Μια ευγενής κόντρα ανάμεσα σε δύο αντίθετους στην προσωπικότητα παίκτες έχει πάντοτε μέσα της το σπέρμα του συναρπαστικού. Δεν μιλάω για μονομαχίες Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, πιο πολύ έχω στο μυαλό μου στιλιστικές αναμετρήσεις τύπου μίνιμαλ ή μπαρόκ (ντιζάιν), Τσάρλι Πάρκερ - Τζον Κολτρέιν (τζαζ) παραδοσιακή - μοριακή γαστρονομία. Σ’ αυτή τη στήλη όμως ξαπλώνουμε το κρασί στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης οπότε μας εξιτάρησε η προοπτική μιας ψυχογευστικής συνεδρίας γύρω από κρασιά της Νεμέας και της Νάουσας, τις πιο καταξιωμένες ελληνικές ονομασίες προέλευσης.
Αγιωργίτικο στη μια, ξινόμαυρο στην άλλη είναι οι πρωταγωνιστές, τα σταφύλια που έχουν πιο πολύ φανατικούς οπαδούς παρά ορκισμένους πολέμιους στους ευρύτερους κύκλους των οινοφίλων. Είναι κατά κάποιον τρόπο μια έκφραση αλά γκρεκ του προαιώνιου διεθνούς οινικού ανταγωνισμού ανάμεσα στο Μπορντό και τη Βουργουνδία, που διεξάγεται όμως με γαλατική αβρότητα και βρετανικό φλέγμα. Η 12η Νοεμβρίου, δύο μέρες πριν από το 2ο γύρο των δημοτικών εκλογών ήταν μια μέρα σε δραματικούς τόνους – ωραίο σκηνικό για τη γευσιγνωσία.
Έκανε κατακλυσμό κι εμείς ακούγαμε τη βροχή και τη μυρίζαμε, προστατευμένοι μέσα στην αποικιακή καλλιέπεια του νέου cigar lounge της «Μεγάλης Βρεταννίας». Καλεσμένοι, η Νίνα Λοτσάρη, σοπράνο και σόου γούμαν, με εντυπωσιακή φωνή που κινείται με χαρακτηριστική άνεση ανάμεσα στην όπερα και το λαϊκό τραγούδι, και ο Προκόπης Δούκας που οι πιο πολλοί τιμούν το χαμόγελό του στο δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης, αλλά προσωπικά τον απολαμβάνω ως DJ στο «Kosmos» ή καμιά φορά τα καλοκαίρια στο cult «Casablanca» των Φηρών στη Σαντορίνη.
«Κάθε πορτρέτο ζωγραφισμένο με συναίσθημα είναι πιο πολύ το πορτρέτο του καλλιτέχνη, παρά του μοντέλου» λέει με τη δανδιστική διορατικότητά του ο Όσκαρ Ουάιλντ, κι αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμα μία φορά από τις προτιμήσεις και τα σχόλια τις Νίνας και του Προκόπη. Είχαμε όλοι μας τη χαρά να συμμετάσχουμε σε μια έντονα ιμπρεσιονιστική γευσιγνωσία, στην οποία πυροδοτήθηκαν κεραυνοβόλοι έρωτες με ορισμένα κρασιά. Να, όπως αυτός που συνέβη ανάμεσα στη Λοτσάρη και το «Μονοπάτι». «Είναι έκπληξη αυτό το κρασί για μένα, η γεύση του μου θυμίζει ωραία βότανα, το νιώθω θεραπευτικό, υπερβαίνει τα όρια, έχω πιει ήδη 4-5 γουλιές, εγώ που πίνω κυρίως γλυκά και όχι ξηρά κρασιά», είναι οι πρώτες της κουβέντες γι’ αυτή την εξαιρετική «Νεμέα», πριν αρχίσει να κεντάει στον υπερθετικό τα λόγια της.
