν εννοώ να προσβάλεις εμένα προσωπικά –αυτό δεν με νοιάζει–, εννοώ την περιφρόνηση προς τον άλλο, που μπορεί να μεταφράζεται σαν κακογουστιά, αγένεια». «Στη ζωή σας αφήνετε χώρο για να ονειρεύεστε;» «Συνέχεια, όλη την ημέρα. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει κάτι και να βλέπει κάτι άλλο. Ή παράφρων είμαι ή ονειροπόλος». «Και ποια είναι η σχέση σας με το χρόνο;» ρωτώ. «Παλιότερα με άγχωνε, να προλάβω να τα κάνω όλα. Τώρα πλέον όχι. Ξέρω ότι όλα θα γίνουν με τη σειρά τους. Εγώ είχα μια τεράστια τύχη, να περάσω αυτό το λούκι του αλκοόλ και να κάνω πρόγραμμα απεξάρτησης. Αυτό μου έδωσε μια ταπεινότητα, μου αύξησε την ανεκτικότητα, μου έδωσε μεγαλύτερη αγάπη για τον άνθρωπο και άλλη αντίληψη για τη ζωή. Στην εναρκτήρια προεκλογική ομιλία που έκανα προχθές, τόλμησα και είπα: Παιδιά, εγώ είμαι αυτός κι αυτός. Τα έχω δει όλα και τα έχω κάνει όλα. Έχω ιδρύσει μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς, έχω διοικήσει συλλογικά όργανα κι όλα αυτά τα έχω κάνει καλά. Που θα πει ότι, αν μη τι άλλο, ξέρω να λειτουργώ με τους ανθρώπους. Κι εντέλει ο δήμαρχος τι είναι; Ο μαέστρος της ορχήστρας». «Και η συμβουλή ζωής που θα δίναστε σε κάποιον;» τον ρωτώ. «Να ρουφάει τη ζωή του».
Περί οίνου και άλλων δαιμονίων
Ο Γιάννης Μπουτάρης μεγάλωσε σε μια οικογένεια οινοποιών. Η λογική μου λέει ότι ασχολήθηκε με το κρασί από αγάπη. «Όχι, δεν το έκανα από αγάπη, ήταν φυσικό επακόλουθο. Από πέντε χρονών θυμάμαι πηγαίναμε στον τρύγο, με το θείο μου, με τις μυρωδιές, τα σταφύλια. Δεν είχα άλλη επιλογή. Κάποια στιγμή ήθελα να γίνω εμποροπλοίαρχος, στις Σπέτσες, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, γιατί ερωτεύτηκα και νωρίς και ήθελα να παντρευτώ μικρός». Παρ’ όλα αυτά, δούλεψε για το κρασί με πάθος και θεωρείται εκείνος που έδωσε στο Ξινόμαυρο τη σημασία και την ώθηση που του έπρεπε. «Δίχως άλλο –οινικά– το Ξινόμαυρο είναι η μεγάλη σας αγάπη. Γιατί;» «Είναι λιπόσαρκο το Ξινόμαυρο. Είναι πολύ “αρσενικό” ως κρασί, αλλά έχει έναν αέρα. Είναι σαν ένας ποδηλάτης ο οποίος δεν έχει δράμι λίπους επάνω του κι έχει νεύρο. Είναι γεμάτο φρέσκα αρώματα κι έχει μια καταπληκτική ικανότητα να παλαιώνει. Από μόνες τους οι τανίνες και τα οξέα δημιουργούν ένα περιβάλλον που η τελική αίσθηση είναι μοναδική. Το κύριο χαρακτηριστικό του επιπλέον είναι ότι είναι ένα πάρα πολύ νευρώδες κρασί, που δεν είναι εύκολο. Δεν θα έπινες ένα μπουκάλι Ξινόμαυρο στο bar». «Λένε ότι το κρασί μοιάζει με τον οινοπαραγωγό που το παράγει. Με ποιον τρόπο σάς μοιάζει το κρασί σας;» «Νομίζω κι εγώ είμαι λίγο λιπόσαρκος [γελάει]. Εγώ λέω πάντα ότι εάν δώσεις σε δέκα οινοποιούς την ίδια ποσότητα σταφυλιού, τα ίδια μηχανήματα, θα κάνουν δέκα διαφορετικά κρασιά. Αυτός είναι και ο λόγος που αμφισβητώ λίγο τις γευσιγνωσίες. Γιατί ο καθένας, αναπόφευκτα, βάζει το προσωπικό του κριτήριο μέσα». Σχολιάζοντας την αλλαγή του κλίματος, μου εξηγεί ότι δεν υπάρχουν κανόνες. «Δεν θα το πιστέψεις, αλλά η φετινή χρονιά προμηνύεται να είναι η καλύτερη χρονιά των τελευταίων είκοσι-είκοσι πέντε χρόνων. Όχι ότι δεν πιστεύω πως η ανθρωπογενής παρέμβαση έχει δημιουργήσει προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα θεωρώ πως υπάρχουν και κλιματικοί κύκλοι. Από κει και πέρα θα προσαρμοστούμε στις κλιματικές αλλαγές».