Ο Προκόπης ήταν πιο φειδωλός: «Έχει ένα πολλά υποσχόμενο γλυκό άρωμα, σαν γυναίκα με φερετζέ που δεν ξέρω αν θα με ικανοποιήσει όταν αποκαλυφθεί». Μπορεί να μην ήταν το κρασί που η γεύση του τον τρέλανε, δοκιμάζοντάς το όμως ξανά, μετά από αρκετή ώρα αερισμού, διέβλεψε ότι έχει μάλλον ωριμάζοντας κι άλλο. Η Νίνα όμως ήταν ποταμός για αυτό το κρασί. «Είναι κρεσέντο, μια πολύ όμορφη γυναίκα που διαψεύδει όλους όσους θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι έχει μυαλό άχυρο• είναι αντιθέτως πολύ σοβαρή. Με αυτό το κρασί θα μπορούσα να κουρδίσω τις φωνητικές μου χορδές ή ακόμα και να τραγουδήσω χωρίς καθόλου ζέσταμα. Είναι καταφύγιο στο δάσος, αγκαλιά, όμορφο σπίτι στην Αράχοβα».
Από την άλλη ο Προκόπης ενθουσιάζεται με τη «Ράμνιστα» του δημάρχου Θεσσαλονίκης πλέον, «Κυρ Γιάννη» Μπουτάρη. «Πίνοντάς τη νομίζω πως έχω μπροστά μου μια κοπέλα με λάμψη και πρωτογενή ποιότητα, που με λίγο styling θα μπορούσε να γίνει καταπληκτική. Έχει καθαρό, φωτεινό πρόσωπο. Νιώθω ενθουσιασμένος πίνοντάς το, με τον ίδιο τρόπο που με συνεπαίρνει ένα καινούριο μουσικό ρεύμα, ένα ελπιδοφόρο γκρουπ, ένας νέος ήχος. Αυτό το κρασί είναι ένα πιο ‘‘πρωτόγονο’’, λιγότερο κατασταλαγμένο νέο ταλέντο, θέλει ίσως ακόμα χρόνο για να εξελιχθεί, είναι όμως ευδιάθετο, νεωτεριστικό, αισιόδοξο, δίνει ελπίδες. Είναι ένα κρασί που το γνωρίζω τώρα και θέλω πολύ να το πίνω».
Η Λοτσάρη ξετυλίγει άλλες πλευρές για αυτή την εντυπωσιακή «Νάουσα». «Έχει πληθωρικό χαρακτήρα, αλλά το αλκοόλ της είναι κρυμμένο, δεν προβάλλει άσχημα», μας λέει, «θυμίζει Αΐντα, εξωτισμό με μεγαλοπρέπεια και πολλά κοστούμια υπερπαραγωγή στο ζενίθ». Ξαναγυρίζοντας στη Νεμέα ανοίγουμε το «Μικροκλίμα» του Παπαϊωάννου, κι εκεί ακούω τη Νίνα να μας διηγείται μια απρόσμενη ιστορία μόλις δοκιμάζει το κρασί. «Νομίζω ότι είναι καλοκαίρι, είμαι δίπλα στη θάλασσα, σε μια ταβέρνα, και μου φέρνουν ψάρια. Βλέπω μαγιό, ομπρέλα, θάλασσα, τη μυρίζω κιόλας, νιώθω ηρεμία, γαλήνη». Ξυπνάει μέσα μου ο wannabe ψυχαναλυτής μετά από τέτοιες εικόνες, διότι η σύνδεσή τους με το κρασί δεν είναι προφανής, εκτός και αν…, εκτός και αν θυμηθούμε το απόφθεγμα του Oscar Wilde.
Υπάρχει όντως μια θελκτική αύρα ισορροπίας σ’ αυτό το κρασί και είναι αυτή η αίσθηση που γαληνεύει τελικά τη Νίνα και ανακαλεί προσωπικές της στιγμές που ιχνογραφούν αυτή την εντύπωση. Δεν είναι μαγικό να πίνεις μια γουλιά και να ταξιδεύεις σε τόσο όμορφα, εντελώς προσωπικά τοπία; Επειδή όμως παρότι ισορροπημένο το «Μικροκλίμα», ο δυναμισμός δεν του λείπει, ο Προκόπης υπογραμμίζει: «Είναι σαν μια γυναίκα που με αιφνιδιάζει, ψιλοαρπαζόμαστε άνευ λόγου και αιτίας, αλλά μ’ αρέσει. Έχει τσαγανό αυτό το θηλυκό, είναι πολύ ενδιαφέρον».
Στην παρατήρησή μου ότι οι κόντρες χτίζουν σχέση, συμφωνεί διότι τις θεωρει «σαν έκφραση της σεξουαλικότητας». Και τότε αρχίζει ένας γενικότερος προβληματισμός για το αρσενικό και το θηλυκό που μπλέκεται μέσα μας, για το ότι είμαστε κατά περίπτωση ένα 51%-49% ψυχολογικά. Η Νίνα μάλιστα πιστεύει ότι «παρότι γίνεται πολύς λόγος για τα ζωώδη ένστικτα των ανδρών, οι γυναίκες έχουν πιο άγρια ένστικτα από τα αρσενικά, αλλά δεν τα εκδηλώνουν». Επειδή μάλιστα θεωρεί το «Μικροκλίμα» 100% θηλυκό, το παρομοιάζει με «κορίτσι του Τζέιμς Μποντ την Ούρσουλα Άντρες, που ήταν αισθησιακή χωρίς να είναι χυδαία». Όντας οι ταινίες του Μποντ προσφιλές μου θέμα, προτείνω τη γλυκιά και δυναμική Χάλι Μπέρι. Ο Προκόπης συμφωνεί και γεμίζει το πάνθεον των παρομοιώσεων με λίγη μουσική προτείνοντάς μας την Blondie. Ρελάνς 100% μουσική από τη Λοτσάρη με το «Girl of Ipanema» του Antonio Carlos Jobim, που γίνεται αποδεκτή. Για μένα, όμως, τον υπογράφοντα, είναι και σαν ένα μαύρο καλογυμνασμένο άλογο, σαν έκφραση της κομψότητας και του δυναμισμού που διαθέτει.
Δεν άφησαν τις ίδιες εντυπώσεις με την προσωπικότητά τους όλα τα κρασιά της δοκιμής, παρότι έχουν ποιότητα αναμφισβήτητη. Το «Semeli Nemea Reserve» είναι για τη Νεμέα ένα κρασί που θυμίζει «νυκτερινή καταιγίδα» αντίθετα από τη γαλήνη που αποπνέει το «Μικροκλίμα».
Το «Κτήμα Χρυσοχόου», πάλι, ενώ η Λοτσάρη το χαρακτήρισε μυρίζοντάς το «Αλ Πατσίνο σ’ εκείνη την εκπληκτική σκηνή που χορεύει τάνγκο στο ‘‘Άρωμα γυναίκας’’», βρήκε τη γεύση του να μην ανταποκρίνεται στο ελκυστικό, δυνατό αλλά και διακριτικό άρωμά του. Ο Δούκας συμφώνησε μαζί της για τη μυρωδιά του, έμεινε όμως μετέωρος για το αν του αρέσει τελικά ή δεν του αρέσει.
Δεν ήταν όμως καθόλου αναποφάσιστος για το «Grande Reserve» του Μπουτάρη. «Μπορεί η μυρωδιά του να μην το διαφημίζει όσο η γεύση του όντας πιο διακριτική, πίνοντάς το όμως έχω την αίσθηση ότι οδηγώ ένα γερμανικό super car ένα Audi με οικογενειακή εμφάνιση που δεν εντυπωσιάζει, αλλά που έχει 500 άλογα κρυμμένα στη μηχανή του. Είναι αυθεντικό, με εξαιρετική οδική (και ωδική) συμπεριφορά». Οι άντρες είναι πολύ διαφορετικοί από τις γυναίκες και ως επιβεβαίωση η Νίνα μας δηλώνει ότι δεν είναι του στιλ της, γιατί νιώθει στο στόμα την πικράδα μαύρης σοκολάτας, που δεν της αρέσει.
Η διαφορετικότητα άλλωστε θα επισφραγιστεί και από τις ιδιαίτερες προτιμήσεις τους, όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού στο φινάλε της δοκιμής. Η Νίνα δεν ξεχωρίζει σαν πιο αγαπημένη της μία από τις δύο ονομασίες προέλευσης. «Δεν ταυτίζομαι με κάποιο από τα δύο ‘‘κόμματα’’, έχω προσωπικές προτιμήσεις σε προσωπικότητες και από τα δύο• ωστόσο, η ιδιοσυγκρασία μου με οδηγεί στο ‘‘Μονοπάτι’’». Έπειτα της αρέσουν το Bond girl «Μικροκλίμα» και υποκλίνεται μπροστά την επιβλητική «Ράμνιστα» την οποία, αν και δεν την πολυ-πίνει, θα την πρόσφερε στον άντρα της. Παρ’ όλα αυτά, πάντως, η «Νεμέα» νικάει στα σημεία τη «Νάουσα» στη δική μας δοκιμή.