Όμως όλα αυτά τα λέμε σε μια εποχή κρίσης από την οποία ο κλάδος του κρασιού πλήττεται παράφορα. Ζητώ τη γνώμη του για το μέλλον. «Πιστεύω ότι ένα ποσοστό της ελληνικής παραγωγής θα πρέπει να κατευθύνεται οπωσδήποτε σε εξαγωγές. Η μέχρι τώρα κατάσταση δεν είναι και πολύ ευχάριστη, πόσο μάλλον που συνέπεσε και με την οικονομική συγκυρία. Εάν δεν γίνει μια ουσιαστική, θεσμική αναδιάρθρωση στον κλάδο, ακόμη και στη νομοθεσία –να σκεφτείς ότι ακόμη ισχύει ο 243 του ’69, που είναι ένας πανάρχαιος νόμος–, δεν θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε κανονικά. Πρέπει να υπάρχει ουσιαστική συμμετοχή του κλάδου. Δεν μπορεί το Υπουργείο Γεωργίας με τον εκάστοτε άσχετο υπουργό και τους εκάστοτε υπαλλήλους (που αλλάζουν ανά διετία), οι οποίοι ασχολούνται με τις ντομάτες, τα αγγούρια και δεν ξέρω τι άλλο, να έχουν συγκεντρωμένη γνώση για το κρασί. Δεν μπορεί το κράτος να είναι παντελώς απόν στις διεθνείς οργανώσεις και εκθέσεις. Επίσης ο καταναλωτής πρέπει να μάθει ότι ναι μεν είναι ακριβό το εμφιαλωμένο κρασί, αλλά το χύμα είναι πολύ χειρότερο και πολύ ακριβότερο τελικά». Του ζητώ να μου πει τα κρασιά που του αρέσουν, εκτός των δικών του. «Έχω ανακαλύψει τα γλυκά εδώ και κάποια χρόνια, γι’ αυτό ξεκίνησα και την ιστορία στη Σιάτιστα με τα γλυκά κρασιά. Μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα κρασιά του Γεροβασιλείου και του Ρούβαλη. Εκείνα του Κατώγι-Στροφιλιά είναι πολύ έντιμα. Το Βλάχικό τους μου άρεσε πάρα πολύ. «Σε ποια πράγματα έχετε βάλει... νερό στο κρασί σας;» «Σε πάρα πολλά. Εκεί που δεν το κάνω κάθετα, είναι σε θέματα αισθητικής». Του σχολιάζω ότι έμαθα πως έχει φετίχ με τις πόρπες. «Όχι πια. Είχα ένα πρόβλημα δερματικό και προέκυψε ότι ήταν από αυτές, οπότε τις κατήργησα. Εντωμεταξύ, έβαλα τιράντες. Τώρα μου αρέσουν οι τιράντες». Τον παρατηρώ. Φοράει ένα μπλε σακάκι, ένα άνετο παντελόνι. «Συνήθως ντύνομαι έτσι όπως με βλέπεις, σπάνια φοράω άλλα χρώματα. Με κοστούμι, αισθάνομαι λίγο σαν να φοράω στολή εργασίας. Αλλά διαλέγω πάντα μαύρο. Μάλλον γιατί έχω τρέλα με τους Βlues Brothers. Το βλέπω μαζί με τα εγγόνια μου». «Σας αρέσει να είστε παππούς;» «Το απολαμβάνω πάρα πολύ. Και ξέρετε γιατί; Γιατί με τα παιδιά κάνω ζαβολιές. Ειδικά με τα δύο της Θεσσαλονίκης που τα παίρνω και κοιμούνται στο σπίτι κανένα βράδυ… Τα αφήνω να τρώνε με τα χέρια, απαγορεύεται το πλύσιμο και τα αφήνω να κοιμούνται με τα ρούχα, όπου να ’ναι. Όταν φεύγουν είναι ευτυχισμένα! Βέβαια, μετά για να επανέλθουν στην τάξη τα ακούω από την κόρη μου».