Ο Προκόπης δηλώνει βόρειος στα κρασιά, αλλά όχι στους νομάρχες. Ξεχωρίζει, λοιπόν, τη νεωτεριστική «Ράμνιστα» και την κλασική αξία του «Grande Reserve», αλλά ψηφίζει και τη δυναμική ισορροπία του «Μικροκλίματος». Και για να τελειώσουμε ακόμη μία από τις περίφημες ατάκες του Όσκαρ Ουάιλντ, ας συμφωνήσουμε μαζί του ότι «η ψευδαίσθηση έρχεται πρώτη απ’ όλες τις απολαύσεις».
Eυχαριστούμε πολύ το ξενοδοχείο Grande Bretagne για τη φιλοξενία της γευσιγνωσίας και το εξαιρετικό σέρβις.
Τα κρασιά της δοκιμής
Νυχτερινό Νεμέα Reserve Semeli ’07
Έντονα φρουτώδης μύτη με γραμμένη αίσθηση βανίλιας και κακάο. Γλυκόπιοτο μεν αλλά με αγριωπές ακόμη μέσα στη νοστιμιά τους τανίνες, και φρούτα του δάσους που γεύεσαι το «μελάνι» τους σε μια πιο σκοτεινή γευστική απόχρωση.
Κρεσέντο Μονοπάτι ’09 Νεμέα Αϊβαλής
Θερμό, σιροπιαστό άρωμα κερασιών και βύσσινων, με υπερ-νόστιμες νότες καλής εν βαρελίω ανατροφής. Οι δυναμικές τανίνες του μουδιάζουν τόσο umamίσια το στόμα, που τους παραδίδεσαι αμαχητί ωραίο καπνιστό βαρέλι.
Bond girl Μικροκλίμα ’04, Νεμέα Κτήμα Παπαϊωάννου
Η 6χρονη ωρίμανσή του έχει κεντήσει πάνω του κλασάτη κομψότητα μέσα σ’ ένα σύννεφο μαύρων φρούτων. Το άφθονο αλκοόλ (14,5%) το κάνει γλυκόπιοτο και εντυπωσιάζει με το πόσο καλά ενσωματωμένο είναι μέσα στο κρασί οι ντυμένες μες στο φρούτο, πεντανόστιμες, τανίνες τού δίνουν εντυπωσιακό δυναμισμό.
Άρωμα τάνγκο Κτήμα Χρυσοχόου ’05, Νάουσα
Κλασικό άρωμα μικρών κόκκινων φρούτων σε αλκοόλ, με νότες σοκολάτας και βανίλιας. Θερμό, με γευστικά αρώματα φράουλας και ντομάτας, χαλιναγωγημένη αγριάδα, ωστόσο το αλκοόλ ανοίγει τα χαρτιά του αρκετά έντονα.
Κλασική δύναμη Grande Reserve ’04, Nάουσα Μπουτάρης
Ένα εντυπωσιακό, εξελιγμένο αρωματικά μπουκέτο με ολοζώντανη φράουλα, φραγκοστάφυλα και βιολέτα, μαζί με μαύρη σοκολάτα. Πληθωρικό, ευρύ, ζεστό, καλοαναθρεμμένο, σοκολατένιο, με νόστιμες τανίνες ποιότητας που το «γεμίζουν» και μουδιάζουν όμορφα το στόμα.
Ενθουσιώδης νεωτερισμός Ράμνιστα ’07, Νάουσα, Κυρ Γιάννης
Ένας πολύ σέξι συνδυασμός αρωμάτων βαρελιού που φοράει τρούφα και βανίλια. Γραμμένη αίσθηση έντονου βαρελιού, στόμα μεστό, σαν να τρίβουν πάνω στη γλώσσα σου σοκολάτα, και φινάλε εντυπωσιακά εξελιγμένο με χαρακτηριστικό «ναουσαίικο» φρούτο που «καπνίζει» βανίλια.