Μιλάμε για τα στέκια του. «Στη Θεσσαλονίκη έχω στέκια γιατί όταν βγαίνω θέλω να περνάω καλά. Οπότε δεν πάω σε πολλά μαγαζιά. Πάω στο Balkan, στο Eden, στο Καφενείο της Τράπεζας Πειραιώς. Για φαγητό πάω στο Clochard, στο Code Vinum, στο Λεπέν, στην Αγορά ή στην Καποδιστρίου, στον Τάσο το ψαράδικο. Ο Τάσος έχει το ωραιότερο ψάρι του κόσμου. Στην Αθήνα μού αρέσει το Tops, επειδή μένω δίπλα, η Βrasserie στη Βαλαωρίτου και το Pecora Nera. Όλα τα άλλα είναι “άγνωστη χώρα”, θα πάω όπου με πάνε». Και ποιον θα προσκαλούσε σε δείπνο για να κουβεντιάσει μαζί του;«Θα ήθελα να γνωρίσω τον Τσόμσκι για να δω εάν είναι αληθινός, αν και νομίζω ότι είναι. Επίσης θα ήθελα να γνωρίσω τον Ερντογάν. Πρέπει να είναι φοβερή φυσιογνωμία ο τύπος. Αν και δεν το παραδέχεται ο ίδιος, πιστεύω ότι έχει τον Κεμάλ ως ίνδαλμα, αφού ακολουθεί έναν παρόμοιο τρόπο διακυβέρνησης. Επίσης θα ήθελα να γνωρίσω τον Steven Hawkins, τον φυσικό».
Μετά μου εξομολογείται ότι λατρεύει το σινεμά. Αγαπημένες του ταινίες οι «Blues Brothers», το «Star Wars», «Οι Ζωές των Άλλων», αλλά επιπλέον «Διασκεδάζω πάρα πολύ με τις ταινίες-μπούρδες, αυτές με τη δράση». Στιλιστικά του αρέσει ο Steve Mac Queen, ο Ρέιφ Φάινς. «Σιχαίνομαι τον Tom Cruise. Από γυναίκες τρελαίνεται για την Belucci (το επαναλαμβάνει τρεις φορές), ενώ του αρέσουν και η Νικόλ Κίντμαν, η Βανέσα Ρεντγκρέιβ και η Σούζαν Σάραντον. «Γενικά μου αρέσουν οι μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες».
Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Ας μιλήσουμε λίγο και για την αιώνια διαμάχη! «Η Αθήνα έχει ένα τεράστιο προτέρημα. Είναι η Πρωτεύουσα. Έχει πιο ωραία κτίρια, έχει πιο ωραίους ανθρώπους, έχει μαζεμένο περισσότερο κόσμο κοινωνικο-οικονομικά “ανώτερο”. Η Θεσσαλονίκη, από την άλλη, είναι μια εξαιρετικά όμορφη επαρχιακή πόλη. Εκπέμπει έναν γλυκύτατο “επαρχιωτισμό”, ο οποίος μόνον όταν μπερδεύεται με την αίσθηση ότι “εμείς είμαστε συμπρωτεύουσα” χαλάει! Εγώ τον αγαπάω αυτόν τον επαρχιωτισμό της Θεσσαλονίκης γιατί έχει και μια πολύ πιο ανθρώπινη διάσταση. Δεν θα αργήσει να γίνει μεγαλούπολη, αλλά ελπίζω να μη χάσει αυτή την ανθρωπιά. Εγώ τις συγκρίνω όπως το Σικάγο με τη Νέα Υόρκη. Το Σικάγο δεν θα πάψει ποτέ να είναι μια επαρχιακή πόλη, παρ’ όλο που είναι εξαιρετικά όμορφη, ενώ η Νέα Υόρκη δεν θα πάψει ποτέ να είναι πρωτεύουσα.
Τα εμβληματικά κρασιά του Κυρ Γιάννη
Δύο Ελιές Ένα πολύ πετυχημένο κρασί με αέρα νεοκοσμίτικο. Στο χαρμάνι του το Ξινόμαυρο αγκαλιάζεται από Syrah και Μerlot για να δώσουν ένα υπέροχο χαρμάνι με κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Εύκολο, ευχάριστο!
4 Λίμνες Το μεγάλο… λευκό σουξέ του Κυρ Γιάννη. Chardonnay και Gewurztraminer στα καλύτερά τους από αμπέλια που «ρουφούν» όλη την ευεργετική επιρροή των τεσσάρων λιμνών που το περικλείουν.
Διάπορος Ένα «μεγάλο» κρασί
με κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, αφού το Ξινόμαυρο παντρεύεται με Syrah που του δίνει έναν
ελαφρώς πικάντικο χαρακτήρα.
Βελούδινο αλλά και προβοκα-
τόρικο μαζί.
Γιανακοχώρι Εμβληματικό κρασί του Κτήματος, ένα Ξινόμαυρο-Μerlot, που έκανε αγαπητό το Ξινόμαυρο στον κόσμο. Ευχάριστο, φιλικό, προσιτό, που παλαιώνει όμορφα.
